سیمای حوزه

 علی ابن الحسین «علی اکبر» و ویژگیها

«علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب»، در اوایل خلافت عثمان بن عفان به دنیا آمد. وی از جدش علی بن ابی طالب ^{علیه السلام} روایت نموده است: مادرش «لیلی» دختر «ابی مرة بن عروة بن مسعود ثقفی» است.
علی اکبر، در گفتار و وجاهت و تناسب اندام و خلق و خوی همانند جدش رسول خدا بوده است.
روزی معاویه از اطرافیان خود پرسید: به نظر شما چه کسی سزاوارتر است به خلافت؟ اطرافیان پاسخ دادند: تو. معاویه گفت: نه سزاوارترین مردم به خلافت علی بن الحسین است؛ چرا که جدش رسول خداست و در وی شجاعت بنی هاشم، سخاوت بنی امیه و زیبایی ثقیف موج می زند.
کنیه آن حضرت « ابوالحسن» و لقبش علی اکبر است. زیرا بنابر صحیح ترین اقوال درباره سن آن حضرت، وی بزرگترین فرزند امام حسین علیه السلام است. برخی سن مبارک ایشان در هنگام شهادت بیست و پنج سال نوشته اند. ولی این قول مشهورتر است .
از بنی هاشم علی اکبر^{علیه السلام} اولین کسی است که در کربلا به شهادت رسیده است.

خواب امام حسین ^{علیه السلام} و پرسش علی اکبر^{علیه السلام}

در توقفگاه قصر بنی مقاتل، امام حسین ^{علیه السلام} به جوانان خاندان خود دستور داد آب بردارند و سپس در آخر شب به کاروان دستور حرکت داد. امام همچنان که بر روی اسب بود، اندک خوابی او را فرا گرفت و پس از این که بیدار شد، چند بار گفت: «انالله و انا الیه راجعون و الحمدلله رب العالمین»
فرزندش علی اکبر^{علیه السلام} پیش آمد و گفت: «ای پدر، چرا حمد خدا به جا آوردی و «انا لله و انا الیه راجعون» گفتی؟»
فرمود: «پسرم. لحظه‌ای به خواب رفتم و در خواب، اسب سواری را دیدم که می‌گفت: «این گروه می‌روند و مرگ نیز به سوی آنها می رود.»
دانستم که او همان جان ماست که خبر مرگ ما را می‌دهد.»
علی اکبر^{علیه السلام} گفت:« پدر جان! خداوند برای ما بدی پیش نیاورد. مگر ما بر حق نیستیم؟»
فرمود:« چرا، سوگند به آن خدایی که بازگشت بندگان به سوی اوست، ما بر حق هستیم.»
علی اکبر ^{علیه السلام} گفت:« پس باکی نداریم از این که بر حق بمیریم.»
امام حسین ^{علیه السلام} به او فرمود:« خدایت بهترین پاداشی که فرزند از پدر خود می برد به تو عنایت کند.»
مرگ اگر مرد است گو نزد من آی *** تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ
من از او عمری ستانم جاودان *** او زمن دلقی ستاند رنگ رنگ

ادامه »

حضرت امام خامنه‌ای ^{مدظله العالي}: «جوانان شهید ما در راه آرمانها جان خودشان را فدا کردند… صد ها جوان ما ارزش على اکبر حسین را ندارند. هزاران و میلیونها انسان ارزش سید الشهدا را ندارند اگر امام حسین آن روز فدا نمى‌شد اسلام در این چهارده قرن نمى‌ماند.» ۱۳۶۵/۰۷/۰۴

من تــو را در هــمه كـرب و بـلا مي بيــنمـ

هر كـجا مي نگرم جــسم تــو را مي بيــنمـ

امام خامنه اي ^{مدظله العالي}: این جوان پیش پدر آمد. اولاً على اکبر را هجده ساله تا بیست و پنج‌ساله نوشته‌اند؛ یعنى حداقل هجده سال و حداکثر بیست و پنج سال. مى‌گوید: «خرج على‌بن‌الحسین»؛ على‌بن‌الحسین براى جنگیدن، از خیمه‌گاه امام حسین خارج شد. باز در این‌جا راوى مى‌گوید: «و کان من اصبح الناس خلقاً»؛ این جوان، جزو زیباترین جوانان عالم بود؛ زیبا، رشید، شجاع. «فاستأذن اباه فى القتال»؛ از پدر اجازه گرفت که برود بجنگد. «فأذن له»؛ حضرت بدون ملاحظه اذن داد. در مورد «قاسم‌بن الحسن»، حضرت اول اذن نمى‌داد، و بعد مقدارى التماس کرد، تا حضرت اذن داد؛ اما «على‌بن‌الحسین» که آمد، چون فرزند خودش است، تا اذن خواست، حضرت فرمود که برو. «ثم نظر الیه نظر یائس منه»؛ نگاه نومیدانه‌اى به این جوان کرد که به میدان مى‌رود و دیگر برنخواهد گشت. «وارخى علیه‌السلام عینه و بکى»؛ چشمش را رها کرد و بنا کرد به اشک ریختن.
یکى از خصوصیات عاطفى دنیاى اسلام همین است؛ اشک‌ریختن در حوادث و پدیده‌هاى عاطفى. شما در قضایا زیاد مى‌بینید که حضرت گریه کرد. این گریه، گریه‌ى جزع نیست؛ این همان شدت عاطفه است؛ چون اسلام این عاطفه را در فرد رشد مى‌دهد. حضرت بنا کرد به گریه‌کردن. بعد این جمله را فرمود که همه شنیده‌اید: «اللهم اشهد»؛ خدایا خودت گواه باش. «فقد برز الیهم غلام»؛ جوانى به سمت اینها براى جنگ رفته است که «اشبه الناس خُلقاً و خَلقاً و منطقاً برسولک».
یک نکته در این‌جا هست که من به شما عرض کنم. ببینید؛ امام حسین در دوران کودکى، محبوب پیامبر بود؛ خود او هم پیامبر را بى‌نهایت دوست مى‌داشت. حضرت شش، هفت ساله بود که پیامبر از دنیا رفت. چهره‌ى پیامبر، به صورت خاطره‌ى بى‌زوالى در ذهن امام حسین مانده است و عشق به پیامبر در دل او هست. بعد خداى متعال، على‌اکبر را به امام حسین مى‌دهد. وقتى این جوان کمى بزرگ مى‌شود، یا به حد بلوغ مى‌رسد، حضرت مى‌بیند که چهره، درست چهره‌ى پیامبر است؛ همان قیافه‌اى که این قدر به او علاقه داشت و این قدر عاشق او بود، حالا این به جد خودش شبیه شده است. حرف مى‌زند، صدا شبیه صداى پیامبر است. حرف زدن، شبیه حرف زدن پیامبر است. اخلاق، شبیه اخلاق پیامبر است؛ همان بزرگوارى، همان کرم و همان شرف.
بعد این‌گونه مى‌فرماید: «کنا اذا اشتقنا الى نبیک نظرنا الیه»؛ هر وقت که دلمان براى پیامبر تنگ مى‌شد، به این جوان نگاه مى‌کردیم؛ اما این جوان هم به میدان رفت. «فصاح و قال یابن سعد قطع اللَه رحمک کما قطعت رحمى». بعد نقل مى‌کند که حضرت به میدان رفت و جنگ بسیار شجاعانه‌اى کرد و عده‌ى زیادى از افراد دشمن را تارومار نمود؛ بعد برگشت و گفت تشنه‌ام. دوباره به طرف میدان رفت. وقتى که اظهار عطش کرد، حضرت به او فرمودند: عزیزم! یک مقدار دیگر بجنگ؛ طولى نخواهد کشید که از دست جدت پیامبر سیراب خواهى شد. وقتى امام حسین این جمله را به على‌اکبر فرمود، على‌اکبر در آن لحظه‌ى آخر، صدایش بلند شد و عرض کرد: «یا ابتا علیک السلام»؛ پدرم! خداحافظ. «هذا جدى رسول‌اللَه یقرئک السلام»؛ این جدم پیامبر است که به تو سلام مى‌فرستد. «و یقول عجل القدوم علینا»؛ مى‌گوید بیا به سمت ما.

