سیمای حوزه

شهید محمد رضا دهقان امیری، دانشجوی دانشگاه عالی شهید مطهری، متولد 21 آبان 1374،  که به صورت داوطلبانه برای دفاع از حرم اهل بیت(ع) به سوریه رفته بود؛ شامگاه روز پنج شنبه ۲۱ آبان در جریان عملیات محرم و همزمان با آخرین روزهای ماه محرم الحرام در نبرد با تروریست های تکفیری در حومه حلب به شهادت رسید.

شهیدان می روند، نوبت به نوبت

خوش آن روزی که نوبت بر من افتد…..

مدرسه علمیه فاطمیه ^{علیها السلام} شهرکرد، به مناسبت هفته کتاب برنامه هایی از قبیل: برگزاری نمایشگاه کتاب، مسابقه کتابخوانی از کتاب بهائیت، نوشته طلبه مدرسه، سرکرا خانم مریم اکبری و دعوت از ایشان جهت معرفی کتاب، تقدیر از دونفر از طلاب کتابخوان و تخفیف برای عضویت را در دست اجرا قرار داده است.

یا حضرت رقیه(سلام الله علیها)

طفل ویرانه شدن زار شدن هم دارد

قد خم دست به دیوار شدن هم دارد

تا صدای لبت آمد لبم از خواب پرید

سر تو ارزش بیدار شدن هم دارد

عقب افتادن این چند شب از عاطفه ات

این همه بوسه بدهکار شدن هم دارد

بی سبب نیست که با دست به دنبال توام

چشم خون لخته شده تار شدن هم دارد

دخترت نیستم از طشت رهایت نکنم

دختر شاه فداکار شدن هم دارد

معجری را که تو از مکه خریدی بردند

موی آشفته گرفتار شدن هم دارد

دلت که هوای بابا کند …

دیگر نه کربلا می خواهی، نه عاشورا….

فقط چشمانت خرابه ی شام را می بیند ….

و دختری که آرام بابا را ناز می کند …..

پژوهشی در هویت تاریخی حضرت رقیه (علیها السلام)

نويسنده: ابوالفضل هادی منش

اشاره:
در واپسین سال‌های عمر معاویه، روزگاری که زیاده‌خواهی‌های او سایه‌ای سنگین از فساد و تباهی بر جامعه مسلمین انداخته بود، تولد نوزادی دختر به نام رقیه (علیهاالسلام) شادی و شعف را به خانه گلین و ساده امام حسین (علیه‌السلام) فرا خواند و اشک شوق را مهمان نگاه‌های منتظر کرد و امام، آرامش کوتاه و زودگذری در سایه خرسندی از مولود خجسته خود پیدا کرد و لبخندی از سرور بر چهره خسته و اندوهگین‌اش از ظلم و جور زمانه نشاند؛ زمانه‌ای که هتاکی به خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و دشنام دادن به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) سکه رایج شده بود. تزویر و ریاکاری چنان در بافت جامعه نفوذ کرده بود که کسی به چشم‌های خود نیز اعتماد نداشت. این در حالی بود که سنگینی زخم تمام این معضلات ریشه‌دار، بر قلب امام وارد می‌آمد. معاویه اما، با همه فریبکاری و نیرنگی که داشت، در برابر فرشته مرگ، بی‌چاره و ذلیل می‌نمود و آن گاه که مرگ گریبانش را گرفت، بی‌هیچ مقاومتی تسلیم شد و پسر می‌گسار و شهوت پرست او بر اریکه‌ای که بیست سال، پدرش بر آن تن، و دنیا پرستان بر آن رخ ساییده بودند، تکیه زد.
در چنین روزگاری بود که صدای زنگ شتران از مقصد مدینه به سوی آینده‌ای روشن و تابناک به وسعت تاریخ، برخاست و در رهگذر حوادث و رویدادهای این سفر پردرد و رنج، رقیه (علیهاالسلام) به تماشا ایستاده و عروج خود را انتظار می‌کشید.
اگر چه بسیاری از منابع تاریخی، نام او را در خاطره خود حفظ نکرده‌اند، اما دلایل گویایی بر اثبات وجود او در دست است که در جای خود بدان اشاره خواهد شد.
نوشتار حاضر، رهاوردی است از چکیده آن چه تاریخ، به نام و خاطره رقیه (علیهاالسلام) در خود ثبت کرده است و تلاش دارد تا دریچه‌ای به اقیانوس بی‌کران درد و رنج دخترک خورشید بگشاید و قطره‌ای از دریای معرفت و بینش او را در کام تشنگان زلال حقیقت بریزد، اما گفتنی است به دلیل نبود منابع کافی و محدود بودن شرح حال او، نگارنده بیشتر به بیان آن چه درباره ایشان نگاشته‌اند، همت ورزیده است تا مخاطب به مطالبی که نقل شده، اشراف یابد. از این رو، بدون داوری در مورد اخبار نقل شده، به گردآوری آن دست یازیده است.

میلاد نور

صفحات: 1· 2

پایِ دُختـــر بَچـــه وَقتی غَـرقِ تاوَل میشـود

پا به پایَـش کاروانی هَـم مُـعطل میشـود

دست بسته، خواب هَم باشد بیفتَد از شُـتر

پهلوان باشد دُچارِ دردِ مَفصل میشـود …..

