نگاهي به برخي بركات حضور امام رضا (علیه السلام) در ايران

حضور امام رضا(علیه السلام) در ايران موجب رشد و گسترش تشيع گرديد. مناظرات علمي ايشان از يكسو و تشكيل كلاسهاي درس در منزل خود و همچنين مسجد مرو از سوي دوم، و احاديث و سخنان ارزنده ايشان در زمينههاي مختلف علوم و معارف اسلامي، از سوي ديگر موجب رشد و گسترش تشيع گرديد.

از جمله رويدادها و جريانات مهمي كه در تاريخ ايران از جايگاه و منزلت والايي برخوردار است، سفر امام رضا(علیه السلام) به ايران و استقرار ايشان در مركز خلافت، يعني مرو(خراسان) در جايگاه ولايتعهدي ميباشد. هر چند اين سفر با اصرارهاي مأمون، خليفه وقت عباسي، صورت پذيرفت؛ اما در عمل داراي آثار و پيامدهاي درخشاني است. پرواضح است كه سياست امام در اين سفر تنها به افشاي سياستهاي خائنانه مأمون محدود نميشد، بلكه در اين هجرت اهداف عالي ديگري نيز مورد توجه امام رضا(علیه السلام) قرار گرفت كه از جمله آنها تلاش براي برقراري پيوند با ايرانيان متمايل به تشيع و تبديل خراسان بزرگ به كانون تشيع و تلاش براي تحكيم مباني عقيدتي و كلامي شيعه با استفاده از فرصت وليعهدي بوده است. در اين مقاله برآنيم تا با اشاره به برخي تأثيرات از جمله رشد حوزههاي علمي و گسترش تشيع، ايجاد فضاهاي زيارتي و عبادي، ايجاد موقوفات، شفاخانه يا دارالشفاء، مهاجرت سادات به ايران و قيام محمد بن قاسم، جايگاه هر مورد را مشخص و تبيين نماييم.
از جمله پيامدها و تأثيرات حضور امام رضا(علیه السلام) در ايران را ميتوان به شرح زير برشمرد:

صفحات: 1· 2

مرد قدبلند در زد. يکي از خدمتکارهاي امام رضا(ع) در را به رويش باز کرد.
-سلام!…به آقا بفرماييد، مسافري از راه دور آمده، عرضي دارد و مي خواهد خدمت برسد. خدمتکار رفت و پس از لحظه اي برگشت.
-بفرماييد! آقا اجازه ورود دادند.
مرد قد بلند، لباسش را مرتب کرد و داخل شد. امام با چند تن از شاگردان خود در ايوان خانه نشسته بود و جلسه علمي داشت. همه به احترام مرد غريبه از جا برخاستند. امام با خوشرويي با او دست داد و در کنار خود نشاند و حالش را پرسيد. بحث علمي از سرگرفته شد. شاگردان سوال مي کردند و امام جوابهايي کوتاه و بلند مي داد. مرد قد بلند توي فکر رفت. خجالت مي کشيد تقاضايش را بر زبان بياورد، آن هم جلوي آن همه آدم.
يک دفعه در بين سوال و جواب، امام رو کرد به مرد قد بلند و به چهره پر از تشويش و غمگين او نگاه کرد. دوباره با مهرباني حالش را پرسيد.
مرد قد بلند با شرمندگي و آهسته طوري که ديگران حرفش را نشنوند گفت: عرضي داشتم سرورم!
-بگو برادر!
من از سفر حج مي آيم و از دوستداران شمايم. هرچه داشتم دراين سفر خرج شد. اکنون پولي ندارم که به ديار خود برگردم. کسي را هم در اين شهر نمي شناسم که به من کمک کند. دو سه روز است که در کاروانسراي ابتداي اين شهر اتراق کرده ام. يکي از مسافران گفت به خدمت شما برسم. من مرد ثروتمندي هستم. باور کنيد وقتي به شهر خودم برسم به همان اندازه اي که به من کمک کرديد از طرف شما صدقه خواهم داد.
امام با مهرباني دست روي دستش گذاشت و گفت: بنشين.
مرد نگاهي به شاگردهاي امام کرد. آنها چشم به او دوخته بودند. او سرش را پايين انداخت. دوباره سوال و جواب شروع شد. کم کم شاگردهاي امام رفتند. تنها دو نفر از ياران نزديک امام، سليمان جعفري و خيثمه باقي ماندند. امام به آن دو نگاه کرد.
-اجازه مي دهيد به اندرون خانه برگردم.
سليمان با احترام پاسخ داد: خواهش مي کنم. بفرماييد سرورم!
امام برخاست و به اتاق خود رفت. پس از مدت کوتاهي از پشت در اتاق مرد را صدا زد. غريبه بلند قامت برخاست و به درون خانه رفت. از آن چه مي ديد تعجب کرد. امام بي آنکه ديده شود از پشت در کيسه کوچکي بيرون داده بود. وقتي مرد جلوي در رسيد، امام از پشت در آهسته گفت: اين دويست درهم را بگير و خرج سفرت کن. من آن را به تو بخشيدم. لازم نيست از طرف من صدقه بدهي!
مرد قدبلند از آن همه بزرگواري امام تشکر کرد و با دعاي فراوان از او خداحافظي کرد.
وقتي مرد قدبلند از خانه امام رفت. امام پيش دو شاگرد خود برگشت. سليمان پرسيد: سرورم شما به آن مرد غريبه لطف زيادي کرديد اما چرا آن کيسه را از پشت در به او داديد بدون آنکه ديده شويد؟
امام گفت: ترسيدم با او چهره به چهره شوم و شرم و خجالت را در چهره اش ببينم. رسول خدا فرمود: «کسي که بخشش خود را بپوشاند پاداش او برابر با هفتاد حج است».
منبع:اطلاعات هفتگي شماره 3397

