سیمای حوزه

زن از منظر آیت الله جوادی آملی(حفظه الله)

این مقاله که توسط اندیشمند فرزانه آیت الله جوادی آملی نگاشته شده است، پیرامون همسانی زن و مرد در بهره مندی از ارزش های انسانی سخن به میان آورده شده است.
در آموزه‏هاي اسلامي ارزشهاي انساني كه ملاك سنجش انسانهاست براي زن و مرد به طور يكسان ترسيم شده است. چون خاستگاه ارزشها و فضائل، نفس و روح انسان است نه جسم او، و زن و مرد در نفس و روح تفاوت ندارند.
آياتي كه علم و جهل، ايمان و كفر، عزّت و ذلت، سعادت و شقاوت، فضيلت و رذيلت، حق و باطل، صدق و كذب، تقوا و فجور، اطاعت و عصيان، انقياد و تمرّد، غيبت و عدم غيبت، امانت و خيانت و مانند آن را مسائل ارزشي و ضد ارزشي مي‏داند و هيچ يك از اوصاف نيز نه مذكر است و نه مؤنث، به اين معنا كه بدن انسان مسلمان يا كافر، عالم يا جاهل، متقي يا فاجر، صادق ياكاذب نيست. و به عبارت ديگر اگر در مسائل علمي و مسائل عملي كه ملاك و معيار ارزش است هيچ سخني از مذكر و مؤنث نبود، يقيناً موصوف آنها يعني روح نيز مذكر و مؤنث نخواهد بود.
مرحوم علامه طباطبايي در اين رابطه مي‏فرمايد: مشاهده و تجربه حكم مي‏كند كه زن و مرد دو فرد از نوع واحد هستند يعني دو فرد انساني، زيرا تمام آنچه در مردان آشكار است در زنان نيز پيداست. بروز آثار يك نوع نشان دهنده تحقق خارجي آن نوع است بلي در ميان اين دو صنف آثار مشترك، شدت و ضعف وجود دارد ولي اين تفاوت سبب بطلان حقيقت نوع دو قوّه نيست. از اين جا روشن مي‏شود كه كمالات نوعي كه براي يك صنف ميسور است براي صنف ديگر نيز دست يافتني است.
مانند كمالاتي كه با ايمان و اطاعت الهي براي هر دو صنف قابل تحصيل است يكي از جامع‏ترين سخنان كه آن را بيان مي‏كند اين آيه است: «انّي لااضيع عمل عامل منكم من ذكر او انثي بعضكم من بعض؛(1) من عمل هيچ عمل كننده‏اي را چه زن و چه مرد تضييع نمي‏كنم».(2)
علاوه بر اين در سوره مباركه احزاب نيز اين حقيقت به صورت تفصيلي تبيين مي‏شود و ويژگيهاي اساسي زن و مرد را از جهت معنوي در كنار يكديگر و همچون دو كفه يك ترازو قرار مي‏دهد و براي هر دو پاداشي يكسان بدون كمترين تفاوت در نظر مي‏گيرد و از نظر روح انساني آنها را از هم جدا نمي‏سازد و به عبارت ديگر: در اين سوره سخني جامع و پرمحتوا درباره همه زنان و مردان و صفات برجسته آنها بيان شده است و اوصاف اعتقادي و اخلاقي وعملي و همچنين پاداش عظيم آنها را يكسان تبيين كرده است.
قرآن فرمود: «انّ المسلمين و المسلمات و المؤمنين و المؤمنات و القانتين و القانتات و الصادقين و الصادقات و الصابرين و الصابرات و الخاشعين و الخاشعات و المتصدقين و المتصدقات و الصائمين و الصائمات و الحافظين فروجهم والحافظات و الذاكرين اللّه و الذاكرات اعدّ اللّه لهم مغفرة و اجراً عظيماً»(3)

صفحات: 1· 2

ای اولین زنی که به مردان سرآمدی
سر تا قدم تجسم اوصاف سرمدی
کانون عشق و عاطفه یعنی که فاطمه
آئینه ی تمام نمای محمدی

میلاد گل محمدی، حضرت صدیقه طاهره علیها السلام بر همگان مبارک.

زیباترین واژه بر لبان آدمی واژه “مادر” است

زیباترین خطاب “مادر جان” است

تقدیم به همه مادران گرامی و فداکار……..