ميچينمت اگر چه منظــم كــنار هــم

امــا دوبـاره اكــبر لـــيلا نميــشـوي

حضرت امام خامنه‌ای ^{مدظله العالي}: «اولین درس بزرگ عاشورا؛ درس فدا شدن در راه دین و در راه خداست. حسین‌بن‌على علیه‌السلام به همه‌ى مسلمانان بلکه به همه‌ى آزادگان عالم ولو غیر مسلمان، این درس را داد که اگر شرف انسان، آزادگى انسان و آرمانهاى انسان و براى مسلمانان دین آنان در معرض خطر قرار گرفت، دفاع از دین در سختترین شرائط و با سختترین مقدمات یک فریضه‌ى اسلامى و یک فریضه‌ى انسانى است.» ۱۳۶۷/۰۵/۲۸

امام خامنه اي ^{مدظله العالي}: یک روزى دو سه ساعت برق خانه‌ى شما در تابستان قطع بشود پدر و مادر ناراحت از گرمازدگى خودشان نیستند، زن و مرد خانه ناراحت از کلافه شدن و عرق ریختن خودشان نیستند، اما مادر خانه وقتى نگاه مى‌کند مى‌بیند این بچه‌ى قنداقى‌اش، این بچه‌ى شیرى‌اش، از گرما خوابش نمى‌برد، طاقت نمى‌آورد، آرام نمى‌گیرد جگر او آتش مى‌گیرد حالا شما در عصر عاشورا ببینید در خیمه‌هاى سیدالشهداء با آن گرما با آن عطش با آن تشنگى چه مى‌گذشت به خاطر همین بچه‌ى کوچک، بعضى‌ها بودند شاید بیش از یک شبانه‌روز بود توى آن گرما آب ننوشیده بودند، یقیناً اینها به فکر خودشان نبودند وقتى على‌اصغر را مى‌دیدند، من گمان مى‌کنم علت اصلى بردن على‌اصغر به وسیله‌ى سیدالشهداء به مقابل لشگر دشمن که امید بسیار ضعیفى بود که اینها دلشان بسوزد این مردم وحشى و آب بدهند علت اصلى این بود که امام حسین راه چاره‌ى دیگرى نداشت، کار دیگرى نمى‌توانست بکند وقتى رفت طرف خیمه‌ها دید غوغا و هیاهو در خیمه‌ها همه را فرا گرفته و این بچه‌ى کوچک عطشش، گرسنگى‌اش، ناراحتى‌اش، همه را تحت‌تأثیر قرار داده حسین‌بن‌على مجبور شد این بچه را در آغوش بگیرد اگر چه احتمال خیلى ضعیفى بود که آب به او داده بشود البته اگر مى‌خواستند آب بدهند مى‌توانستند یک بچه‌ى شش ماهه مگر به چه قدر آب رفع عطشش مى‌شود، اگر به قدر نصف استکان آب به امام حسین مى‌دادند رفع عطش على‌اصغر مى‌شد، با وجود این امید ضعیف حسین‌بن‌على علیه‌السّلام این بچه را در آغوش گرفت، برد، او را روى دست بلند کرد، به همه نشان داد حالت خود این بچه تأثرانگیز بود، هر دلى را هر دل سنگى را یقیناً به ترحم وادار مى‌کرد، حضرت مخصوصاً استرحام کردند. این حرف درست است که «ان لم ترحمونى فرحموا هذا الطفل الرضیع» یعنى رحم کنید به این بچه‌ى کوچک، یک پدر براى بچه‌ى کوچک در این مواقع اضطرارى این کار را مى‌کند آن نفس ابى حسین‌بن‌على علیه‌السّلام اجازه مى‌دهد به او که براى حفظ جان این بچه یک مقدارى آب از آنها بگیرند از آنها طلب بکنند در همین حالى که حسین‌بن‌على لابد با یک حال بحرانى، با یک هیجان، با یک ناراحتى این بچه را روى دست بلند کرده دارد حرف مى‌زند یک وقت یک چیز عجیبى را احساس کرد دید این بچه‌اى که از گرسنگى و تشنگى بى‌حس و حال افتاده بود سر خودش را نمى‌توانست نگه دارد گردنش یک طرف کج شده بود آن چنان این بچه دست و پا مى‌زند روى دست پدر همین‌طور که نگاه کرد دید خون از گلوى على‌اصغر سرازیر شده «الا لعنة الله على القوم الظالمین».

لينك دسترسي به فيلم اين سخنان:

http://farsi.khamenei.ir/video-content?id=28062

حضرت امام خامنه‌ای ^{مدظله العالي}:«به نظر من اوج مصیبت در کربلا، شهادت علی اصغر و این طفل شش ماهه در آغوش پدر است… من وقتی ترسیم می‌کنم آن حالتی را که در خیمه‌های حسین بن علی علیه‌‌السلام آن هیجان و ناراحتی را که به خاطر عطش این بچّه پیش‌آمده‌بود، واقعا برایم قابل تحمّل نیست و طاقت نمی‌آورم. ۶۵/۰۶/۲۱

غم مخوار ای کودک بی شیرمن
رفتن تو هست درتقدیر من

? غم مخور صید خوارج می شوی
تاابد #باب_الحوائج می شوی

ادامه »