خورشید شرق ؛ نگین خراسان

یازدهم ذی القعده، سالروز میلاد با برکت پیشوای هشتم، خورشید تابان آسمان پرنور ایران، غریب آشنا، نگین خراسان، شهد شیرین مشهد، حضرت امام رضا علیه‏السلام است. در این روز دیدگاه رنجور و خسته امام موسی بن جعفر علیه‏السلام ، به چهره دلربا و جمال نورانی فرزند نورسیده‏اش روشن شد و صبح سپید را از پس پرده شب تاریک نوید داد. در روز جشن و سرور اهل بیت پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، سر بر آستان باعظمت حضرتش می‏ساییم و ذرات غبار حرم پاکش را توتیای چشمان خود می‏کنیم.

امام رضا علیه‏ السلام در یک نگاه

وجود مقدس امام رضا علیه‏السلام در سال شهادت جد بزرگوار خود امام صادق علیه‏السلام به دنیا آمد. ایشان در دامن پرمهر و محبت پدر و مادر پاک دامن خود، مراحل رشد و شکوفایی جسمی و روحی را پشت سر گذاشت. امام رضا علیه‏السلام مدت 35 سال از امامت پدر بزرگوار خود را درک کرد و از محضر نورانی حضرتش بهره‏مند شد. آن حضرت از 35 سالگی امامت امت اسلامی را به عهده گرفت و در 55 سالگی به شهادت رسید.

ازدواج

صفحات: 1· 2

اداى قرض

خانمى علويه (سيده ) كه از اهل زهد و تقوى بود و مواظبت باوقات نمازهاى خود و ساير عبادات داشت و بواسطه تنگدستى و پريشانى دوازده تومان قرض دار شده بود و چون تمكن از اداى قرض خود نداشت در شب جمعه پنجم ربيع الثانى 1331 توسل بامام هشتم حضرت ابى الحسن الرضا (علیه السلام) جسته و الحاح بسيار كرده كه مرا از قرض آسوده فرما. پس خوابش ربوده .
در خواب باو گفته شد كه شب جمعه ديگر بيا تا قرضت را ادا كنيم . لذا در اين شب جمعه بحرم مطهر تشرف پيدا كرده و انتظار مرحمتى آن حضرت را داشت .
تا قريب به ساعت هشت از شب ، بعد از خواندن دعاى شريف كميل چون حرم مطهر بالنسبه خلوت شده بود، آمد در پيش روى مبارك حضرت نشست در انتظار كه آيا امام (ع) چگونه قرض او را مى دهد.
چون خبرى نشد عرض كرد مگر شما نفرموديد شب جمعه ديگر قرض تو را مى دهم و امشب شب موعد است و وعده شما خلف ندارد. ناگهان از بالاى سر او قنديلهاى طلا كه بهم اتصال داشت بهم خورده و يكى از آنها از بالاى سر آن زن فرود آمده و منحرف شده و برابر زانوى آن زن به زمين رسيد و عجب اين است كه چون گوى بلند شده و در دامن علويه قرار گرفت .
حاضرين از اين امر تعجب نموده و بر سر آن علويه هجوم آوردند به نحوى كه نزديك بود صدمه اى باو برسد، پس خبر به توليت وقت كه مرتضى قلى خان طباطبائى بود دادند، آن علويه را طلبيد و وجهى بوى داد و قنديل را گرفت لكن آن علويه محترمه با ورع بيشتر از دوازده تومان برنداشت و گفت من اين مبلغ را به جهت قرض خود خواسته ام و بيش از اين احتياج ندارم .