مقام والای مادر در قرآن کریم

نوع دستورهایی که اسلام به زن ومرد می‏دهد، در عین حال که یک راه مشترکی برای هر دو قائل است ولی راه مخصوص را هم از نظر دور نمی‏دارد، وقتی احترام به پدر ومادر را بازگو می‏کند، برای گرامی داشت مقام زن، نام مادر را جداگانه وبالاستقلال طرح می‏کند. قرآن کریم می‏فرماید:
اما یبلغن عندک الکبر احدهما او کلاهما فلا تقل لهما اف ولاتنهرهما وقل لهما قولا کریما (1)
اگر یکی از آن دو یا هر دو، در کنار تو به سالخوردگی رسیدند به آنها حتی «اوف‏» مگو وبه آنها پرخاش مکن و با آنها سخنی شایسته بگوی.
ودر بخشی دیگر می‏فرماید: ما سفارش کردیم به انسان که احسان را نسبت‏به پدر و مادر فراموش نکند:
و وصینا الانسان بوالدیه احسانا (2)
وانسان را نسبت‏به پدر ومادرش به احسان سفارش کردیم.
وقضی ربک الا تعبدوا الا ایاه و بالوالدین احسانا (3)
پروردگار تو مقرر کرد که جز او را مپرستید وبه پدر ومادر خود احسان کنید. ودر جای دیگر احسان به پدر ومادر را در کنار عبادت حق یاد می‏کند:
ان اشکر لی و لوالدیک (4)
شکرگزار من و پدر ومادرت باش.
اما با همه این تجلیل‏های مشترک، وقتی می‏خواهد از زحمات پدر ومادر یاد کند، از زحمت مادر سخن می‏گوید، نه از زحمت پدر، آنجا که می‏فرماید:
ووصینا الانسان بوالدیه احسانا حملته امه کرها ووضعته کرها وحمله وفصاله ثلاثون شهرا (5)
زحمات سی ماهه مادر را می‏شمارد، که: دوران بارداری، زایمان، ودوران شیرخوراگی برای مادر دشوار است. وهمه اینها را به عنوان شرح خدمات مادر ذکر می‏کند. قرآن کریم به هنگام یادآوری زحمات حتی اشاره‏ای هم به این موضوع ندارد که: پدر زحمت کشیده است.
بنابراین، آیات قرآن که در مورد حق شناسی از والدین آمده است‏بر دو قسم است: یک قسم حق شناسی مشترک پدر ومادر را بیان می‏کند وقسم دیگر، آیاتی است که مخصوص حق شناسی مادر است، قرآن کریم اگر درباره پدر حکم خاصی بیان می‏کند فقط برای بیان وظیفه است، نظیر:
وعلی المولود له رزقهن وکسوتهن بالمعروف (6)
خوراک وپوشاک مادران به طور شایسته به عهده پدر فرزند است.
ولیکن هنگامی که سخن از تجلیل وبیان زحمات است، اسم مادر را بالخصوص ذکر می‏کند.

پی نوشت :

1- اسراء، 23.
2- احقاف، 15.
3- اسراء، 23.
4- لقمان، 14.
5- احقاف، 15.
6- بقره، 233.

برگرفته از : کتاب زن در آئینه جلال و جمال، نویسنده: عبدالله جوادی آملی

فاطمه عليها السلام ستاره درخشان عالم بشريّت

صفحات: 1· 2

دوخورشید سر زد زیک آسمان
به یک شب ولی با مرور زمان

یکی در حجاز ویکی در خمین
یکی مادر و دیگری نور عین

پسر را بود نام، روح خدا
ولی مادرش هست خیر النساء

دو مولود یاس و گل ارغوان
مبارک به مهدی صاحب زمان

فرانقش هدايتگري و سيره ي اجتماعي حضرت فاطمه علیها السلام

سيره ي اجتماعي فاطمه(س)را بر اساس تعامل بين شبكه ي ارتباطات اجتماعي آن حضرت و مولفه هاي موثر بر منزلت ايشان، به دست آورد.منزلت ايشان از سه خاستگاه متاثربود:نخست برخورداري از سرشتي پاك، ديگري وابستگي به خانواده‌اي پاك و برگزيده و سوم شهروندي جامعه ي اسلامي.شبكه ي ارتباطات اجتماعي فاطمه(ع)را نيز خانواده، خويشاوندان، خواص صحابه ي پيامبر(ص)و صاحب نفوذان مدينه، زنان مدينه، مراجعه كنندگان براي تقاضاهاي مالي يا علمي و سرانجام توده ي مردم تشكيل مي داد.هدايتگري به مثابه ي يك فرانقش همه ي نقش ها و ابعاد سيره ي اجتماعي فاطمه(ع)را زير مجموعه ي خود قرار مي دهد.در اين مقاله، بخشي از يافته هاي مربوط به سيره ي اجتماعي فاطمه(ع)را با محوريت ارائه ي الگوي زيستي همسان با توده ي مردم و معطوف به فرانقش هدايتگري به عنوان درآمدي بر شناخت سيره ي اجتماعي آن بانوي بزرگوار، مورد بررسي قرار گرفته است.

