سیمای حوزه

عبد صالح ، کانون حکمت و انديشه

نويسنده: عزيزالله حسيني

نگاهي به زندگي سياسي - فرهنگي امام موسي بن جعفر (ع)

هفتمين جلوه خورشيد هدايت و وارث ولايت کبري؛ امام موسي کاظم(ع) در هفتمين روز ماه صفر 128 ق. در «ابواء» منطقه اي ميان مکه و مدينه چشم به جهان گشود. دو دهه نخست حياتش را در کنار پدر گذراند و از محضر ارزشمند ايشان علوم و اسرار امامت را آموخت و در همان سنين، شگفتي و تحسين دانشمندان را برانگيخت.
آناني که به توصيف امام کاظم(ع) پرداخته اند، ايشان را عابدترين، زاهدترين، فقيه ترين، بخشنده ترين و کريم النفس ترين مردم روزگار و خلاصه «عبد صالح» خوانده اند.
در دوره فشار حاکمان عباسي، هرگونه اقدام آشکار و برنامه اي که حکومت وقت از آن آگاهي مي يافت، وضع جبهه حق و شيعيان را آشفته مي ساخت، لذا امام هفتم(ع) ادامه برنامه عملي پدر را گرفت و با سياست ويژه اي که نشان از درايت و معنويت آن امام مي داد، به پرتوافشاني پرداخت و شاگردان بسياري را در رشته هاي علوم ديني و فضايل و مکارم اسلامي پرورش داد. گروه زيادي ازعالمان و راويان حديث، پيرامون امام موسي(ع) گرد آمدند و آن حضرت با توانايي بسيار آراي خردمندانه اي در دانشهاي گوناگون ديني ابراز کرد. مجموعه هاي بسيار از احکام اسلامي که در موضوع فقه و حديث و کلام اسلامي تدوين شده، به آن حضرت منسوب است، سيد بن طاووس در اين ارتباط مي نويسد: «ياران و نزديکان امام(ع) در مجلس درس آن بزرگوار حاضر مي شدند و لوحه هاي آبنوس در آستين ها داشتند، هر گاه او سخني مي فرمود يا در موردي نظري ارايه مي داد، به ضبط آن مبادرت مي کردند.»
امام صادق(ع) در تاييد آگاهي هاي علمي و فقهي اين فرزند فرزانه خويش، مي فرمود: «توان علمي او به اندازه اي است که اگر از تمام مضامين قرآني پرسش کني، با علم کافي که دارد، پاسخ قانع کننده اي خواهد داد. او کانون حکمت، معرفت و انديشه است.»
نشر فقه جعفري و اخلاق و تفسير و کلام که از زمان حضرت صادق(ع) و پيش از آن در زمان امام محمد باقر(ع) آغاز و عملي شده بود، در زمان امام موسي کاظم(ع) نيز به پيروي از سيره نياکان بزرگوارش همچنان ادامه داشت، تا مردم بيش از پيش به خط مستقيم امامت و حقايق مکتب جعفري آشنا گردند و اين مشعل فروزان را از وراي اعصار و قرون به آيندگان برسانند. چشمه هاي انديشه امام در عصر اختناق حاکمان عباسي، شيعيان اهل درک، منطق و خرد را بيش از پيش به دور ايشان فراخواند. عظمت علمي و دانش وصف ناپذير امام از يکسوي، گسترش نهضتهاي علوي و افزايش قدرت سياسي بني عباس بويژه در دوران خلافت هارون از ديگر سوي باعث تشديد مراقبت و سخت گيري نسبت به امام کاظم(ع) شد، به گونه اي که هارون درخصوص امام هفتم(ع) مي گفت: از اين مي هراسم که فتنه اي بر پا کند که خونها ريخته شود!؟

صفحات: 1· 2

احياگر جنبش علمي امام صادق (ع)

