سیمای حوزه

شرح دعاي روز هفتم ماه رمضان

روزه چیست و چه فوایدی دارد؟

روزه طبق آنچه در لغت و رساله‌هاي عمليه آمده است، عبارت است از: خودداري كردن شخص از خوردن و آشاميدن و ديگر مبطلات روزه (كه در رساله‌هاي عمليه ذكر گرديده است) و نيز پرهيز از گناهان اعضا و جوارح و در نهايت هرگونه خودداري قلبي شخص روزه‌دار از توجه به غير خداوند.
براي روزه فوايد و آثار زيادي ذكر گرديده است كه به بعضي از آنها اشاره مي‌گردد.

1- يكي از فوائد روزه در اسلام تندرستي است. چنانچه پيامبر گرامي اسلام‌(ص) فرمودند: «روزه بگيريد تا سالم بمانيد.» (بحار، ج 93، ص 255) و هرچه كه علم بيشتر پيشرفت مي‌كند، ابعاد مختلفي از فوايد روزه‌داري معلوم مي‌گردد. 2- سپر در برابر آتش جهنم است. حضرت رسول اكرم‌(ص) مي‌فرمايند: «الصوم جنه من النار»؛ روزه سپري در مقابل آتش جهنم است. (وسائل، ج 7، ص 285) 3- مايه اجابت دعا. رسول خدا‌(ص): «لا ترد دعوه الصائم؛ دعاي روزه‌دار رد نمي‌شود» (بحار، ج 93، ص 256) 4- باعث بخشيده شدن گناهان. رسول خدا‌(ص) مي‌فرمايند: هر‌كس ماه رمضان را براي خدا روزه بدارد، تمام گناهانش آمرزيده مي‌شود. (تفسير مراغي، ج2، ص 69) 5- باعث مي‌شود فرشتگان برايش دعا كنند. رسول گرامي اسلام‌(ص) در‌اين‌باره مي‌فرمايند: خداوند فرشتگان خود را موظف كرده است كه براي روزه‌داران دعا كنند. (بحار، ج 93، ص 285) البته اينها و ده‌ها فايده ديگر كه در آيات و روايات ذكر گرديده، اشاره‌اي بود به فوايد و آثار فردي روزه. براي روزه فوايد اجتماعي فراواني ذكر گرديده كه به بعضي از آنها اشاره مي‌شود؛
1- روزه باعث تحريك انسان‌ها نسبت به همنوع خود مي‌شود! چنانكه در روايتي آمده است: خداوند روزه را واجب كرد تا ثروتمندان و فقرا را همسان سازد. (وسائل، ج 7، ص 2) روزه باعث مي‌شود تا ثروتمندان طعم تشنگي و گرسنگي را چشيده و به ياد فقرا و مستمندان بيفتند تا بدين‌وسيله عاطفه آنها تحريك شده و بخشي از درآمد خود را به آنان اختصاص دهند.
2- روزه‌ داري  باعث خودداري شخص از خيلي از جرائم و صفات زشت اخلاقي و اجتماعي مي‌گردد. از جمله آنها: دروغ، مجادله و درگيري، غيبت، تهمت، فحش، سرزنش و خشم، مردم‌آزاري، معاشرت با مفسدان، سخن‌چيني، حرام‌خواري و… است بي‌ترديد هر يك از اين گناهان كه كنترل شود، باعث جلوگيري از آسيب‌هاي فراوان اجتماعي شده و باعث آرامش آن مي‌گردد. «و ذكر دائمي را نصيبم فرما» بايد دانست قرآن كريم علاوه بر ذكر زباني، ذكر قلبي و ياد دروني را مي‌ستايد. ذكر و فكر، همراه يكديگر ارزش است. متأسفانه كساني كه ذكر مي‌گويند، ولي اهل فكر نيستند و كساني اهل فكر هستند ولي اهل ذكر نيستند! ذكر يكي از نمونه‌هاي روشن عبادت است و ذكر خدا و نعمت‌هاي او، زمينه شكر و سپاس است، چنان‌كه غفلت از ياد خدا، مايه كفران است. ذكر يك نوع حضور قلبي است كه اثرات زيادي براي ذاكر دارد، از جمله؛ باعث توكل، معرفت، شكر، توجه دائمي به خداوند و جلوگيري از لغزش و گناه، محبت نسبت به قلب هستي يعني خداوند، اميد و رجاء و… مي‌شود. ذكر مقام انسان را تا جايي بالا مي‌برد كه مي‌فرمايد: تو ياد من باش، تا من هم ياد تو باشم. (فاذكروني اذكركم - بقره آيه 152)