سیمای حوزه

از بیابــــان بــوی گنـــدم مانده است

عشق روی دست مردم مانده است/

آسمان بازیچه ی طوفان ماست

ابــر نعش آه ســرگردان مــاست/

باز هـــم یک روز طـــوفان مــی شود

هر چه می خواهد خدا آن می شود/

مـــی روم افتان و خیـــزان تا غدیر

باده ها می نوشم از جوشن کبیر/

آب زمزم در دل صحــرا خـوش است

باده نوشی از کف مولا خوش است/

فاش می گویم که مولایم علیست

آفتـــاب صبـــح فــــردایم علیــــست/

هر که در عشق علی گم می شود

مثـــل گل محبـــوب مـردم می شود /

تا علــی گفتـــم زبان آتش گرفت

پیش چشمم آسمان آتش گرفت/

آسمان رقصید و بارانی شدیم

موج زد دریــا و طوفانی شدیم/

یاعلی گفتیم و عشق آغاز شد

بغض چندین ساله ی ما باز شد/

یا علی گفتیـــم و دریا خنده کرد

عشق ما را باز هم شرمنده کرد/

یا علی گفتیم و گلها وا شدند

عشق آمد قطره ها دریا شدند/

یاعلــــی گفتیـــم و طـــوفانـــی شدیـــم

مست از آن دستی که می دانی شدیم/

یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت

کوفــــه در تزویر خـــود پایان گرفت/

کوفه یعنــی دستهای ناتنی

کوفه یعنی مردهای منحنی/

کوفه یعنی مـــرد آری مـــــرد نیست

یا اگر هم هست صاحب درد نیست/

عــــده ای رندان بازاری شدند

عده ای رسوایی جاری شدند/

آن همه دستی که در شب طی شدند

ابن ملجــم هـــای پـــی در پی شـــدند/

از سکوت و گریه سرشارم علی

تا همیـــشه دوستت دارم علی/

کتاب: « دریا تشنه است » دکتر محمود اکرامی فر