نويسنده: عزيزالله حسيني

هفتم صفر سال 128 هجري آسمان «ابواء»- منطقه کوچکي ميان مکه و مدينه- با شکفتن گلي ديگر از گلستان امامت عطرآگين گشت. موسي کاظم(ع) از مادري به نام «حميده خاتون» از بهترين بانوان عصر خويش متولد شد و پرورش يافت؛ همان بزرگواري که امام باقر(ع) در زمان ازدواج فرزند گرامي شان امام صادق(ع) با وي فرموده بود: «تو بانوي بزرگواري هستي که هم در دنيا ستوده خواهي بود و مدح و فضايل و ملکات ايماني تو در آخرت بر سر زبانها خواهد بود».
امام جعفر صادق(ع) ؛ پدر بزرگوار ايشان نيز امامي است که فرهنگ و ادبيات جهان تشيع با فرهنگ عملي آن امام همام گره خورده است.

ماجراي تولد

ابوبصير درباره چگونگي تولد موسي بن جعفر(ع) مي گويد: من همراه امام صادق(ع) بودم هنگام بازگشت از حج و در بين مکه و مدينه مشغول صرف صبحانه بوديم، پيکي از سوي همسر بزرگوار ايشان آمده و پيغامي را به حضرت داد، در آن هنگام امام بي درنگ برخاست و فرمود: «خداوند به من فرزندي عنايت کرد که در ميان مخلوقات پروردگار يکي از بهترين و يکي از آبرومندترين خلق خداست. اين فرزند بعد از من امامي براي خلق است. »
ابوبصير به نقل از امام صادق(ع) مي گويد: هنگامي که آن کودک متولد شد، دستهايش را بر زمين نهاد و سر به سوي آسمان بلند کرده و در پيشگاه خداي متعال آغاز به ستايش کرد که اين کار نشانه رسول خدا(ص) و اوصياي بعد از ايشان است.
امام کاظم(ع) در معرفي خود فرموده است: «اگر از من مي پرسيد من فرزند محمد مصطفي(ص) حبيب خدايم. از نسل اسماعيل ذبيح ا… و فرزند ابراهيم خليل. اگر از شهر من مي پرسي، من اصالتاً از شهر و دياري هستم که واجب است مسلمانان در طول عمر يک بار براي انجام وظيفه (انجام فريضه حج) بدانجا آيند. اگر از مفاخر من مي پرسي، از خانداني هستم که بينيِ گردن کشان و ستمگران را به خاک ماليده، باعث شدند مردم راه هدايت را بشناسند و به سوي توحيد روي آرند. اگر شهرت مرا خواهي، من از آل محمدم که خداي دستور داده است که در نماز بر ما درود فرستند».

صفحات: 1· 2

سبوي صبر و شجاعت

انما يوفي الصابرون اجرهم بغير حساب

پنجم جمادي الاولي سال پنجم يا ششم هجري (1) روز ولادت باسعادت بانوي قهرمان کربلا و پرچم دار نهضت حسيني عليه السلام، حضرت زينب کبري سلام الله عليها مي باشد. که اگر سال پنجم قمري را بعنوان سال تولد حضرت بدانيم، چون جمادي الاول پنجمين ماه قمري است، تاريخ تولد ايشان 5/5/5 مي شود. اين روز را روز پرستار ناميده اند و علت آن است که حضرت زينب پرستاري امام زمانش، حضرت سجاد عليه السلام و ديگر بيماران و مصيبت زدگان اهل بيت را بر عهده داشت و ضمن انجام رسالت مهم و تبليغ نهضت حسيني، از پرستاري بيمار کربلا، با تحمل آن همه سختي ها و ناملايمات غافل نبود.
اما از انصاف به دور است کسي که خانم زينب را صرفاً پرستار بيمار بداند. چرا که پرستاري از بيمار يکي از کوچکترين مسئوليت هاي حضرت بود. هرچند پرستاري، وظيفه سنگين و ارزشمندي است و پرستار متعهد بايد با صبر و حوصله، تحمل هر نوع ناملايمات را براي انجام خدمتش داشته باشد و چنين کاري از عهده هر کس بر نمي آيد ولي با اين حال، مقام زينب سلام الله عليها، آن قدر والا و عظيم است که بايد ايشان را پرستار نهضت و انقلاب حسيني بناميم. زيرا اين پرستاري، به مراتب مهم تر و سرنوشت سازتر از پرستاري بيمار بود. زينب عليها السلام نقش حفاظت از قيام خون بار حسيني را برعهده داشت که اگر چنين نبود، خون امام حسين عليه السلام پايمال مي گشت.

