سیمای حوزه

انقلاب اسلامی، تعالی معرفت 2

نويسنده:حميدرضا سيف
انقلاب اسلامی واقعه ای بود كه علوم انسانی را در دو بُعد اثباتی و آرمانی به جهش رساند و روح تازه ای در آن‌ها دمید. پس از انقلاب اسلامی، می توان از حكومت اسلامی و ساز و كارها و نهادها و روابط قدرت در آن سخن گفت و حكومت آرمانی اسلام را نیز به عنوان آرزویی دست یافتنی ترسیم كرد.
پس از انقلاب، می توان جامعه ای را مطالعه كرد كه به طور نسبی ساختارها و روابط اجتماعی آن بر مبانی دین استوارند و كاركرد ساختارها و عناصر گوناگون اجتماعی آن با انگیزه‌های معنوی و در چارچوب احكام اسلامی تحقق می یابند؛ جامعه ای كه مردم سالاری در آن تعریفی دینی پیدا می كند و همه چیز بر پایه اراده مردمی است كه با ایمان و عمل دینی زندگی می كنند. همچنین وضعیت آرمانی چنین جامعه ای با جامعه آرمانی كمونیستی و لیبرالیستی كاملا متفاوت است.
روان شناسی، هنر، اقتصاد، مدیریت و سایر حوزه‌های مطالعات انسانی با ارزش‌های جدیدی كه انقلاب اسلامی طرح نمود، تفسیری تازه یافته و فضایی بكر برای اندیشه و تفكر به وجود آورده كه لبریز از میوه‌های نچیده است.
نظریه‌های جدید در فلسفه هنر، كه از سوی اندیشمندان مسلمان، به ویژه شهید آوینی مطرح شدند؛[1] تلاش هایی كه برای طرّاحی «نظام اقتصاد اسلامی» در سطح خرد و كلان صورت می گیرند؛[2] طرح نظریات و پژوهش‌های نوین در روان شناسی كه به جای مطالعه رفتار و ذهن یك نوع حیوان مترقّی، به پژوهش در ژرفای هستی انسانی، كه مقام خلیفه الهی دارد، می پردازند؛[3] طرح دیدگاه‌های معنوی درباره درمان و سلامت و روش‌های پزشكی با تكیه بر ابعاد معنوی و روحانی وجود انسان؛[4] و كتاب هایی كه در حوزه مدیریت اسلامی نگاشته شده اند،[5] همه در پرتو تحوّلی مبارك به وجود آمده اند كه ارزش‌های الهی و دینی را به جای ارزش‌های موهوم مادی نشانده اند.

صفحات: 1· 2