سیمای حوزه

ای تو را با قلبم صمیمی یا حسن

تو کریم  بن  کریمی  یا  حسن

داری از زهرا  نشان یا  مجتبی

مهربانی  دل رحیمی  یا  حسن

«انا اعطيناک الکوثر فصل لربک و انحر. ان شانئک هو الابتر»

نخستين مظهر و نشانه‏ي کوثر که بر دامان پاک فاطمه ‏ي اطهر (سلام الله عليها) پا به عرصه‏ ي گيتي نهاد امام حسن عليه السلام بود. نشانه‏اي از تجلي مقدس‏ترين پديده‏اي که از خجسته‏ ترين پيوند برين انساني، نصيب حضرت محمد صلي الله عليه و آله، علي مرتضي عليه السلام و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) گرديد. همان لؤلؤي که از برزخ دو اقيانوس نبوت و امامت‏به ظهور پيوست ومعجزه‏ي بزرگ «مرج البحرين يلتقيان، بينهما برزخ لا يبغيان، يخرج منهما اللؤلوء والمرجان‏» . (1) را تجسم بخشيد و کلام خدا در کلمه‏ي وجود چنين ظاهر شد. از نيايي الهام گير و پدري پيشوا، وارثي برخاکيان و جلوه‏اي برافلاکيان پديد آمد با وراثتي ابراهيمي، مقصدي محمدي، منهجي علوي، زهره‏اي زهرايي که عصاي فرعون کوب موسي را در دست صلح آفرين عيسوي داشت و تنديس زنده‏ي اخلاق قرآن بود و رايت جاودانگي اسلامي را در زندگي توام با مجاهده و شکيبايي تضمين کرد و بقاع امن و ايمان را به ابديت در بقيع شهادت بر افراشت و مکتبش از خاک گرم مدينه به همه سوي جهان جهت‏يافت و با همه‏ي مظلوميتش در برابر سياهي و تباهي جبهه گرفت و به حقيقت اصالت‏بخشيد و مشعلدار گمراهان و زعيم ره يافتگان گرديد. حضرتش در بقيع بي بقعه; در جوار جده‏ي پدريش فاطمه بنت اسد، برادر زاده نازنينش امام سجاد عليه السلام و مضجع امام باقر و امام صادق عليهما السلام آرميده است. (2)

1-الرحمن:19،20،22

2-مقدمه  مترجم کتاب زندگانی امام حسن (ع)،تالیف باقر شریف القریشی

زمخشرى در كتاب ربیع الابرار از انس بن مالك روایت كرده كه گوید: من در خدمت حسن بن على علیهماالسلام بودم كه كنیزكى بیامد و شاخه گلى را به آن حضرت هدیه كرد.

حسن بن على علیهماالسلام فرمود:« انت حرة لوجه الله»؛ تو در راه خدا آزادى!

من كه آن ماجرا را دیدم به آن حضرت عرض كردم: كنیزكى شاخه گل بى‏ارزشى به شما هدیه كرد و تو او را آزاد كردى؟

در پاسخ فرمود:«هكذا ادبنا الله تعالى- اذا حییتم بتحیة فحیوا باحسن منها- و كان احسن منها اعتاقها.» ؛ اینگونه خداى تعالى ما را ادب كرده كه فرمود: - وقتى تحیه‏اى به شما دادند، تحیتى بهتر دهید- و بهتر از آن آزادى اوست.

منبع:ملحقات احقاق الحق

شرح دعاي روز چهاردهم ماه مبارك رمضان/

آيت‌الله مجتهدي: از خدا بخواهيم گناهان ما را «اقاله» كند

بیشتر بخوانید

ادامه »

شرح دعاي روز سيزدهم ماه مبارك رمضان/

آيت‌الله مجتهدي: روزهاي 13، 14 و 15 رمضان دعاي «مجير» بخوانيد

ادامه »

آيت‌الله مجتهدي: به عيب خودتان بپردازيد نه به عيب ديگران

مرحوم آیت‌الله مجتهدی تهرانی، در بخشی از شرح دعای روز دهم می‌گوید: از خدا بخواهیم كه ما را رستگار كند و جزو افراد شقی قرار ندهد.

شرح فرازهای دعا

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح ‘اَللّهُمَّ اجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْمُتَوَكِّلینَ عَلَیكَ’ می‌گوید: خدایا من را در ماه رمضان از كسانی قرار بده كه متوكل باشم و بر تو توكل كنم و چشمم به دست دیگری نباشد.