صفحات: 1· 2

الگوی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس

تاملي در رهنمودهاي امام خميني درباره تاثيرپذيري زنان ايران از سيره و روش اجتماعي و سياسي حضرت زينب (س)

حضرت زينب (س) يكي از شخصيت هاي بزرگي است كه در خاندان وحي و با آموزش ها و پرورش هاي جامع و ريشه گرفته از عصمت و امامت رشد و نمو يافت و مراتب منزلت معنوي را در كنار پيشرفت علمي طي نمود.
اين موجود شريف هم به درجات بالاي وارستگي و پارسايي رسيد و روح و روان خويش را با زيورهاي عبادت و پرستش خالصانه خداوند و صفات و خصال زيباي اخلاق و رفتار الهي آراست هم مراحل علم آموزي و دانش اندوزي را طي نمود و بانويي عالمه و محدثه و خردورز گرديد هم در يكي از عظيم ترين نهضت هاي بزرگ اجتماعي و سياسي يعني نهضت كربلا حضور يافت و حماسه هاي بي نظير آفريد و شگفت انگيزترين جلوه هاي صبر و استقامت فداكاري و ايثار تعهد و مسئوليت عشق به دين و وفاداري به راه ائمه دين حفاظت از اسيران جنگ و مراقبت از بيماران را به تجلي درآورد.
حضرت امام خميني كه همواره با روش هاي خاص و آگاهي زا فعاليت هاي گوناگون علمي و فرهنگي و اجتماعي و سياسي ائمه دين (ع) و پرورش يافتگان خاندان عصمت و طهارت را به مداقه و تعميق مي گذارد و براي جامعه انساني معرفت و عبرت مي آفريند و پشتوانه هاي فكري و شيوه هاي عملي در نيل به رشد و پوپايي به وجود مي آورد حيات مبارك و ثمربخش حضرت زينب (س) را نيز با همين رويكرد به نگرش و كاوش دقيق مي گذارد و جلوه هاي مختلف فعاليت هاي اين بانوي بزرگوار را با شرايط و مسائل امروز جامعه اسلامي منطبق مي سازد و با بيان مصاديق آن در عرصه هاي حيات اجتماعي و سياسي راه الگوپذيري از حركت و حماسه و فعاليت هاي بزرگ اين موجود شريف را هموار و مساعد مي نمايد. در نمونه هايي از اين رهنمودها تامل مي نمائيم.

صفحات: 1· 2

اعمال ماه رجب بي انتهاست….

* ام داوود
 

ام داوود ، مادر هم شير و رضايي امام صادق(ع) است ، و محدث بزرگوار علي بن موسي بن جعفر بن طاووس حسني حسيني معروف به سيد بن طاووس و متوفاي 664 هجري ، نويسنده كتاب عظيم اقبال الاعمال ام داوود ، را با كنيه ام خالد ياد كرده ، او را از جده هاي صالح و مومن و شايسته خود دانسته ، و در باب اعمال نيمه رجب خصوصيات و شرح اعمال ام داوود را آورده است .
داستان اعمال نيمه رجب و دعاي معروف به ام داوود كه شيخ صدوق ، شيخ طوسي ، علامه مجلسي ، و سيدبن طاووس ، آن را از نظر سند معتبر ، و از نظر تاثير براي رسيدن به حاجت ، رفع گرفتاري ها ، و برطرف شدن ظلم و ستم ديگران تجربه شده ، شناخته اند بدين قرار است :