حسین ^{علیه السلام} همچون خورشیدی، قرن‌هاست که هر روز می‌درخشد و تازگی دارد …

افسوس از چشم‌هایی که تنها ده روز از سال، از نورش بهره می‌برند …

صلی الله علیک یا أبا عبدالله …

حماسه خونین نورستگان وارسته‌ای چون قاسم بن حسن انسان‌ها را ازلاک غفلت‌بیرون می‌آورد و به آنان راه و رسم از خودگذشتگی وفداکاری می‌آموزد و با ارج نهادن و زنده نگاه داشتن یاد مقدس‌چنین در خون خفتگان و پرتوافشانی نوجوانانی چون قاسم دلهاطراوت یافته و قلب‌ها جرعه‌های روان‌بخشی را دریافت می‌کنند. قاسم با این که در دشت کربلا هم چون نگینی در محاصره مخالفان ودشمنان دیانت قرار گرفت اما با اراده‌ای آهنین و مصمم هم چون‌صلابت کوه زیر اشعه سوزان آفتاب کربلا با لب‌های تشنه و بدن زخم‌خورده ایستاد و شهادت را با آغوش باز پذیرفت تا زیر بار ذلت وستم نرود و کشته شدن با عزت را از حلاوت شیرین‌ترین غذا یعنی‌عسل برتر دانست. این روح با صلابت‌به نوجوانان درس فداکاری،معنویت و آزادی می‌دهد و آشنایی با زندگی و مبارزاتش می‌تواندالگویی برای نوجوانان تشنه ارزش‌ها باشد. معرفی قهرمانی که‌برای ارتقای خوبی‌ها رنج توان فرسایی را متحمل شد برای‌انسان‌های تشنه فضیلت چشمه آرامش را جاری خواهد ساخت. از سوی‌دیگر در روح و روان جوانان احساسات زودگذری وجود دارد که بایدآن‌ها را به نیکوترین وجه هدایت کرد و حس غرور و نشاطی که به‌طور فطری و غریزی در وجودشان نهفته است‌به سوی اسوه‌های اصیل وقهرمانان میدان فضیلت معطوف داشت تا جاذبه تقوا و دیانت را به‌خوبی درک کنند و با روی آوردن به قله‌های کمال و کرامت ازدره‌های سقوط و مرداب‌های متعفن رهایی یابند و از ظلم، جهل وهرگونه ناروایی تنفر جویند.

شمیم شکوفایی

رمله یا نفیله کنیز خوش‌خویی بود که در بیت‌حضرت امام حسن‌مجتبی ^{عليه السلام} روزگار می‌گذرانید او بوی عطر معنویت را از این مکان‌استشمام می‌کرد و خدا را شاکر بود که این لیاقت را به دست‌آورده که در چنین بوستان باصفایی به خدمت‌گزاری مشغول شود و درخانه ریحانه جهان، سید جوانان بهشت و دومین فروغ امامت چون‌پروانه می‌چرخید.



خلق و خوی آن امام همام، چون اشعه‌ای فروزان‌بر وی گرما و روشنایی می‌بخشید. نفیله جزو آن کنیزانی بود که‌نمی‌خواست از خانه امام برود و چنین سعادتی را از دست‌بدهد،حتی اگر آزادش هم می‌کردند چنین تمایلی نداشت.او به این واقعیت رسیده بود که با وجود میزانی چون امام که‌پیش روی او است می‌تواند جنبه‌های تقوا را از راه تزکیه درون به‌دست آورد و با استمداد از نصایح و اندرزهای سودمند آقایش حضرت‌امام حسن مجتبی(ع) شالوده یک زندگی حقیقی را استوار نماید. نفیله رفته رفته مسیر پارسایی را طی می‌کرد و سازندگی خود رااز طریق عبادت پی گرفت و سرانجام این افتخار را به دست آوردکه به عنوان ام ولد (مادر فرزند) برای حضرت امام حسن(ع)پسرانی آورد که همه اهل رزم و حماسه‌آفرینی بودند و در قیام‌شکوه‌مند کربلا از خود رشادت‌های قابل تحسین بروز دادند. نفیله‌در سال 46 ه. ق و به نقلی در سال 47 ه.ق باردار گردید و دریکی از شب‌های این سال که مدینه در آرامش شبانه سر بر بسترنهاده بود. درد زایمان بر تمام وجودش مستولی گردید تا آن که ‌فجر صادق آغاز گشت و شب به سحرگاه دل‌پذیر روز دیگر پیوست.اینک نوزادی دیده به جهان گشود که سیمایش چون ماه شب چهاردهم ‌می‌درخشید. اشک شوق بر صورتش دوید و مادرانه به آن کودک خوش‌سیما نگریست. کودک را در قنداق سفیدی پیچیدند و در دامن حضرت ‌امام حسن(علیه السلام) نهادند. آن حضرت وی را در آغوش کشید و در گوش‌راست او اذان و در گوش دیگرش اقامه گفت و در واقع با این سنت‌وی را تقدیس نمود. در روز هفتم سر کودک را تراشیده و به وزن‌مویش نقره صدقه دادند. امام به یاد فرزند جدش که قاسم نام‌ داشت این کودک را قاسم نام نهاد و از آن تاریخ نفیله را ام‌ قاسم صدا می‌زدند. این نام هم هویت کودک را روشن می‌کرد و هم ‌یادآور نخستین طفل رسول اکرم(ص) بود. قاسم از لحاظ سیما به‌ پدر شباهت زیادی داشت و نیز کشیدگی قامت و حسن خلق امام راداشت. این کودک از همان ماه‌های نخستین ولادت با صدای فرح‌بخش‌ پدر و نوازش‌های آن حضرت آشنا گردید و به تدریج رشد نمود و با اطرافیان انس و ارتباط برقرار کرد.

