سیمای حوزه

نگاهي دوباره به مناجات شعبانيه

نويسنده:جواد محدثي

در دعاهاي اسلامي، دريايي از حقايق ناب عرفاني موج مي زند. يكي از نغزترين، معروف ترين و زيباترين دعاها، «مناجات شعبانيه» است كه به روايت «ابن خالويه» اين مناجات را حضرت امير(ع) و امامان ديگر در ماه شعبان مي خواندند. در مفاتيح الجنان نيز در اعمال مشتركه ماه شعبان، به عنوان عمل هشتم آمده است و آغاز آن چنين است: «اللهم صل علي محمد و آل محمد و اسمع دعايي اذا دعوتك…»
به جاست كه از امام راحل ياد كنيم كه با يادكرد پيوسته از اين دعا و مضامين بلندش، آن هم با زبان و لحني خاص و شوق انگيز، توجه امت ما را به اين گنجينه عرفاني بيشتر معطوف ساخت: «مناجات شعبانيه از مناجاتهايي است كه اگر يك انسان دلسوخته، يك عارف دلسوخته- نه از اين عارفهاي لفظي- بخواهد آن را شرح كند براي ديگران، بسيار ارزشمند است و محتاج به شرح است….»
با وصفي كه ذكر شد، براي چشيدن قطره اي از معارف زلال اين دعاي بلند، بر ساحل اين دريا مي نشينيم.
خدايا! بر پيامبر و دودمان پاكش درود فرست و آنگاه كه تو را مي خوانم و صدايت مي زنم، صدا و دعايم را بشنو و اجابت كن و آنگاه كه با تو نجوا مي كنم، بر من عنايت كن.
من از همه به سوي تو گريخته و در پيشگاه تو ايستاده ام، در حالي كه دلشكسته و نالان درگاه توام و به پاداش تو اميدوار.
آنچه را در دل من مي گذرد مي داني، از نياز من آگاهي، ضمير و درونم را مي شناسي و فرجام و سرانجام زندگي و مرگم از تو پنهان نيست.

صفحات: 1· 2