صفحات: 1· 2

بهار در ثانیه‏های عشق

نویسنده: امیر مرزبان
پروانه‏ها بال می‏گیرند و به سوی باغی پرواز می‏کنند که جز خُلود و خلسه و جذبه، عطری از آن بیرون نمی‏تراود.
شور چرخی عاشقانه فرا می‏گیرد مرا، آن‏گاه که در پرتو زُلال تو غرق می‏شوم.
آن‏گاه، بالی فرا دست ملکوت برایم هویدا می‏شود و من پر می‏گیرم از تو به تو و از خود به خود.
چه قدر آدم‏های مثل من این‏جا زیادند!
چه قدر بوی واژه‏های نور را می‏توان حس کرد! چه قدر خورشید در حال آغازند؛ آغاز بهار در ثانیه‏های عشق.
و عشق یعنی جدایی از دنیا.
و عشق یعنی جدایی از همه چیز جز دوست.
حالا نشسته‏ام و کنار این همه خلسه و خاطره، برای تو می‏خوانم نماز عاشقانه‏ای که به احترامش، فرشته‏ها تبرکم می‏کنند.
من معتکف هزار ساله عشقم.
من مخلوط ملکوتم و مجذوب جاذبه نور.
من خلاصه خلسه‏های زمینم.
چه قدر زیباست که همه دنیا را زیر پاهایت نگاه کنی!
چه قدر زیباست که چند روز جز نور نفس نکشی، جز نور نگویی، جز نور نشنوی، جز نور نبینی، جز نور… نور… نور و نور یعنی شاعرانه‏ترین تجلی خداوند بر زمین
و نور یعنی خاطره سه روز با ابدیت نماز خواندن.
این سه روز، آفرینش، کنار تسبیح من و تو آرام می‏نشیند و لب می‏گیرد به ذکری مقدس.
این سه روز، کبوترهای پشت بام و گلدسته‏های مسجد هم ساکتند و نماز می‏خوانند، با چشم‏های خیس
این سه روز، خدا خودش را روی زمین تکثیر خواهد کرد.
شوری در زمین افتاده و تو با عشق، به خلوت ابدی واژه‏ها می‏رسی؛ به ساکت‏ترین گوشه شبستان نور، به منتهای سادگی.
صبحی تازه خواهد آمد و درخت‏ها، مزه آرامش می‏گیرند.
این‏جا بوی عطر تو، بوی عطرهای زمینی که از آنها بُریده‏ای نیست؛ این‏جا بوی مُشک می‏آید، بوی گُلاب ملکوتی، بوی محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله .
این‏جا لباس تو عوض نمی‏شود؛ زیرا آیه‏های نور، بر نخ نخ تو تکثیر و تلاوت می‏شوند.
این‏جا آن قدر بی‏خودی، که نه خود می‏بینی و نه دیگری.
شاید این اولین ساعت تولد تو باشد! شاید این اولین راز و نیاز عاشقانه توست!
شاید این اولین نماز توست؛ پیمان ببند!
این‏جا بهانه خوبی برای پُل زدن دست‏های تو با اشراق، آماده شده، پیمان ببند! این سه روز، درهایش را به روی تو و زمین گشوده است، پیمان ببند!
قدم‏هایی آشنا، صحن مسجد جامع.
مسجد شهر، این روزها، حال و هوای خاصی دارد، عطر صلوات و نیایش، عجیب فضای شهر را پر کرده است.
فرشتگان مقرب و مقدس بر گرد زمین پرواز می‏کنند.
خاک نشینان عاشق آسمان، قرار است سه روز روزه بگیرند و در گوشه‏ای عزلت نشین باشند. این روزها باید خانه تکانی کرد، باید خانه روح را منزه کرد و آئینه جان را جلا داد!
این روزها باید چراغ رابطه را روشن کرد.
باید صلای عاشقانه ملکوت را لبیک گفت
باید گل‏های همیشه بهارِ مسجد را درک کرد.
باید در حریم حرم، اسرار محرمانه را شنید.
باید این روزها از خود برید، باید به خدا رسید!
روزهای اعتکاف، روزهای تجدید عهد، فرا رسیده است.
دوباره لطف الهی، ما را به خوان پر کرمش میهمان کرده است و حال، بضاعت اندک و این سفره گسترده پروردگار…
ایام البیض است
ما هرکدام، در گوشه‏ای از مسجد نشسته‏ایم و کبوترانه، دانه‏های معرفت می‏چینیم، سه روز در مسجد می‏مانیم و به خویشتن خویش می‏اندیشیم و به ذات اقدس الهی. «مولای یا مولای، انت الرحمن و انا المرحوم و هل یرحم المرحوم الا الرحمن؟
مولای یا مولای، انت الدلیل و انا المتحیّر و هل یرحم المتحیر الا الدلیل؟
مولای یا مولای، انت الغفور و انا المذنب و هل یرحم المذنب الا الغفور … ؟!
و این چنین، روزهای بارقه و نور، با اعمال امّ داوود به پایان می‏رسد و ما دوباره به هیاهوی شهر باز می‏گردیم.

