سیمای حوزه

قیام حسین^{علیه‌السلام} تداوم انقلاب فرهنگی انبیاء

برای تبیین این عبارت نخست تأملی در مفهوم واژگان می‌کنیم و بعد دقتی در معانی نهفته در آن.

و اما مفهوم واژگان؛ قیام، انقلاب و فرهنگ کلماتی هستند که باید معنای آنها خوب فهمیده شود. «قیام» از ریشه‌ی «قوم» است. در معنای «قوم» آمده است: «هُوَ ما یُقابِلُ القُعود، اَی الاِنتِصابِ وَ فِعلیّةِ العَمَل». با این معنا به نظر می‌رسد «قیام» در معنای به پا خاستن برای برپاداشتن چیزی یا به پا خاستن برای عملی‌کردن کاری که بر زمین مانده است، مورد استعمال باشد. «انقلاب» از ریشه‌ی «قلب» به معنای «هُوَ التَّحَوُّلِ المُطلَق» است. پس انقلاب یعنی چیزی را متحول کردن، وضعیت و حالت چیزی را دگرگون ساختن، وارونه ساختن. «فرهنگ» را نیز به معنای آن قوه‌ای در نظر می‌گیریم که منشأ و موجب رفتارهای فردی و اجتماعی آدمی است. دقیق‌تر بگوییم باورهای فرد. باورهایی که بر اساس آنها انتخاب می‌کند، عمل می‌کند، دوست می‌دارد و… با این توضیح باید گفت غرض از ترکیب لغوی «انقلاب فرهنگی»، دگرگون ساختن باورها و ریشه‌های رفتاری مردمان است. تا حدودی معنای واژگان مشخص گردید حال مناسب است تا تأملی در معانی عبارت شود. در این عبارت معنای انقلاب فرهنگی انبیا و قیام امام حسین^(ع) باید تبیین شود تا به خودیِ خود عبارت گویا و مفهوم گردد.

انقلاب فرهنگی انبیاء؛ پیامبران آمدند تا با انذار و تبشیر به مبارزه باورهای برگشته از صراط مردمان بپردازند. آنان که گوشی برای شنیدن داشتند جانهایشان را با کلام نورانی او از هرگونه پلیدی پاک کردند و لبیک «سَمِعنا وَ اَطَعنا» سر دادند. آنان که خود را زیر آن باورها مدفون کرده بودند و به نفس نفسِ جان کندن افتاده بودند، پشت کردند و گفتند «سَمِعنا وَ عَصَینا».

برای فهم بهتر مناسب است تا دقتی در بعثت نبیّ مکرم اسلام داشته باشیم. بعثت یعنی برانگیختگی. آن‌گاه که پیامبر^{صلی‌الله‌علیه‌وآله} به پیامبری مبعوث شد، جوششی در وی بوجود آمد که جهانی را برمی‌انگیخت و به جوش و خروش درمی‌آورد. جوششی که می‌بایست بشریت را به امتداد ابدیت می‌خروشاند. جوششی که ضمیر پاک حق‌طلبان را به خروش می‌آورد و چون سیلی در مسیر تاریخ جاری می‌کرد تا دل‌های سنگ‌شده از کفر و جحود و جان‌های باد کرده از هوا و هواپرستی را با خود بشویند و ببرند. گرچه روی آب خارو خاشاک و کف است اما آنچه که جاری است و می‌ماند آبی است زلال و پاک و حیات‌بخش. «فَاَمّا الزَّبَدُ فَيَذهَبُ جُفاءً وَ اَمّا ما يَنفَعُ النّاسَ فَيَمكُثُ في الاَرض‏[1]».

صفحات: 1· 2