سیمای حوزه

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

اینکه انسان بداند به چه علّت خلق شده و خود را از این سردرگمی و بلاتکلیفی نجات بدهد و به خدا نزدیکتر شود چه ثمری دارد؟

اگر آدم بداند برای چه خلق شده، حتماً سعادتمند خواهد شد. قرآن می‌فرماید: ما جنّ و انس را برای بندگی کردن خلق کرده‌ایم. در آیه دو انحصار وجود دارد. انحصار اوّل این است که در عبادت فقط خدا را عبادت کنید و انحصار دوم این است که هیچ کاری جز بندگی نکنید.

اوّلاً، فقط خدا را بندگی کنید و ثانیاً، جز بندگی کاری نکنید و فقط بندگی کنید؛ بنابراین ما هر کار دیگری کنیم خلاف هدف خلقت است. امّا مقصود این سخن آن نیست که نخورید و نیاشامید و نخوابید و همه‌اش نماز بخوانید. بلکه مقصود این است که همه‌ی کارهایتان رنگ عبودیت بگیرد و برای خدا باشد و قصد قربت داشته باشید. اگر این را بفهمیم و آن‌طور که باید عمل کنیم، خلقت ما به هدف خودش رسیده است.

چرا عدّهای از انسانها در آفریقا و بعضی از کشورهای جهان از گرسنگی میمیرند. مگر خدا رزق آنها را نیز مقدّر نفرموده است. مگر قرار نیست که روزی انسان به سمتش بیاید و او برای کسب رزق حرص نورزد؟

مرگ هر کس به شکل خاصّی است. کسانی از راه مرض قلبی و سکته جان می‌سپارند و کسانی از طریق سرطان و کسانی گرفتار سیل و رانش زمین می‌شوند و کسانی زلزله و کسانی به یک جنگ گرفتار می‌شوند. در تمام این مرگ‌ها سنّ شخص ممکن است کم باشد یا زیاد و ممکن است کسانی از گرسنگی از دنیا بروند. این یک مسأله. مسأله‌ی دوم اینکه شخص باید برای رزق و روزی خود تلاش کند. اگر تلاش لازم را نکند، مسؤول عواقب آن خواهد بود و از نظر دنیا گرفتاری خواهد یافت.