در فراق پدر

جعده دختر اشعث‌بن قیس -همسر امام حسن(علیه السلام)- با تحریکات‌معاویه و بر حسب خصومتی که با آن حضرت داشت. ماده سمی را در ظرف شیر امام دوم شیعیان ریخت و آن حضرت چون‌روزه‌اش را با این نوشیدنی گشود، حالش منقلب گشت و کوزه را برکناری نهاد و درد شدیدی در خود احساس کرد و به جعده فرمود:خدا تو را هلاک کند که مرا کشتی. سوگند به حق که پس از من‌ بهره‌ای از اولاد و آسایش نصیبت نخواهد شد. چون اهل خانه از این وضع باخبر شدند آشفته گردیدند. در این‌ میان قاسم بیش از همه ناراحت ‌بود و از این بابت لحظه‌ای قرار وآرام نداشت. تمام وجودش التماس به اطرافیان بود که پدرش را ازآن وضع برهانند. اما گویا آن سم خطرناک اثر خود را بخشیده بود و پس از خوردن زهر، امام متجاوز از یک ماه بر بستر بیماری ‌لحظات پرمشقتی را گذرانید و در آن شرایط ناگوار چون به امام‌عرض کردند: چرا به معالجه مبادرت نمی‌ورزی ، فرمودند: مرگ درمانی ندارد وسپس به موعظه آنان اقدام فرمود. قاسم چون متوجه گردید که این‌بیماری به شهادت والدش منجر خواهد گشت، در موجی از حزن واندوه فرو رفت و گویی دنیا در نظرش تیره و تار گشت، آخر او تازه با پدر بزرگوارش انس برقرار کرده بود و جای بوسه‌های آن‌حضرت را بر گونه‌های خویش حس می‌کرد. گوهر گران‌بهایی را از دست‌ می‌داد. چرا ناراحت نباشد طفلی که از خو گرفتن به پدرش مدتی‌کوتاه می‌گذرد، حق دارد از این وضع اسف‌انگیز اندوهگین باشد. به تدریج نفس امام به شماره افتاد و گویا لحظات مفارقت فرارسید. حضرت امام حسین(ع) خود را بر روی بستر برادر انداخت وگویا آن دو ستاره درخشان آسمان امامت آهسته با یکدیگر مطالبی‌ می‌فرمودند. قاسم در لابلای گریه و زاری مراقب بود که از گفت وگوی پدر و عمو سر در بیاورد اگر چه متوجه مضمونی از آن عبارات‌ نشد، ولی با حال و هوای کودکی چنین استنباط کرد که لحظات‌جدایی از پدر فرا رسیده و به زودی غبار یتیمی بر چهره‌اش خواهدنشست. حضرت امام حسن(ع) در فرازی از وصیت‌خویش به برادرفرمود: تو را سفارش می‌کنم ای حسین(ع) به بازماندگان از خاندان‌و فرزندان که از خطا کارشان درگذری و از نیکوکارانشان بپذیری‌ و برای آن‌ها جانشین و پدری مهربان باشی… برخی مورخان به این موضوع اشاره کردند که حضرت امام حسن(علیه السلام)، قاسم نورسته‌اش را وصیتی نمود و تعویذی بر بازویش بست و فرمود: هرگاه رنج و المی بر تو وارد شد آن را بازگشوده و قرائت نما وبر محتوایش عمل کن و از آن‌چه دستور داده شده پیروی نما. با رحلت امام که در آخر صفر سال 49 ه.ق روی داد، فریاد دردناک مصیبت از خاندان بنی‌هاشم برخاست و ضجه و ناله‌های‌جگرسوز فرزندانش به آسمان رفت. قاسم خود را بر روی بدن امام‌انداخت و زنان و دختران بنی هاشم هرچه کوشیدند نتوانستند او را از پدرش جدا کنند او دست کوچک خود را برگونه‌های پدر می‌کشید و در حالی که چهره‌اش با اشک مرطوب بود، می‌گفت: مرا به که‌می‌سپاری و قصد داری به کجا بروی؟ امام حسین(ع) وی را از بدن‌برادر جدا کرد و فرمود: قاسم‌جان، گریه نکن. من به جای پدرت‌هستم و چون فرزندانم عزیز می‌باشی، اما هم چنان غریو ناله کودک‌یتیم در فضا پراکنده می‌شد. بر طفلی سه‌ساله بسیار گران است که‌پدر را ببیند و قادر نباشد با او سخن بگوید و امام دیگرنمی‌توانست او را در آغوش بگیرد و غرق در بوسه‌اش سازد، با دیدن‌بازی‌های کودکانه‌اش تبسم نماید و او را به جاهای مختلف مدینه‌ببرد و با اصحاب و یارانش آشنا نماید. با رحلت امام پرونده‌همه این عواطف و ارتباطهای سرشار از محبت و مودت که با رایحه‌معنویت و نسیم فرحزای روحانیت آمیخته بود، بسته گردید.

پرورش در بیت امامت

نفیله در این وضع حساس نمی‌توانست ‌به گونه‌ای موضع بگیرد که قاسم‌احساس بی‌پدری نکند و چنین نشانی روانش را مخدوش نکند، از این‌جهت کوشید تا قاسم با کودکان هم سن خود بیش از گذشته مانوس‌شود و تلاش کرد تا این فرزندش نیکوروش و خوش‌خو به بار آید،زیرا وی فرزند امامی است که به شهادت رسیده و باید فضایل وملکات او بر تقوای پدر و اصالت و شرف خانوادگی استوار باشد.او به خوبی می‌دانست که محبت‌حقیقی به همسر شهیدش را می‌توان درقالب ایجاد فضایل امام، در وجود نسل او بروز داد. قاسم بایدبه موقعیتی ارتقا یابد که بتواند از خود و خاندان خویش دفاع‌کند و در این راه لازم است جرات او تقویت‌شود و چون نفیله به‌تنهایی از عهده وظایف محوله در رابطه با تربیت این کودک برنمی‌آمد، از عموی قاسم حضرت امام حسین(ع) استمداد طلبید. چون‌قاسم نیاز به وجودی داشت که بر اثر وابستگی به او در خوداحساس عزت و امنیت می‌کرد. احساس تعلق به عمویش به خوبی‌می‌توانست این نیاز را برطرف کند، به علاوه حضرت امام حسن(ع) دروصیت‌به برادرش تاکید نموده بود که سرپرستی و پرورش کودکانش‌را بپذیرد بدین گونه، در پی شهادت دومین امام، چهره حماسه‌آفرین‌سومین پیشوا به مایوسان امید و به محرومان حرمت و به‌مظلومان نوید عدالت داد و این خورشید آسمان ولایت، وصی امام‌مجتبی(ع) گردید تا در کنار وظیفه سنگین امامت جامعه مسلمین ودفاع از جبهه حق و افشای باطل، ولی فرزندان برادر باشد. حسین(ع) این مظهر عطوفت و چشمه جوشان صفا و مهربانی قاسم راچون فرزندش گرامی داشت و نیکوترین احترام‌ها را به او ارزانی‌نمود و از طرق گوناگون اسباب شادمانی وی را تامین ساخت.به گونه‌ای که فقدان پدر بزرگوار او را بی‌تاب و نگران نسازد.قاسم نیز عمویش را عاشقانه دوست می‌داشت و در تکریم آن فروغ‌امامت از هیچ گونه کوششی دریغ نمی‌کرد. با وجود رسالت‌بزرگ وحساس بودن زمان، حضرت امام حسین(ع) نسبت‌به فرزندان برادرش‌عنایت ویژه‌ای از خوش بروز می‌داد و نهال‌های این بوستان را به‌شکوفایی واداشت. برنامه‌های تربیتی و دقت‌های پرورشی آن حضرت‌سبب گردید تا قاسم از همان دوران صباوت ارزش‌ها را تقدیس نموده‌و تمام وجودش را بارقه‌ای معنوی فراگیرد.بدین منوال قاسم که‌نشانه‌هایی از خصال نیکوی پدر بزرگوارش را دربرداشت‌برخی صفات‌برجسته اخلاقی را از محضر حیات‌بخش عمویش فرا گرفت و در خودبروز داد. این فرزند دلیر اسلام که مبارزه با سیاهی و تباهی را از پدرفراگرفت، درس حماسه، فداکاری و ستم‌ستیزی را نزد عمویش آموخت وبر اساس تربیت‌های خانوادگی و شایستگی‌های ذاتی با وجود صغر سن‌توانست‌حق را از باطل تمیز دهد و چنین نگرشی وجودش را مشحون‌نفرت از پلیدی و شیفتگی نسبت‌به حقیقت‌ساخته بود. آن یادگاردومین خورشید تابناک تاریخ تشیع ناظر فضیلت کشی و جهالت پروری‌و اشاعه منکرات توسط امویان بود. بدین سان قاسم بن حسن(ع)دوران کودکی را تا رسیدن به سنین نوجوانی تحت مراقبت و تربیت‌سرشار از معنویت عمویش سپری کرد و کسی پرورش او را عهده‌دار بود که از نظر زهد، تقوا و عبودیت، یگانه روزگار محسوب می‌گشت ‌و اسوه پایداری در برابر ستم و حمایت از حقانیت آیین نبوی به‌شمار می‌رفت، شخصیت‌بی‌بدیلی که در وجودش هدف الهی و راز قدسی وپرتو علوی نهفته و شبستان سیاه بشری را به گونه‌ای روشن کرده که‌این پرتو افکنی تا همیشه تاریخ استمرار دارد. قاسم جرعه‌هایی‌از فضایل این امام همام را به کام جان خویش ریخت و به عنوان ‌نوجوانی پاک‌طینت و باصفا به مقتضای تربیت در بیت امامت واشتیاق به معرفت، مدینه فاضله‌ای را در کربلا پدید آورد.