صفحات: 1· 2

فاطمه زهرا سرّ لیلة‏القدر

معرفت به همه مؤلّفه‏ های شخصیتِ برجسته و هستیِ شاخص و ممتازِ یگانه زنان در همه اعصار و امصار و در دو عالم پیدا و پنهان بسیار مشکل و معسور می‏نماید؛ چه اینکه از حیث «هویّت وجودی» ـ نه «ماهیت مفهومی» ـ و حقایق درون ذاتی، از باب «وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ» (صافات: 164) تکرارناپذیر و همتانابردار و ادراک‏ ناشدنی است؛ و هرچه از حیث وجودی، قوی‏تر، شدیدتر و کامل‏تر بوده و تجرّد بیشتری داشته باشد و به هستی محض قرب یابد مصداق «لایُدرِکُه بُعدُ الهِمَم و لایَنالُه غَوصُ الفِطَن»(2) خواهد شد که نه حکیم با ادراک حصولی و نه عارف با ادراک حضوری خویش، توان درک و معرفت به قلّه ‏های بلند و منیع ذات و شخصیت وجودی او را ندارد و عرفانِ به آن انسان کامل هر آینه اعتراف به «جهل» و «عجز» از معرفت به حقیقت ذاتی اوست. اما راه ورود به بهشت ذات و جنّت وجود و هستی او نیز مسدود و بسته نیست، بلکه معرفت به مراتب و درجاتی از هستی و کمالات وجودی او ممکن و میسور است؛ یعنی اکتناه به ذات انسان کامل، که مظهری از «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَی‏ءٌ»(شوری: 11) و «وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوا أَحَد» (توحید: 4) شده و جامع اسماء جمال و جلال الهی است و کون جامع، تا غیب و شهادت وجود مطلق و مضاف هستی را در خانه خویشتن به هم گِره زده، راه ورود به حقیقت ذاتش را بر روی نامحرمان و محرومان از تماشاگه راز مسدود می‏نماید و تنها محرمان دل در حرم وجود و حریم هستیِ تشبّه یافته به هستی مطلق و مطلق هستی او راه دارند تا «لم یَحجبُها عن واجبِ معرفتهِ»(3) نیز صورت پذیرد و الگوشناسی و الگوپذیری در مقام استکمال وجودی با حرکت جوهری، تجدّد امثالی و حرکت حبّی(4) تعیّن یابد.

صفحات: 1· 2

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA ahoma,arial,helvetica,sans-serif;">> ; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;} –>

blogs/4mahal/sioKe5qH_535.jpg.png” alt="” />

دیر آمدم…دیر آمدم… در داشت می سوخت
-
هیئت، میان “وای مادر” داشت می سوخت
-
دیوار دم می داد و در بر سینه می زد
-
محراب می نالید و منبر داشت می سوخت
-
جانکاه: قرآنی که زیر دست و پا بود
-
جانکاه تر: آیات کوثر داشت می سوخت
-
آتش سرایت داشت؛ هیئت کربلا شد
-
باغ خدا یک بار دیگر داشت می سوخت
-
یاد حسین افتادم آن شب آب می خواست
-
ناصر که آب آورد سنگر داشت می سوخت
-
آمد صدای سوووت؛ آب از دستش افتاد
-
عباس زخمی بود اصغر داشت می سوخت
-
سریند یازهرای محسن غرق خون بود
-
سجاد، از سجده که سر برداشت، می سوخت
-
باید به یاران شهیدم می رسیدم
-
خط زیر آتش بود؛ معبر داشت می سوخت
-
برگشتم و دیدم میان روضه غوغاست
-
در عشق، سر تا پای اکبر داشت می سوخت
-
دیدم که زخم و تشنگی اینجا حقیرند
-
گودال، گل می داد و خنجر داشت می سوخت
-
شب بود و بعد از شام برگشتم به خانه
-
دیدم که بعد از قرن ها در داشت می سوخت
-
ما عشق را پشت در این خانه دیدیم
-
زهرا در آتش بود؛ حیدر داشت می سوخت
-
شاعر : حسن بیاتانی

فاطمه ي زهرا علیها السلام، دراوج ملکوت انساني

صفحات: 1· 2