سیمای حوزه

نویسنده: محمد عبدالهی
تأکید بر «آرامش» و «ثبات» در سپهر سیاسی کشور بی‌شک دربردارنده‌ی نکاتی است که کمترین آن‌ها مقابله با تلاش‌های دشمن در جهت تزریق موجی از «بی‌قاعده‌سازی‌ها» در لایه‌های اجتماعی‌ـ ‌مدیریتی کشور است.
برای درک اهمیت تصریح بر آرامش در کشور، بدون درنگ باید به راهبرد کلان دشمن برای نشانه رفتن این عنصر کلیدی در محیط داخلی ایران توجه ویژه و مضاعف داشت. این طرح‌واره، که در بُعد کلان خود «بازدارندگی حرکت پیش‌رونده‌ی انقلاب اسلامی» را هدف قرار می‌دهد، دارای لایه‌های مختلف و تودرتویی است.
بی‌گمان با توجه به این راهبرد، هر مسئله‌ای که پتانسیل و استعداد «حاشیه‌سازی» و «مشغول‌سازی» ظرفیت‌های اصلی پیش‌برنده‌ی انقلاب را داشته باشد، در چارچوب طراحی دشمن قابل تحلیل است.
در همین زمینه، باید تصریح کرد که نگاهی آسیب‌شناسانه به محورهای کلیدی راهبرد دشمن نشان می‌دهد که دال مرکزی این جنس از تهدیدات، به گواهی تجربیات متعدد، مسئله‌ی «ثبات سیاسی» و «آرامش» است.
نشانه‌های دریافت عمق این راهبرد را باید از مقاله‌ی نیویورک‌تایمز احصاء کرد که نوشته بود: «باید ترتیبی داد که تعادل حاکمیت (در ایران) به هم بریزد؛ آن گونه که این اتفاق در سال 1997 رخ داد و آقای خاتمی به طور غیرمنتظره، گوش به زنگ یک طغیان نارضایتی مردمی، رئیس‌جمهور شد. آنچه که ما اکنون به آن نیاز داریم تکرار روانی واقعه‌ی 1997 است؛ وارد کردن یک شوک به سیستم روحانیت که پای ایران را مجدداً به بحث‌های جدی باز کند.»[1]