عرصه ایثار

شب عاشورا است، اصحاب چون پروانه بر گرد وجود امام حسین(ع)حلقه زده‌اند. حضرت این آخرین شب را از لشکر عبیدالله بن زیادفرصت گرفته است تا بر محمل نیاز بنشیند و با محبوب راز گوید.هم‌چنین بیعت را از اصحاب بر می‌دارد و راه را برای انتخاب بازمی‌گذارد. زیرا شهادت عرصه عشقی عالی است و گام نهادن در آن‌اندیشه می‌طلبد و در این وادی عقل راکب وجود است تا زمانی که‌او را به کرانه عشق برساند. آن گاه باید پای از آن بیرون کشید و دل به دریای محبت‌سپرد وبلا را در عرصه عظیم‌ترین ابتلائات به جان خرید تا رخصت پرواز توان یافت. امام اصحاب را نزدیک خیمه‌ای جمع کرد و آن خطابه ‌بسیار معروف شب عاشورا را برای آن‌ها بیان فرمود. با کمال‌اطمینان روحی و قدرت قلب با یاران خویش سخن گفت و به آنان‌ تذکر داد که فردا روز فداکاری و شهادت است و اصرار می‌ورزید که‌در رفتن یا ماندن مختارید و تاکید فرمود که چون شب درآید شما که یاران من هستید هر یک دست‌برادری و فرزندی از آن من بگیرید و بروید. از این تاریکی شب بهره گیرید; زیرا مقصود این جماعت‌کینه‌توز من می‌باشم و چون مرا یابند به شما تعرضی نرسانند. همه‌ خاموش بودند. چشم‌ها از ورای حصار پلک‌ها آرام و شرمسارانه سرک می‌کشیدند و یک‌آسمان بهت، بر دلها سنگینی می‌کرد. مورخین گزارشی از رفتن ‌اصحاب ننوشته‌اند و جز اظهار فداکاری و پایداری از یاران امام‌چیزی نقل ننموده‌اند. و چون یاران و اصحاب بر آمادگی برای‌حماسه‌سازی و شهادت تاکید نمودند. امام سر برداشت و با آهنگی‌که گرمی و نرمی در آن آمیخته بود، به ترسیم حادثه بزرگ عاشوراپرداخت و فرمود هر کس می‌ماند بداند فردا چیزی جز شهادت نیست.قاسم بن حسن در این جمع نورانی حضور داشت از گفت و شنودهای‌بین عمو و اصحابش بر خود می‌بالید و شور و التهاب سراسر وجودش‌را فرا گرفت. با خود نجوا کرد. آیا من هم مشمول این وصال‌خواهم شد؟ امکان دارد چون نابالغ هستم مقصود امام نباشم. ازجای برخاست و از میان صفوف خدا دوستان و حق‌باوران گذشت زبانش‌به سختی او را یاری می‌داد. رو به ابا عبد الله علیه السلام کرده ‌عرض کرد عمو جانم آیا من هم در زمره کشته‌شدگان خواهم بود؟ همه‌چشم‌ها به طواف این قامت کوچک، اما شکوه‌مند ایستاد. در سخن این‌نوجوان و یادگار ارزشمند دومین امام، نشانی از هراس و تشویش‌دیده نمی‌شد طنین شگفت و آهنگی عجیب بر سخنش حاکم بود. حضرت‌امام حسین(ع) اندکی سکوت نمود، اما مگر می‌شد بیش از این پرسش‌بزرگ و قاطع قاسم را بدون پاسخ گذاشت.از این جهت‌با سؤالی فرزند برادر را نخست امتحان فرمود و ازوی پرسید مرگ در نظرت چگونه است. چشم‌ها لب‌های این نوجوان راکاوید، جان دادن در پیکار فردا شوخی نبود، اما قاسم لحظات‌اضطراب و سکوت انتظار را شکست و عرض کرد: من مرگ را شیرین‌تر وگواراتر از شهد دلنشین و زندگی‌بخش می‌بینم و زیباتر ازگردن‌بندی که دختران را آذین می‌بندد و اگر به من بگویید جزوشهیدان فردا هستم مژده‌ای داده‌اید که از شنیدن آن سراسر وجودم‌شور و نشاط می‌گردد. امام، درنگی کرد و دیدگان خود را به رخسارروشن قاسم دوخت و چندین بار برادر را در آن چهره شکفته وشاداب مرور کرد و از درون شعله‌ورتر شد و فرمود: عموجان، فرداهمه به شهادت خواهند رسید. دشمن را نشانی از عاطفه و ترحم‌نمی‌باشد. آن شب آخرین شب زندگی قاسم بود.نه روز از ماه محرم می‌گذشت. ماه دهمین شب رنگ‌پریده و نگران‌به تماشای دشت نینوا مشغول بود. دورتر از خیام امام در محوطه‌پهناوری ستمگران اموی چون گرگ‌های وحشی خفته بودند تا بامدادروز عاشورا به ستیز با فرزند پیامبر و یارانش برخیزند و پنجه‌به خون جوانان بنی هاشم بیالایند. قاسم به خوبی این قوم را می‌شناخت و از سست‌پیمانی و خیانت‌آنان نسبت‌به پدر و عمویش اطلاع داشت. با خود زمزمه کرد: ای‌شقاوت‌پیشگان فردا در صحنه نبرد چون مور و ملخ شماها را برروی هم می‌ریزم. چون شیر غران بر شما یورش می‌آورم و تار ومارتان می‌کنم. بعد در گوشه‌ای نشست و به این سوی صحرا نگریست،یک دنیا صفا دید. یارانی را ملاحظه کرد که حق را شناخته و رضای‌پروردگار را به صدق دل گردن نهاده بودند.آمده بودند تا در راه حق جان دهند و از امام خویش برای احیای‌ارزش‌ها و زنده کردن سنت رسول الله دفاع کنند.