دست‏های رو به آسمان

نویسنده: حبیب مقیمی
در گوشه‏ای که تنها صداست که می‏ماند، با کلماتی به اشک نشسته و جاری و آهی که پیغام آینه‏دلان را به آسمان می‏برد:
«یا رب از عرفان مرا پیمانه‏ای سرشار ده
چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده
هر سر موی حواس من به راهی می‏رود این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده»
در گوشه‏ای، دست‏هایی رو به آسمان که حالا رنگ خدا گرفته‏اند و کاسه گدایی چشمانی که فقط با دیدار یار پر می‏شود؛ سخن از لحظه‏ای عاشقی است.
در اعتکافی که بوی خدا می‏دهد.
حالا دیگر گوشه گوشه مسجد تو را می‏شناسند و زمزمه‏های یا رب یا رب تو را از بر کرده‏اند.
اکنون دیگر ذره ذره وجودت خودشان را برای نیایشی بنده‏وار، آماده می‏کنند.
اکنون می‏آیی تا به اعتکاف بنشینی، تا تنت همچنان بوی عطر خدا را بدهد.
چه زیباست فریاد گوشه نشینانی که پیوسته تنها پروردگار خود را می‏خوانند، تا در جاری لطفش حتی برای لحظه‏ای آرام گیرند.
و حالا لذت لحظات گوشه نشینی را در عمق جانت جای می‏دهی؛ آن چنان که خیال گام نهادن دوباره در سیلاب دنیا پریشانت می‏کند.
حالا دلت رمیده و تو می‏دانی که گوهر از گوشه نشینی است که چنین پر بهاست؛ پس وجودت گوهری می‏شود تا در صدف تنهایی، به روزهای درخشندگی بیندیشی؛ آن‏گاه، می‏دانی که تنهایی رازی است که با هیچ کس نمی‏توان گفت و با دل سخن گفتن لذتی دارد که هر کس را شایسته دریافتنش نیست.
حالا می‏دانی که تو را به این گوشه فرا خوانده‏اند تا در دارالامان گوشه تنهایی، در شبستان حیرت، اعتکاف نشین درگاه پروردگار باشی.
این گوشه، خلوتی است که جز با بال دل نمی‏توان در آن جای گرفت. سلام بر گوشه نشینان تنهای حرم پروردگار!