 علّامه عصر

اشاره
24 آبان، سالروز درگذشت فرزانه‌ای فرهیخته و عارفی کامل است که عمر 79 ساله خود را، برای شکوفایی معارف دینی و گسترش آن در جامعه انسانی هدیه نموده و با گذر از دانه و دام دنیایی، سبکبال با توشه‌ای گران‌سنگ چون تفسیر المیزان، به سوی یار پرکشید. بزرگداشت بزرگ‌مردی چون علامه سید محمدحسین طباطبایی، ارج گزاری به تمامی عالمان و دانشمندان دینی است که با سخت‌کوشی‌های خود، دانش، معنویت و روحانیت را به انسان‌ها تقدیم می‌دارند. روح پاکش مهمان سفره رحمت الهی باد.

حقیقت‌طلبی علّامه
یکی از ویژگی‌های علمی علامه طباطبایی، حقیقت‌طلبی ایشان بود. در این باره نوشته‌اند: «مرحوم علامه طباطبایی، زندگی و سرمایه عمر خود را در راه حقیقت‌طلبی صرف کرد. ایشان، پیش از آنکه به دنبال جریان‌های رایج باشد، به دنبال حقیقت بود و هر گاه حقیقت را می‌یافت و با تأمل و تحقیق، چیزی را کشف می‌کرد، در بیان و اظهار آن تردید روا نمی‌داشت. ایشان، اهل هیاهو و جوسازی هم نبود و تنها از راه تدریس و گفتار و نوشتار معارف، نظرات خود را مطرح می‌ساخت».

روش تدریس

صفحات: 1· 2

یوسفِ گمگشته بازآمد؟

نَیامَد حافظا!

تازه “زینب” …

دِه به دِه ….

دُنبالِ یوسُف میرود….

بیانات در دیدار رؤسای دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها، مراکز رشد و پارک‌های علم و فناوری

بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم‌ (۱)
الحمدلله ربّ العالمین و صلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین.

خیلی خوش‌آمدید برادران و خواهران عزیز! جلسه‌ی علم و عالم و دانشگاهی است و برای این حقیر، این یکی از بهترین و شیرین‌ترین جلسات است. بیانات دو وزیر محترم را هم من با دقّت گوش کردم و شنیدم و بهره‌مند شدیم. امیدواریم خداوند به شما و به ما توفیق بدهد که بتوانیم از این‌جور جلسات و نشست‌ها و گفتن‌ها و شنیدن‌ها یک فایده‌ای تولید کنیم برای کشور؛ [و] صِرف نشستن و دیدن و گفتن نباشد.

درباره‌ی اهمّیّت علم و اهمّیّت دانشگاه خیلی حرف زده‌ایم؛ هم ما گفتیم، هم دیگران گفتند؛ خوشبختانه سالها است درباره‌ی اهمّیّت علم و به تبع آن اهمّیّت دانشگاه حرف زده میشود. و همان‌طور که آقای دکتر هاشمی الان اشاره کردند، آرزوی ما این بود که اهمّیّت علم و لزوم پرداختن به علم در کشور، تبدیل بشود به گفتمان و حالا تقریباً همین‌جور شده؛ باید خدا را شکرگزاری کنیم.

علم مهم‌ترین ابزار پیشرفت و اقتدار ملّی است؛ این را باید مسلّم گرفت؛ واقعاً همین‌جور است. علم برای یک ملّت مهم‌ترین ابزار آبرو و پیشرفت و اقتدار است. دانشگاه هم مهم‌ترین تربیت‌کننده‌ی مدیران آینده‌ی کشور است. خب، از این چه چیزی مهم‌تر؟ شما دارید مدیران آینده‌ی کشور را تربیت میکنید. اگر خوب تربیت کردید -که ان‌شاءالله همین‌جور است- آینده‌ی کشور، خوب اداره خواهد شد؛ اگر نتوانستیم خوب اداره کنیم، کوتاهی کردیم، طبعاً آینده‌ی کشور، تحت تأثیر همین کوتاهی‌ها قرار خواهد گرفت؛ یعنی اهمّیّت دانشگاه این است. البتّه دانشگاه با شکل کنونی یک پدیده‌ی غربی است -این را همه میدانیم- لکن دانشگاه به معنای تربیت‌کننده‌ی نوابغ و نخبه‌ها، به‌هیچ‌وجه غربی نیست؛ در کشور ما ریشه‌ی هزار ساله دارد. بله، به این شکل کنونی از غرب وارد شده لکن این کشور مدارسی داشته که در آن ابن‌سیناها، فارابی‌ها، محمّدبن‌زکریای رازی‌ها، خوارزمی‌ها تربیت شدند؛ در همین کشور. این اسمهایی که ما می‌آوریم، اسمهای معروف است؛ هزاران نام غیرمعروف وجود دارد از پزشک، مهندس، مخترع، ادیب، فیلسوف، عارف که همه در این مملکت پرورش پیدا کردند.

صفحات: 1· 2