وی با بیان روایتی از صدر اسلام می‌پردازد و می‌گوید: شخص عربی، بدهكاری زیادی داشت. نزد امام حسین (ع) رفت و عرض كرد كه بدهكاری دارم، خواستم به كریمی مراجعه كنم و به همین دلیل خدمت شما آمدم. حضرت فرمود: سه مساله می‌پرسم؛ اگر یكی را جواب دادی، ثلث قرضت را می‌پردازم، اگر دو تا را جواب دهی دو ثلث آن را می‌دهم و اگر تمام آنها را پاسخ دهی، تمام قرضت را می‌پردازم. مرد عرب گفت كه آخر من پاسخ كسی چون تو را بدهم؟ كه امام فرمود: جدم می‌فرمود؛ الاحسان به قدر معرفة اگر بفهمم چیزی بلدی قرضت را می‌دهم. و بعد سوال كرد: بهترین چیزها در عالم چیست؟ عرب گفت: بهترین چیزها ایمان به خداست. و ایمان به رسول خدا و ایمان به شما خاندان اهل بیت. سوال دوم را اینگونه پرسید كه زینت انسان به چیست؟ عرب گفت: زینت عالم به حلم، زینت ثروتمند به بخشش و زینت فقرا به صبر است.

این استاد اخلاق ادامه می‌دهد: حضرت فرمود كه اگر اینها نباشند؟ عرب گفت: باید آتشی از آسمان بیاید و اینها را از بین ببرد. عالمی كه حلم ندارد، ثروتمندی كه بخشش ندارد و فقیری كه صبر ندارد، باید از بین بروند. حضرت امام حسین (ع) فرمود: نجات از مهالك به چیست؟ عرب گفت: توكل به خدا. امام حسین (ع) تمام قرض‌های آن شخص عرب را پرداخت كرد و یك انگشتر نیز از دستشان خارج و به دست مردم عرب كرد. وی تاكید می‌كند: این حدیث را گفتم تا به این نكته اشاره كنم كه ماه رمضان و روزه ما را موفق كند تا به خدا توكل كنیم. من از صفر شروع كردم و با توكل به این مرحله رسیدم. طلاب جوان هم باید با توكل به درس و تحصیل خودشان ادامه دهند.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در ادامه در شرح ‘وَاجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْفاَّئِزینَ لَدَیكَ’ می‌گوید: خدایا من رستگار باشم و نه شقی. اگر رستگار باشم در روز قیامت اهل بهشت می‌شوم. وی همچنین در شرح فراز ‘وَاجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْمُقَرَّبینَ اِلَیكَ’ اظهار می‌كند:‌ خدایا من را از مقربان درگاهت قرار بده. اینكه آدم مقرب درگاه الهی باشد خوب است نه اینكه خدا عقب بزند او را. گاهی خدا غضب می‌كند و بندگان باید حواسشان را جمع كنند. این استاد اخلاق ادامه می‌دهد: ‘بِاِحْسانِكَ یا غایةَ الطّالِبینَ’ كه در پایان دعا آمده است، یعنی به حق احسانت ای كسی كه نهایت طالبین تویی. یعنی از هر جا كه آدم ناامید می‌شود پیش خدا می‌رود.

وی در پایان با بیان حدیثی می‌گوید: هر جا كه می‌خواهی بدانی دعایت مستجاب شده است، به دلت نگاه كن. ببین اگر ناامید از همه جا هستی، بدان كه آن دعا مستجاب شده است. خدا خودش می‌فرماید:‌ به عزت و جلال خودم قسم كه قطع می‌كنم امید كسی را كه به غیر از من امید دارد.

رفتی ولی بدون تو زهرا چه میکند
بیند چو جای خالی تو گریه میکند
او کودک است و در غم تو قد خمیده است
بابا صدای ناله او را شنیده است
برخیز و اشک فاطمه ات را نظاره کن
همچون گذشته دشمن غم باش و چاره کن
داغت بروی سینه خاتم نشسته است
بر روی قلب دختر تو غم نشسته است
از خانه سمت عرش خدا پا نهاده ای
یا آنکه داغ بر دل زهرا نهاده ای
بی شک پس از تو همسر تو بی سپر شود
بار رسالتش به یقین بیشتر شود

شاعر : رسول میثمی

استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم دادمی‌کشند؟ شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامى که خشمگین هستیم دادمی‌زنیم؟ شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد. سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصلهمی‌گیرد. آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آن‌ها بایدصدایشان را بلندتر کنند. سپس استاد پرسید: هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟ آن‌ها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است.فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است. استاد ادامه داد: هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟ آن‌ها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم بهیکدیگر بیشتر می‌شود. سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست است که خدا حرف نمی زند اما همیشه صدایش را در همه وجودت می توانی حس کنی اینجا بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست می توانی در اوج همه شلوغی ها بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی.