سیمای حوزه

آمادگي براي ورود به ميهمان سراي الهي

تاملي در رهنمودهاي امام خميني درباره ضرورت زمينه سازي هاي روحي و اخلاقي براي ماه رمضان

رمضان ماه بزرگ الهي است ماهي است كه ايام و ليالي آن بسيار زيبا و دلگشا مي باشد و نسيم آن جان و روح را مي نوازد و غرق در لذات معنوي مي كند. عظمت و شرافت اين ماه به گونه اي است كه پيامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلّم) و ائمه دين (علیهم السّلام) از مدت ها قبل در انتظار آن به سر مي بردند و در آستانه ورود به فضاي پاك و ملكوتي اش نشاط و شوقي خاص بر آنان غلبه مي كرد و خويشتن را مهيا براي درك كامل لحظات زيبا و روح افزاي آن مي نمودند.
اهل ايمان به تبعيت از پيشوايان دين با كسب معرفت ها و بينش هاي لازم درباره شرافت رمضان و آثار تحول زاي روزه قبل از ورود به اين ماه به آماده سازي خود مي پردازند و سعي مي كنند همه زمينه ها را براي بهره وري كامل از معنويت جاري در لحظات زيباي رمضان مهيا نمايند.
درك رمضان با تمام عظمت هايش و نيز جرعه گيري از چشمه سار زلال روزه و همچنين طي مراحل رشد و كمال و دست يابي به مراتب تقرب الهي با همين آمادگي ها و مساعدسازي زمينه ها پيوند و ارتباط دارد و چنانچه كسي به تلاش و مراقبت براي آماده كردن خويش به منظور بهره وري از رمضان و روزه نپردازد طبيعي است كه نه رمضان را آنگونه كه هست درك مي كند و نه قادر است عبادت بزرگ و تحول زايي همچون روزه را آنگونه كه شايسته است به جا آورد و نتيجه آن خواهد شد كه رمضان مي آيد و مي رود و او هنوز در خواب غفلت مي باشد و چنين كسي مرده است اگرچه زنده است و حركت مي كند.
در انديشه هاي اخلاقي و عرفاني امام خميني فراوان درباره ضرورت كسب آمادگي هاي لازم روحي براي ورود به ماه رمضان و بهره وري از فيض جاري در لحظات طراوت زاي آن هشدارها و رهنمودهاي بيداركننده مي يابيم. در اين رهنمودها حضرت امام خميني فقط هشدار نمي دهند بلكه در كنار آن به نحوه آمادگي و شيوه بهره گيري از رمضان و روزه نيز مي پردازند.
نمونه ذيل جلوه اي از انديشه ها و رهنمودهاي امام خميني در اين موضوع مي باشد:
«طبق فرمايش حضرت رسول اكرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) ـ به حسب خطبه اي كه به آن حضرت منسوب است ـ همه بندگان در ماه مبارك رمضان به مهماني خداوند تعالي دعوت شده اند و مهمان پروردگار خود مي باشند. آنجا كه مي فرمايد: «ايهاالناس انه قد اقبل اليكم شهرالله… و قد دعيتم فيه الي ضيافه الله» (مردم ماه خدا به سوي شما روي آورد… و شما در اين ماه به مهماني خدا خوانده شديد)
شما در اين چند روزي كه به ماه مبارك رمضان مانده به فكر باشيد خود را اصلاح كرده توجه به حق تعالي پيدا نماييد از كردار و رفتار ناشايسته خود استغفار كنيد. اگر خداي نخواسته گناهي مرتكب شده ايد قبل از ورود به ماه مبارك رمضان توبه نماييد. زبان را به مناجات حق تعالي عادت دهيد. مبادا در ماه مبارك رمضان از شما غيبتي تهمتي و خلاصه گناهي سر بزند و در محضر ربويي با نعم الهي و در مهمانسراي باري تعالي آلوده به معاصي باشيد. شما در اين ماه شريف به ضيافت حق تعالي دعوت شده ايد…. خود را براي مهماني با شكوه حق آماده سازيد…. همان طور كه شكم را از خوردن و آشاميدن نگه مي داريد چشم و گوش و زبان را هم از معاصي بازداريد. از هم اكنون بنا بگذاريد كه زبان را از غيبت تهمت بدگويي و دروغ نگه داشته كينه حسد و ديگر صفات زشت شيطاني را از دل بيرون كنيد… دائما متوجه باشيد اين عملي كه مي خواهيد انجام دهيد اين سخني كه مي خواهيد بر زبان آوريد اين مطلبي كه داريد استماع مي كنيد از نظر شرع چه حكمي دارد… اگر ديديد كسي مي خواهد غيبت كند جلوگيري كنيد و به او بگوييد ما متعهد شده ايم كه در اين سي روز رمضان از امور محرمه خودداري ورزيم. و اگر نمي توانيد او را از غيبت بازداريد از آن مجلس خارج شويد ننشينيد و گوش كنيد. مسلمين بايد از شما در امان باشند. كسي كه ديگر مسلمانان از دست و زبان و چشم او در امان نباشند در حقيقت مسلمان نيست مسلمان ظاهري و صوري مي باشد لااله الاالله صوري گفته است. اگر خداي نخواسته خواستيد به كسي جسارت كنيد اهانت نماييد مرتكب غيبت شويد بدانيد كه در محضر ربويي هستيد ميهمان خداي متعال مي باشيد و در حضور حق تعالي به بندگان او اسائه ادب مي كنيد و اهانت به بنده خدا اهانت به خداست.» (1)
آنچه حضرت امام خميني تحت عنوان فرمايش رسول اكرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) به آن استناد مي كنند خطبه اي شريفه از آن حضرت مي باشد كه به نام خطبه شعبانيه معروف گرديده است. بنا به نقل اميرمومنان (علیهم السّلام) پيامبر خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) در آخرين جمعه ماه شعبان خطاب به مسلمانان اين خطبه را ايراد نمود. خطبه مزبور در متن خود فضايل ماه رمضان و منزلت روزه داري و مناجات و عبادت در آن و آثار ارزشمندي كه در متن اذكار و طاعات و رفتار و حركات روزه داران نهفته است را تشريح مي فرمايند. (2)

صفحات: 1· 2