و عهدنا إلی إبذاهیمَ و إسماعیلَ أن طهّرَ بیتی للطّائفینَ و العاکفینَ و الرُّکع السّجود… بقره/125

به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه مرا برای کسانی که برای طواف و اعتکاف و نماز می آیند، پاکیزه کنید. (ترجمه استاد بهرام پور)

بزرگ پرستار تاريخ
نويسنده:مهدي محدثي

زینب (سلام الله علیها) شخصيت بزرگي است كه وجودش در تاريخ به زن بودن «معنا» بخشيد! تجسمي از شجاعت و صبر بود و معلمي براي پاكدامني نيز الگويي براي پيروان ولايت و رهبري.
شخصيت والاي اين بانوي گرانقدر از كودكي او شكل مي گيرد; آن زماني كه دختران هم سن و سال او بازي را تجربه مي كنند او مصيبت و رنج و صبر را مي آموزد. گويي از همان آغاز راه در برابر توفان تازيانه غم ها و رنج ها قرار مي گيرد تا بتواند روزي به تنهايي همه درد و رنج هستي را بردوش كشد!
زينب ـ سلام الله عليها ـ كسي است كه سنگ صبور اسيراني بود كه زير سنگيني بار غم خرد شده اند. اما هرگز به روي خود نمي آورد و به پرستاري از اين قافله درد كشيده مي پردازد و همزمان از حريم «امامت» دفاع مي كند…
زاد روز فرخنده او را «روز پرستار» نام نهاده اند و چه مناسبت پرشكوهي ! پرستاران جامعه ما با الگو قراردادن آن زن نمونه ايثار و فداكاري را از او مي آموزند و مي كوشند تا زينب وار زندگي كنند. اين روز بزرگ را به پرستاران كشور عزيزمان ايران اسلامي تبريك مي گوييم.

صفحات: 1· 2

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
إنَّ عَمَّتي زَينَبَ مَعَ تِلكَ المَصائبَ و المِحَنِ النّازِلَةِ بِها في طَرِيقِنا إلَى الشّامِ ما تَرَكَتْ [تَهَجُّدَها ] لِلَيلَةٍ ؛
عمّه ام ، زينب ، با وجود همه مصيبت ها و رنج هايى كه در مسيرمان به سوى شام به او روى آورد ، حتّى يك شب اقامه نماز شب را فرو نگذاشت .
وفيات الأئمه ، ص 441
سالروز شهادت دخت علی مرتضی دبر تمامی شاگردان مکتب حضرت تسلیت باد.

