سیمای حوزه

«یادمان خوبی‏ها»

تو نماز را بر پای داشته‏ای، زکات را به جای آورده‏ای، فراخوانده‏ای به معروف و باز داشته‏ای از منکر.
به راستی و درستی، سیره‏ات سیره انبیا بوده است. اشاره‏هایت، بشارت به رهایی است؛ از خاکدان تیره جهل که بسیار قربانی گرفته است. فرموده‏ای: «دو کس‏اند که کمرم را شکسته‏اند: دانای هنجارشکن (عالم متهتِّک) و نادان راه‏گشا (جاهل متنسِّک).
شب مردان خدا را، عَلم الهدایِ علم تو، روز جهان‏افزور کرده است.
جویبار دانش «ابوحنیفه» از سایه‏سار تعلیم تو می‏گذرد. مِس وجود «جابربن حیان» از کیمیای استادی تو زر شده است. تنور «توحید مفضل» با شعله شکوه تو می‏سوزد. یک‏تنه بار غریب ارزش‏ها را در روزگار عسرت به دوش کشیده‏ای تا فتیله نیم‏سوز «اخلاقی زیستن» نمیرد.
در آستان دنیا، «حبل اللّه‏» را به دوش کشیده‏ای که یاد خدا در قلب‏های تشنه آرامش، کاستی نپذیرد. دست دین را در دست خرد گذاشته‏ای تا چون دو بال پریدن، افق‏های پرواز آدمی را بگشایند.
شمع هدایت خویش را به ضیافت اصحاب عقل برده‏ای تا قفل‏های بسته بر ذهن‏ها و ضمیرها را بشکنی، تا فرا بخوانی به اندیشیدن، تا بگویی که پیامبران آمده‏اند دفینه‏های عقل را از زیر آوار تعصب‏ها و تحجرها بیرون بشکند؛ تا بگویی که انسان‏ها، معادن‏اند؛ درست مثل معادن طلا و نقره.
گواهی می‏دهم به حقیقت، که حقیقت در نگاه نازنین توست.
تو کشتی‏بان کشتی خرد، در توفان‏های هراس‏انگیز جهل و ستم بوده‏ای.
الگوی انسان زیستن را از مرام تو می‏توان آموخت و نام تو یادمان همه خوبی‏هاست.