رخصت رزم

منابع متعددی چون ارشاد شیخ مفید، ابصار العین مرحوم سماوی، سرائر ابن ادریس حلی و کتاب تاریخ طبری، نخستین شهید هاشمی را علی اکبر(ع) ذکر کرده‌اند. آن حضرت پس از آن که از پدر خویش اذن‌ رزم گرفت‌ به عرصه نبرد شتافت و هماورد طلبید و شمشیر در سپاه‌شب نهاد و جفا پیشگان را به خاک هلاکت افکند. صدای قاسم بود که‌ در صحرا پیچید و پسر عمو را تشویق می‌کرد. هر سیه‌روزی که با تیغ حضرت علی اکبر بر زمین می‌افتاد طنین تکبیر قاسم و دیگرجوانان هاشمی فضای کربلا را پر می‌کرد. سرانجام با ضربت ‌یکی از اشقیا آن شبیه نبوت و فرزند امامت‌ به‌ شهادت رسید. کشته شدن علی اکبر، قاسم را بی‌طاقت نمود و دیگرموسم آن فرا رسیده بود که رخصت جهاد گیرد و در رکاب عمویش جان ‌ناقابل خویش را فدای حقیقت کند. این زمان مقارن با وقتی بودکه تمامی یاران امام و تنی چند از عزیزان و خاندانش شربت ‌شهادت نوشیده بودند. از سوی دیگر، امام به فرزند برادر علاقه‌دارد و در اذن دادن به قاسم قدری درنگ می‌نماید و طبق روایات‌ به وی فرمود: ای یادگار برادر، با حضور تو تسلی می‌جویم شاید امام از آن حیث که این نوجوان هنوز سن بلوغ را به طور کامل ‌درک نکرده بود. از رخصت دادن برای به میدان رفتن وی اکراه‌داشت. قاسم که برای رفتن به میدان نبرد در پوست‌ خود نمی‌گنجیداز این وضع ناراحت‌شد و در گوشه‌ای نشست و با حالاتی از حزن واندوه بنای گریستن نهاد.به ناگاه از جای برخاست و برق نشاط از چشمانش هویدا شد، زیرابه یادش آمد که پدرش او را توصیه‌ای نموده و دعایی بر بازوی‌راستش بسته است و وی را تذکر داده که به هنگام تالم خاطر می‌تواند با عمل بر محتویاتش از تاثری که برایش رخ داده خودرا برهاند. نوشته را باز کرد و بوسید و شتابان به سوی عموی‌خویش رسید و آنچه پدرش بر آن تاکید فرموده بود به عرض آن‌حضرت رسانید. چون امام توصیه برادر را مطالعه کرد به شدت‌منقلب شد و گریست، و فرمود: آیا با پای خود به سوی مرگ خواهی‌رفت؟ قاسم عرض کرد: چگونه چنین نباشد. روحم فدایتان و جانم‌نثار وجودتان.

تحریفی آشکار

در برخی منابع غیر مستند که متاسفانه عده‌ای بر آنها اعتمادکرده و به پاره‌ای متون تاریخی و مقاتل کربلا راه یافته ومرثیه‌سرایان و تعزیه‌نویسان آنها را ماخذ و منبع خویش قرارداده‌اند، آمده است: وقتی حضرت امام حسین(ع) از وصیت امام‌حسن(علیه السلام) نسبت‌به قاسم اطلاع یافت و آن را مشاهده فرمود خطاب به‌قاسم فرمود: من در باره تو نیز از پدرت وصیتی دارم و می‌خواهم‌به آن جامه عمل بپوشانم و بدین گونه مقدمات عروسی حضرت قاسم بافاطمه دختر امام حسین(علیه السلام) در آن صحرای غم و پس از آن همه مصیبت‌فراهم آمد. شگفت آن که طبق نقل این منابع مخدوش بر ماجرای‌ناکامی و داماد نشدن حضرت علی اکبر(علیه السلام) خیلی تاکید شده است. ماجرا آن قدر شگفت‌انگیز جلوه می‌نماید که قاسم می‌گوید در حالی‌که پیکر شهیدان بنی‌هاشم پاره پاره گشته و بر زمین قرار گرفته‌است، راه انداختن بساط عیش و عروسی روا نمی‌باشد. جمع متضاد دراین داستان مشاهده می‌گردد، زیرا خواهری که در سوگ شهادت برادرخود می‌خروشد و ناله سر می‌دهد در برابر پیکر غرق به خون حضرت‌علی اکبر(علیه السلام) آماده عروسی می‌گردد. نقل می‌کنند علامه حاج شیخ‌جعفر شوشتری که از علمای طراز اول عصر خویش به شمار می‌آمد ازوضع شبیه‌خوانی به خاطر راه یافتن این گونه داستان‌های موهوم به‌آن ناراضی بود و از دست‌اندرکاران خواست موارد وهن‌انگیز وخرافی را از تعزیه‌ها حذف کنند و اگر این کارها میسر نمی‌باشد،حداقل از اجرای تعزیه عروسی قاسم که خیلی مستهجن است، جلوگیری‌کنید. علامه مجلسی می‌نویسد: قصه دامادی حضرت قاسم را در کتب معتبرندیده‌ام، محدث نوری صاحب آثاری چون مستدرک الوسائل در اثرمعروفی که پیرامون آداب اهل منبر به نگارش درآورده در این‌باره اظهار داشته است: از اخبار موهونه و کتب غیر معتمده که‌بزرگان علمای گذشته به آنها اعتنا نکردند و مراجعه ننمودند…قصه زعفر جنی و عروسی قاسم است که هر دو در روضه کاشفی موجوداست و قصه عروسی قبل از روضه، از عصر شیخ مفید تا تالیف کتاب‌فوق در هیچ کتابی دیده نشده است، چگونه می‌شود قضیه‌ای به این‌عظمت و قصه‌ای چنین آشکار محقق و مضبوط باشد و به نظر تمام این‌جماعت نرسیده باشد. مرحوم محدث قمی هم خاطر نشان نموده است.قصه دامادی قاسم در کربلا و تزویج فاطمه بنت الحسین برای اوصحت ندارد. به علاوه حضرت امام حسین(علیه السلام) را دو دختر بوده یکی‌حضرت سکینه(س) و دیگری فاطمه(س) نام داشته است. اولی راسید الشهداء(ع) به عقد ازدواج عبد الله درآورد که شوهرش در کربلابه شهادت رسید. و دومی همسر حسن مثنی است که در کربلا حاضر بودشهید آیت الله قاضی طباطبائی داستان عروسی قاسم را فاقداعتبار می‌داند و می‌افزاید علامه مامقانی در کتاب تنقیح‌المقال‌می‌گوید: آن‌چه در کتاب منتخب طریحی از قصه تزویج قاسم نقل شده‌ من و سایر اهل تتبع در کتاب‌های سیره، تاریخ و مقاتل با اعتباربر آن اطلاع نیافتیم، بسیار دور از اعتبار است که چنین قضیه‌ای ‌روز عاشورا با آن اوضاع و احوال و شدت بلایا اتفاق افتد. به‌نظر می‌رسد که قصه عروسی قاسم که هنوز به حد بلوغ نرسیده بود اشتباه شده و داستان عروسی حسن مثنی بدین صورت در افواه‌اشتهار یافته است. مقام معظم رهبری حضرت آیة الله العظمی‌خامنه‌ای فرمودند: «نباید بوی ذلت و خاک‌ساری نسبت‌به ائمه(ع)و شجاعان کربلا در اشعار استشمام شود، بعضی از روضه‌هایی که خلاف‌واقعه است و مشکوک است، انسان باید حتی المقدور از خواندن‌آنها خودداری کند، برای مثال روضه دامادی حضرت قاسم(ع) چیزی‌است که قطعا یا به احتمال زیاد رد آن ثابت‌شده است… دخترامام حسین(ع) به نام فاطمه مشخص است که چه کسی است. چند سال‌عمر کرده. چند فرزند داشته و پدرش هم مشخص بود. سادات ابن حسن‌هم مشخص هستند و چیز مبهمی در تاریخ وجود ندارد، حال بیاییم وپسر سیزده ساله امام حسن(ع) را در کربلا داماد کنیم. این چیزی‌است که غیر قابل قبول است…» شهید آیت الله مرتضی مطهری دراین باره می‌گوید: «… در همان گرماگرم روز عاشورا که‌می‌دانید مجال نماز خواندن هم نبود، امام نماز خوف خواند و باعجله هم خواند، حتی دو نفر از اصحاب آمدند و خودشان را سپرقرار دادند که امام بتواند این دو رکعت نماز خوف را بخواند…ولی گفته‌اند در همان وقت امام فرمود: حجله عروسی راه بیندازید ، من می‌خواهم عروسی قاسم با یکی از دخترهایم را در این جا لااقل‌شبیه آن هم که شده ببینم! یکی از چیزهایی که از تعزیه‌خوان‌های‌ما هرگز جدا نمی‌شد عروسی قاسم نوکدخدا; یعنی نوداماد بود. درصورتی که این در هیچ کتابی از کتاب‌های تاریخی معتبر وجودندارد.»