سفر به سوی تو

نویسنده: خدیجه پنجی
می‏خواهم روها شوم؛ از قید و بندها، از قفس‏ها و زنجیرها.
باید پرندگی ام را به بی‏کران پرواز بکشانم روحم در این کالبد خاکی، فرسوده شده است.
روحم احساس پژمردگی می‏کند.
من فرصتی سبز می‏خواهم برای جوانه زدن، برای ریشه زدن، برای شکوفه زدن.
ساقه‏های احساسم، هوای نور کرده‏اند. این روزها و شب‏ها، مرا از من گرفته‏اند، زندگی را از یاد من برده‏اند.
این ساعت‏های تکراری، دقیقه‏های تکراری، لحظه‏های تکراری، از من، انسانی آهنی ساخته‏اند؛ انسانی زنگار گرفته از فرصت‏های طلایی از دست رفته
زنگار گرفته از پروازهای ناتمام
زنگار گرفته از انسانیّت به تاراج رفته
زنگار گرفته از پیله‏های فراموشی.
باید رها شوم
باید پیله روزمرگی‏هایم را پاره کنم.
باید پروانگی ام را به تجربه بنشینم.
باید دوباره زاده شوم.
«دارند پیله‏های دلم درد می‏کشند
باید دوباره زاده شوم عاری از گناه»
خداوند مرا صدا کرد
خداوند، آغوش مهربانی‏اش را به رویم گشوده
خداوند به ـ مَن ـ آسمانی ام فرصتی دوباره بخشیده
رها می‏کنم دلبستگی‏ها را.
رها می‏کنم آرزوهای کوچک و بزرگ را.
رها می‏کنم خودم را و بی‏خود از خود، قدم در جادّه عشق خواهم گذاشت.
توشه‏ای ندارم، جز گناه؛ جز توبه و اشک و پشیمانی.
سه روز باید سفر کنم.
خداوند، در انتظار من است.
سه روز تمام، جدای از خود به خدا خواهم پیوست، قطره‏ای دور افتاده از دریایم که اصالت خویش می‏جویم.
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
خدایا! اینک من در خانه تو سر بر آستان رحمت تو نهاده‏ام.
منم که با دست‏های خالی، به امید کرامتی از تو گام سفر برداشته‏ام.
حالا دیگر آن قدر به من نزدیکی که تو را حس می‏کنم.
تا که جاری می‏شوی، در ذهن دستم سبز و گرم
می‏شود تبخیر پاییز از سر انگشتان من
سه روز هجرت از خودم.
سه روز رجعت به تو.
سه روز پشیمانی از گذشته و امیدوار به آینده.
سه روز مرگ منیّت‏ها و عروج به آدمیّت
سه روز تو، سه روز من و تو.
معتکف می‏شوم؛ به درگاه مهربانی‏ات، در آغوش رحمت و بی‏کرانگی‏ات.
گذشته سراسر سیاهم را می‏گریم
سر به شانه‏های تو به می‏گذارم و رو سیاهی چشمانم را ضجّه می‏زنم، تا فردا نسوزند.
دست‏های آلوده‏ام را به درگاه تو بلند کرده‏ام تا به باران اجابتت تطهیرش نمایی.
سه روز سوختن، ویران شدن و از خاکستر پشیمانی، انسانی دوباره متولّد شدن.
سه روز اعتکاف… خود را گم کردن و تو را یافتن.
امروز شاید اول خلقت است و تو مرا از نو خلق می‏کنی… که:
فرشته‏ها به پای من دوباره سجده می‏کنند
که آدمی در این میانه، با کمال می‏شود

سواحل شنی شب

نویسنده: سیده فاطمه موسوی
مدت‏هاست به دنبال خلوتی با دلم می‏گردم.
چون تک نارونی در جنگلی انبوه، تنهایم و بغضی غریب، گلویم را می‏فشارد.
من از هیاهوی درختان می‏گریزم.
من از فراسوی رنگ‏ها می‏آیم؛ از رنگ زرد و قرمز و نارنجی، مثل برگ‏های پاییزی
من از ماورای صدا می‏آیم؛ صداهای مبهم و تیره، صداهای شفاف، صداهای شیشه‏ای. تصویر شب، همچنان در برابرم تکرار می‏شود و من به سمت خانقاه ستارگان می‏دوم و ستارگان، جفت جفت در پی هم می‏روند.
من به سمت معبد خورشید می‏دوم.
من از الهه‏های مشرقیِ کهن حرف می‏زنم؛ آخر، من از طراوت صبح‏های صوفی سرشارم.
من از نگاه درویشانه آسمان چکیده‏ام؛ درست شبیه شبنم یا شبیه قطره اشکی؛ این قصه من است.
این داستان جدایی نی است از نسیان این غربت ازلی، میراث آفتابی انسان است تا به فصل ابد. همین دیروز بود که در پیله کرم ابریشم جا مانده بودم و همین فرداست که بال و پرِ پروانگی ام خواهد ریخت.
این روزها غربت عجیبی با من است.
من در سواحل شنیِ شب غلت می‏خورم و موج‏ها در من غوطه‏ور می‏شوند. آرامشِ سرزمینی سکوت، مرا به خود می‏آورد، سجاده‏ام رویِ آبی دریا پهن می‏شود
از رشته‏های صدف، تسبیح درست می‏کنم.
من در اتاقِ دِنج دلم معتکف می‏شوم و همراه با گل و گندم و گنجشک و نسیم، ذکر می‏گویم:
«الله اکبر؛ سبحان الله؛ الحمدالله؛ یا ذاالجلال و الاکرام!
برگرفته از : اشارات :: شهریور 1383، شماره 64