سیمای حوزه

تربيت و رباني نمودن انسان ها از وظايف پيامبران و اولياي الهي است. خداوند در آياتي تربيت تمامي انسان ها را هدف بعثت پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) برمي شمارد. بنابراين همه كساني كه در چارچوب آموزه هاي وحياني، اهداف زندگي خويش راسامان مي دهند، تلاش مي كنند تا افزون بر عروج ملكوتي، دستگير ديگران در اين سير الي الله باشند و خدايي شدن را چنان كه خود آزموده اند، به ديگران نيز بياموزند و شهد شيرين مظهريت يافتن و رباني شدن را به ديگران بچشانند.
يكي از انسان هاي كاملي كه از سوي خداوند ماموريت مي يابد تا نه تنها دستگير شيعيان و امت اسلام باشد بلكه در مقام هدايت و ارائه طريق و ايصال الي المطلوب قرار گيرد، امام باقرالعلوم(ع) است كه تمامي علوم اولين و آخرين را شكافته و به سر منزل دانش مطلق رسيده و در مقام روح القدسي، همه بشريت را از علوم سرچشمه هستي بهره مند ساخته است.
نويسنده در اين نوشتار تنها به گوشه اي از زندگي عالم آل محمد(ص) اشاره كرده و شيوه و سيره تربيتي آن امام همام را براساس آموزه هاي قرآني و روايي تحليل و تبيين نموده است. با هم اين مطلب را از نظر مي گذرانيم.

تربيت رباني

تربيت هرچند كه از واژه ربو به معناي فزوني و نمو آمده (لسان العرب، ابن منظور، ج 5، ص 126 ذيل واژه ربا و مفردات الفاظ قرآن كريم، راغب اصفهاني، ص 340 ذيل واژه ربو) اما ارتباط تنگاتنگي با رب و ربوبيت دارد، چرا كه ربوبيت نيز به معناي تربيت و ايجاد چيزي به صورت تدريجي تا رسيدن آن به كمال آمده است (همان، ص 336 ذيل واژه رب) بر اين اساس، تربيت، پرورش دادن استعدادهاي دروني و به فعليت رسيدن قوا مي باشد (تعليم و تربيت در اسلام، شهيد مطهري، ص 57) و اين جز در مورد چيزهايي كه قابل رشد و نمو كمي و كيفي باشند نمي تواند اتفاق افتد. از اين رو ربوبيت و تربيت تنها در اموري چون زراعت و فرزند و مانند آن اتفاق مي افتد كه از چنين استعداد و قوه اي برخوردار هستند. (لسان العرب، ج 5، ص 128)

صفحات: 1· 2