حکایت‌حماسه

قاسم بار دیگر اذن میدان خواست عمو را خطاب قرار داد و عرض‌کرد: پس از علی اکبر(ع) تاب ماندنم نیست‌به جان بابا بگذاریدبروم و بعد گریه به او مجال نداد سخنش کامل شود. چون نظر امام‌بر قاسم افتاد که گریستن آغاز کرده است از چشمان آن حضرت نیزاشک جاری شد و هر دو آن قدر گریستند تا حالت غش به آنان دست‌داد. امام آغوش گشود بوی قاسم در کوچه رگ‌های عمو پیچید و باانتشار عطر قاسم عمویش به هوش آمد. بار دیگر قاسم رخصت نبرد با اشقیا را خواست و چون امام به وی‌اجازه نمی‌داد قاسم خود را بر روی دست و پای حضرت انداخت و آن‌قدر بر دستان مبارک و پاهای عمویش بوسه زد تا امام را راضی‌کرد. از آن جا که قاسم به لحاظ اندام حالت کودکی را داشت،زره‌ای که متناسب با وی باشد در میان لباس‌های رزم نیافتند وجامه معمولی بر تن نمود، عمامه‌ای بر سر گذاشت و با بخشی از آن‌جلو صورت را پوشانید. قاسم در حالی که اشک بر دوگونه‌اش جاری‌بود، از خیمه بیرون آمد و جان برکف، سوار بر اسب گردید و رفت‌تا سینه خود را آماج پیکان دشمن نماید. حمید بن مسلم که راوی لشکر عمر سعد بود می‌گوید: یک مرتبه‌بچه‌ای را دیدیم که سوار اسب شده و به سر خود به جای کلاه خود،عمامه بسته است و به پایش چکمه‌ای نیست، کفش معمولی است و بندیکی از کفش‌ها باز بود و فراموش نمی‌کنم که پای چپش بود، این‌نوجوان به قدری زیبا بود که چون پاره‌ای از ماه به سوی مامی‌آید. قاسم در حال آمدن اشک می‌ریخت قاسم در آن هنگامی که به‌تاختن در میدان مشغول بود، رجزی را خواند که متن آن را شاعری‌به نظم درآورده است: منم قاسم آن سرو باغ حسن مهین سبط پیغمبر موتمن حسین است این پادشاه وحید که شد دستگیر گروه عنید مثال اسیری بود مرتهن میان همه گروهی پر فتن بر این فرقه گمره پرجفا مباراد باران رحمت‌خدا سپس قاسم بر آن لشکر مخالف بتاخت و با شمشیر برنده خویش باوجود خردسالی چنان کشتار کرد که بر حسب برخی روایات و نقل‌مقاتل مستند 70 نفر را کشته است و گروهی از ستمگران را بدین‌منوال از مرکب حیات پیاده نمود و با صدای بلند گفت: به درستی‌که من قاسم هستم از نسل علی(علیه السلام) به خدا سوگند که ما به پیامبرسزاوارتریم از شمر بن ذی الجوشن و یا از آن زاده زنا. از شدت‌تشنگی و خستگی ضعف بر او غالب گردید و ناگزیر گشت‌به سوی‌خیمه‌گاه برود تا شاید جرعه آبی بیابد. که این کار میسر نگردیدو البته برخی نقل کرده‌اند که امام قاسم را از انگشتر خویش که‌در دهانش گذاشت ‌سیراب نمود. ارباب مقاتل نقل کرده‌اند که حمید بن مسلم گفته است: عمر بن سعدبن نفیل ازدی اظهار داشت: سوگند به خداوند بر قاسم حمله می‌کنم‌و خونش را بر زمین می‌ریزم و بعد از این گفته این مرد شقی اسب‌برانگیخت و با شمشیری فرق مبارک قاسم را شکافت. به دلیل این‌ضربت آن نوجوان بی‌طاقت گردید و از زین اسب بر زمین قرار گرفت‌و عمو را به کمک طلبید. امام حسین(ع) بدین سوی شتافت و شمشیرخویش را به سوی قاتل قاسم فرود آورد. آن ملعون دست‌خود را سپرکرد که تیغ دستش را از مرفق جدا ساخت. لشکریان ستم از هر طرف‌به سوی امام یورش آوردند تا شاید آن سفاک را از دست امام ‌برهانند. حضرت مهاجمان را در هم فرو ریخت. گروه زیادی از آنهادر حال فرار عمر بن سعد (قاتل قاسم) را زیر سم اسبان له‌نمودند. البته گروهی از مورخین نوشته‌اند قاسم زیر سم ستوران ‌پاره پاره گشت و بدین‌گونه حضرت قاسم به شهادت رسید و امام‌حسین(ع) بدن غرقه در خون او را به سوی خیمه‌گاه انتقال داد. آری دلاوری نوجوان و سلحشوری کوچک در سرزمین قهرمان‌پرور کربلا حماسه‌ای بزرگ و در خور ستایش آفرید و در دفاع از آرمان مقدس‌اسلام خون خویش را نثار کرد.باشد که مشتاقان معنویت از زندگی این نوجوان هاشمی درس گرفته‌ و او را اسوه خویش قرار دهند.