شفاى پا

كربلائى رضا پسر حاج ملك تبريزى الاصل و كربلائى المسكن فرمود:

صفحات: 1· 2

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ /> ayout v:ext="edit">

ند برابر است! باران شدت گرفته است. آن طرفتر در کنار در ورودی جوانی ایستاد و نماز می‌خواند.
دلم پر می‌زند برای وارد شدن به حرم! من خیره شده‌ام به گنبد طلا! ناگهان صدای تلفن همراهم در ساعت 30/1 بامداد پریشانم می‌کند. تلفن را برمی‌دارم. گریه می‌کند. می‌گوید خواهرم … خواهر کوچکم دارد می‌میرد! مریض شده و می‌گویند که می‌میرد! تلفن را بی‌خداحافظی و با هق‌هق‌های ناتمامش قطع می‌کند! گوشم از صدای باران، از صدای هق‌هق‌های او و از صدای حرفش که می‌گفت: هر ثانیه با مرگ در جنگ است پر است! چشمم به گنبد می‌افتد قدمهایم سست می‌شود…
گام برداشتن برایم سخت شده است! هنوز از حرفهایش گیجم! باورم نمی‌شود بیماری ناگهانی و مرگ حتمی! بغض گلویم را می‌فشارد! می‌روم به کفشداری شماره 4 کفشهایم را می‌دهم. مردی با موهای سفید و دستکش سفید و لباس سبز کفشم را می‌گیرد و لبخند می‌زند و می‌گوید: دعا فراموشت نشود دخترم!
می‌خندم و اشک از چشمانم می‌ریزد و او بهت زده به من می‌نگرد! شماره جاکفشی را می‌گیرم «435» و می‌روم! روبه‌روی حرم می‌ایستم! با مهری که تربت کربلاست نماز می‌خوانم! التماست می‌کنم! تمنا می‌کنم بگذار بماند! خدایا رحم کن! رحم کن به اشکهای مادرش، ضجه‌های خواهرش! خدای من خدایی کن برایم! بگذار معجزه ببینم! من سخت محتاج معجزه‌ام! من معجزه می‌خواهم. در خدایی و عظمتت شکی نیست و نبوده، اما من نیازمند معجزه‌ات هستم! دعای توسل می‌خوانم «اللهم انی اسئلک …»!
به سختی و در فشار به سمت ضریحت می‌آیم و دستانم قفل می‌شود به حرمت و می‌گویم: این‌بار آهو مادر نیست که ضامن او شوی، اما فرزند آهوست! ضامنش شو! پیش خدا ضامنش شو یا ضامن آهو! می‌آیم شماره را می‌دهم کفشم را می‌گیرم! بیرون می‌آیم! در دلم فقط تکرار می‌شود معجزه! چشمانم به گنبد طلایی‌اش می‌افتد و باران همچنان می‌بارد! من و باران با هم مسابقه گذاشته‌ایم تا هر که بیشتر گریست برنده است و دعایش برآورده می‌شود!
در دلم می‌گویم معجزه! در آن باران که حتی فرشهای قرمز را هم جمع کرده بودند و در آن تاریکی و سکوت شب کبوتری تنها از بالای سرم پرواز می‌کند، بالای حرم می‌نشیند بی‌اختیار می‌گویم: کبوتر نامه‌بر است و دیگر نامه‌ام را به امام غریبم رسانده! می‌روم، تا جایی که از صحن مشخص است کبوتر هنوز بر بالای گنبد است!
خواهرش صبح روز بعد زنگ می‌زند، می‌گوید، کلیه‌هایش از کار افتاده، ریه‌اش خونریزی می‌کند ضریب هوشی‌اش 3 می‌گویند مرگ حتمی است و سایه مرگ بر بالای سرش است! می‌گویم: دستش در چنگال مرگ است چه جنگ سختی! خواهرش بی‌وقفه گریه می‌کند! می‌گویم خدا هنوز هست، معجزه هست، امام هم برای شفاعت هست! نگران نباش!من می‌دانم معجزه در راه است! این را از چشمان آن کبوتر و درخشش گنبد فهمیدم!
فردای آن روز پیش از وداع و برگشت هر چه به دنبال آن کبوتر که دلم را بر بالای حرم برد گشتم، پیدا نکردم و به نیت آن کبوتر و اینکه نامه‌ام دلم را به دست امام رساند تمام صحن را گندم‌باران کردم! رفتم اما می‌دانستم خدا هست معجزه هست امام هست!
آن دختر خوب شد و تمام اعضایش دوباره به کار افتادند! و من تنها می‌گفتم خدا هست. معجزه هست. امام هست. گنبد طلا هست و کبوتری نیز هست که نامه‌ای را که با اشک و دل مشق کردم را به دست ضامن آهو برساند! ضامن آهویی که بی‌شک تمام مردم در پیش چشمان او آهو هستند و او ضامن رستگاری آنهاست! امام غریب را می‌گویم. هشتمین ستاره را می‌گویم!
فاطمه زمانی