منبع:مجله ماهنامه پاسدار اسلام، شماره 9

نويسنده:غلامرضا گلی زواره

شیخ انصاری و زیارت عاشورا در هر روز:

در کتاب زندگانی و شخصیت شیخ انصاری آمده است: عباداتی که شیخ از سن بلوغ تا آخر عمر به آنها ادامه داد (غیر از فرایض و نوافل شبانه روزی و ادعیه و تعقیبات)، عبارت بودند از: قرائت یک جزء قرآن، نماز حضرت جعفر طیار، زیارت جامعه و زیارت عاشورا در هر روز.

ای کاش هر روز زیارت عاشورا می خواندم:

عالم جلیل، شیخ عبدالهادی حائری مازندرانی از والد خود (حاجی ملا ابوالحسن) نقل کرده است که من حاج میرزا علی نقی طباطبائی را بعد از رحلتش در خواب دیدم، و به او گفتم: آیا آرزویی داری؟ گفت: یک آرزو دارم و آن این است که چرا در دنیا هر روز «زیارت عاشورا» نخواندم. رسم سید این بود که در تمام دهه اول محرم، زیارت عاشورا می خواند، ولی بعد از مرگ، افسوس می خورد که چرا در تمام ایام سال، موفق به این زیارت نبوده است.

مرحوم علامه امینی و زیارت عاشورا:

دکتر محمد هادی امینی- فرزند علامه- می نویسد: پس از گذشت چهار سال از فوت پدرم، در شب جمعه
ای قبل از اذان صبح، پدرم را در خواب دیدم و او را بسیار شاداب خرسند یافتم. جلو رفته و پس از سلام و دست بوسی گفتم: پدر جان در آن جا چه عملی باعث سعادت و نجات شما گردید؟
پدرم گفت: چه می‌گویی؟ مجدادا عرض کردم: آقاجان! در آن جا که اقامت دارید، کدام عمل، موجب نجات شما شد؟ کتاب الغدیر یا سایر تالیفات؟ یا تاسیس و بنیاد کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام؟ پدرم پاسخ داد: نمی دانم چه می‌گویی، قدری واضح تر و روشن تر بگو.گفتم: آقا جان! شما اکنون از میان ما رخت بربسته اید و به جای دیگر منتقل شده اید در آن جا که هستید کدامین عمل، باعث نجات شما گردید؟ مرحوم علامه امینی، تاملی نمود و سپس فرمود: فقط زیارت اباعبدالله الحسین علیه السلام7. عرض کردم: شما می دانید اکنون روابط ایران و عراق تیره و راه کربلا، بسته است، برای زیارت چه کنیم؟

فرمود: در مجالس و محافلی که جهت عزاداری امام حسین علیه السلام بر پا می‌شود، شرکت کنید: ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به شما می دهند.

سپس فرمود: پسر جان! در گذشته بارها تو را یادآورشدم و اکنون نیز توصیه می‌کنم که«زیارت عاشورا» را به هیچ عنوان ترک مکن.

زیارت عاشورا را دائم بخوان و بر خودت وظیفه بدان. این زیارت، دارای آثار و برکات و فواید بسیاری است که موجب نجات و سعادت مندی تو در دنیا و آخرت است، و امید دعا دارم.

فرزند مرحوم علامه امینی می نویسد: علامه امینی، با کثرت مشاغل و تالیفات و مطالعات، مواظبت کامل بر خواندن زیارت عاشورا داشت و سفارش به خواندن زیارت عاشورا می‌نمود و بدین جهت، خودم سی سال است بر خواندن زیارت عاشورا، موفق می باشم.

نعمت دنیا و غفلت از زیارت عاشورا:

آقای سید علی موحد ابطحی اصفهانی نقل می‌کند که در ماه صفر 1409 ه.ق به شیراز رفتم. میزبان من- آقای حاج مسیح - می گفت: سی سال است که به طور مرتب، زیارت عاشورا می خوانم و دختری دارم که شوهرش سید است و در دزفول زندگی می‌کند. چندی قبل، توسط نامه، درخواست کرده بود که در صورت امکان، منزلی برای آنها در شیراز تهیه کنم و ما هرچه فعالیت کردیم وسیله اش فراهم نمی شد. خیلی متاثر بودم که اینها از ما تقاضایی کرده اند و نتوانستم برآورده کنم. تا اینکه در روز تولد امام هشتم، حضرت رضا علیه السلام در جلسه توسلی شرکت کردم و در حال گریه، حاجتم را عرضه داشتم.

چند روز بعد، خواهرم آمد و گفت: در عالم رویا، آقای بزرگواری را دیدم که زمین هایی را تفکیک می کرد و قطعه ای از آن زمین ها را هم برای شما در نظر گرفت. بعد از مدتی، قطعه ای زمین به مبلغی ناچیز به ما واگذار شد و مشغول ساختمان سازی شدیم. چند روز گذشت و بر اثر مشاغل زیاد، نتوانستم زیارت عاشورای هر روزه را بخوانم. روزی اول صبح، دخترم از دزفول تلفن زد و گفت:

پدر! زیارت عاشورا را ترک کرده ای؟ گفتم: چطور؟ گفت: خواب دیدم حضرت امام حسین علیه السلام در صحن و سرایی بسیار مجلل حضور دارند و در اطراف ایشان شخصیت ها و بزرگانی به چشم می خورند. پرسیدم این ها کیستند؟ جواب دادند: این هاعلاقمندان به اباعبدالله الحسین (علیه السلام) هستند. من درهمان عالم خواب، در بین آنها جستجو کردم که شما را پیدا کنم، ولی شما را ندیدم! گفتم: پدرم به امام حسین (علیه السلام) خیلی علاقه دارد و مداومت به زیارت عاشورا دارد. چرا در بین این ها نیست؟

جواب دادند: چند روز است که سراغ ما نیامده، ان شاء الله بازخواهد آمد.

روشی آسان برای خواندن زیارت عاشورا:

مولا شریف شیروانی به سند خود از امام دهم، علی بن محمد هادی علیه السلام نقل می‌کند: کسی که زیارت عاشورا بخواند و هنگامی که به عبارت لعن رسید یک مرتبه بگوید: «اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذلک. اللهم العن العصابة التی جاهدت الحسین و شایعت و بایعت و تابعت علی قتله» و صد مرتبه بگوید: «اللهم العنهم جمیعا».

و عبارت سلام را نیز این گونه بگوید:

«السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار، و لا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم» و صد مرتبه بگوید «السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین» مثل آن است که تمام صد لعن و صد سلام را از اول تا به آخر خوانده باشد.

منابع مورد استفاده:

1- مفاتیح الجنان، چاپ اسوه، ص760.

2- مفاتیح الجنان، بعد از زیارت جامعه کبیره.

3- داستان های شگفت، شهید دستغیب، ص316.

4- سید علی موحد ابطحی، زیارت عاشورا و آثار شگفت آن، ص16، به نقل از کتاب
تذکره الزائرین.

5- زیارت عاشورا و آثار شگفت آن، ص40.

6.- زیارت عاشورا و آثار شگفت آن، به نقل از: الصدف المشحون، ص

والسلام علیکم و رحمت الله