ماجرای کامل به توپ بستن حرم

شرح کامل به توپ بستن حرم مطهر امام رضا علیه السلام

حرم مطهر امام رضا علیه السلام در طول زمان، رخدادهاى تلخ و شیرین فراوانى را شاهد بوده است. این بناى بزرگ مذهبى ، رنجها و گوارایى هاى بسیارى را چشیده تا به وضعیت کنونى خود رسیده است. یکى از مهمترین حوادثى که حرم مطهر هشتمین امام شاهد آن بوده، واقعه معروف به (توپ بندى گنبد مطهر) است، که مرحوم محمدتقى مدرس رضوى در کتاب سال شمار وقایع مشهد شرح آن رخداد را چنین گزارش مى دهد :

در اوایل محرم 1330، قشون روس سواره و پیاده با توپخانه و غیره از دروازه بالاخیابان وارد شدند و از کوچه چهارباغ به ارگ رفتند. تا چند روز به همین ترتیب قشون وارد مى شد و در ارگ و سربازخانه ها و منازل اطراف ارگ سکنى مى گرفتند. چندى بعد، قنسول روس جمعى از معاریف را دعوت کرد و اظهار داشت علت ورود قشون روس، براى عدم امنیت از نظر حفظ تبعه و رعایاى روس است و مقصود دیگرى نداریم.

صفحات: 1· 2

ای کاش….

ای کاش حرم بودم و مهمــــان تـــــو بــــودم

مهمـــــان تــــــو و سفـــره احســـان تو بودم

یک عمـــــر گـــذشت و سر و سامان نگرفتم

ای کــــاش فقط بی‏سر و ســـــامان تو بودم

تـــــا چشم گشــــودم بــــه دلم مهر تو افتاد

زآن روز چو آهـــــــوی بیــــــابان تــــو بــــودم

طوفان عجیبی است غـــم عــــاشقی تــــو

چــــون مــــوج اسیـــر تــــو و طوفان تو بودم

ای گنبد تـــو عشق ، من خسته دل ای کاش

چون کفتر پر بستـــه ایـــــوان تــــــو بـــــودم

یک پنجـــــره فـــــولاد دلـم تنگ تــــو آقاست

ای کـــــــاش ز زوار خــراسان تـــــو بـــــودم

صفات عاليه انسانى

صفحات: 1· 2

کعبه ‎ی اهل ولاست صحن و سرای رضا

شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا

در صف محشر خدا مشتری اشک اوست

هر که در اینجا کند گریه برای رضا

از در باب الجواد می شنوم دم به دم

یا ابتای پسر وا ولدای رضا