سیمای حوزه

وجود آفتاب در پرتو عقل برهان لطف

مقدمه

مسأله ي اعتقاد به مهدويت و وجود امام مهدي عليه السلام ارتباط تامي با مسأله ي امامت و رهبري دارد. اجتماع زعيم مي خواهد و هيچ کس در اين جهت ترديد ندارد هم شيعه قبول دارد و هم سني و هر دو دسته بر اين مطلب دليل عقلي و نقلي اقامه نموده اند. ولي شيعه ي اماميه از آنجا که امامت را به جهت معناي خاصي که بر آن دارد از اصول مي داند لذا سنخ ادله ي او بر لزوم و ضرورت امام در هر زمان با سنخ ادله اي که اهل سنت اقامه مي کنند تفاوت اساسي دارد. ما در اين مجال در صدد هستيم که ادله اي عقلي را بر ضرورت وجود امام زمان عليه السلام اقامه کنيم. اين ادله مشتمل بر ادله ي کلامي، فلسفي، عرفاني و تجربي ـ عقلي است.
1- برهان لطف
يکي از ادله ي عقلي که از ناحيه ي متکلمان بر ضرورت وجود امام معصوم عليه السلام در هر زمان اقامه شده برهان لطف است. ابتدا به نکاتي که مربوط به اين برهان است اشاره مي کنيم و سپس به تبيين برهان مي پردازيم.

قاعده ي لطف

متکلمان مسلمان در رابطه ي با ارتباط خداوند متعال با بندگانش قواعدي چند را مطرح کرده و بر اساس آن ها نوع و کيفيت تکليف را مشخص نموده اند. يکي از مهمترين آن ها قاعده ي لطف است که از ديرباز مورد توجه متکلمان مسلمان بوده و در مباحث مختلف کلامي همانند ضرورت تکليف، بعثت انبياء، نصب امامان، عصمت پيامبران وامامان و … کاربرد دارد. پيشينه ي بحث درباره ي قاعده ي لطف که از مسائل مورد اختلاف ميان اشاعره و عدليه است به قبل از عصر شيخ طوسي بر مي گردد.

تعريف قاعده ي لطف و اقسام آن

در تعريف قاعده ي لطف بايد به اين نکته توجه داشت که لطف بر اساس يک تقسيم منقسم به دو قسم مي شود: لطف محصل و لطف مقرب که هر يک تعريف خاص خود را دارد. گرچه بعضي از متکلمان در تعريف قاعده ي لطف هر دو را يک جا تعريف کرده اند، اما برخي ديگر فقط يکي از آن دو را تعريف کرده اند، بدون آن که متذکر اين نکته شوند که کداميک از اين دو نوع را مورد بحث قرار داده اند.
به هر تقدير لطف محصل آن لطفي است که با آن مکلف به اختيار خويش طاعت را بر مي گزيند و اگر چنين لطفي به او نشود طاعت نخواهد کرد.

صفحات: 1· 2

عنایات حضرت مهدی (عج) به انقلاب اسلامی ایران

انقلاب اسلامي ايران، به رهبري امام خميني رحمه الله عليه، از حوادث كم‌‌نظير تاريخ اين مرز و بوم است كه توانست رژيم پهلوي را -كه قدرت‌هاي بزرگ شرق و غرب، مدافع آن بودند و تا بنِ دندان، مسلح بود- به گورستان تاريخ فرستد و بساط كهنة شاه و شاه‌بازي را براي ابد از اين كشور بيرون بريزد.
دربارة علل و عوامل ظاهري و مادي انقلاب اسلامي، تا كنون فراوان سخن گفته‌اند؛ اما جا دارد دربارة ابعاد ناشناخته و پنهان اين جنبش تاريخ‌‌ساز - كه رهبر فقيد انقلاب، آن را انفجار نور و معجزة الهي ­ناميد‌ نيز، تحقيقات شايسته انجام گيرد. شواهد و دلايل بسياري وجود دارد كه نشان‌ مي‌دهد در طول اين انقلاب عظيم، امدادهاي غيبي به گونه‌اي شفاف و اطمينان‌بخش، پشتيبان ملت و كشور ايران بوده و آن تحرّك عظيم و بي‌‌سابقه را موجي از الطاف بي‌كران خداوند و اولياي معصوم عليهم السلام - به ويژه حضرت امام مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف -حمايت مي‌كرده است.
مكاشفات، رؤياها و پيشگويي‌هاي شگفت، - كه در طول سال‌هاي سرد و سياه ستم‌‌شاهي براي اهل دل، رخ مي‌داد- به ويژه تحول روحي شگرفي كه در دوران نهايي انقلاب، يعني سال 1356 به بعد، بين اقشار گوناگون ملت ايران پديد آمد، همگي كاشف از آن است كه عوامل غيبي و نهاني، همپاي علل واسباب ظاهري - بلكه مقدم بر آن- نقش مهمي را در پيشبرد جنبش انقلابي، ايفا كرده است.
در برخي نوشته‌هاي امام راحل رحمه الله عليه در سال‌هاي خفقان‌بار شاهنشاهي، آثار اميد به فرج در آينده‌اي نزديك را مي‌توان ديد. نامه‌هايي كه امام در 19 خرداد 1345 (19صفر 1386 ه. ق) به شهيد آيت‌الله سعيدي و ديگران، نگاشت، شاهد روشن اين مدعاست.
با همين نگاه و نگرش بود كه رهبر فقيد انقلاب، ماه‌ها پيش از بهمن سال 57، اطميناني عجيب به پيروزي جنبش و سرنگوني رژيم داشت و به اين و آن مي‌فرمود: «شاه، رفتني است. به فكر روزها و اقتضائات پس از پيروزي باشيد» و اين در حالي است كه هنوز هيبت و هيمنة رژيم، شكسته نشده بود و كساني مانند مهندس بازرگان، به مبارزة گام به گام با حكومت پهلوي و تسخير كرسي‌‌هاي مجلسِ شورا مي‌انديشيدند.
در 14مهر57 كه امام راحل رحمه الله عليه از نجف به پاريس منتقل شد، هنوز نظام جهنمي شاه برپا بود و آثاري از فروپاشي رژيم ديده نمي‌شد. با اين اوصاف، تمام كساني كه امام را در آن روزها ملاقات كرده‌اند، از اطمينان و اعتماد عجيب امام نسبت به پيروزي قاطع انقلاب سخن گفته‌اند. چنانچه مرحوم فلسفي (واعظ شهير) در خاطراتش نقل مي‌كند:
«در مدت اقامت امام در پاريس، افراد زيادي از ايران به پاريس رفتند. از جملة آن‌ها، مرحوم آقاي مطهري بود. ايشان قبل از رفتن، به منزل ما آمد و گفت: « شما پيامي براي آقا (امام) داريد؟» دو سه موضوع بود كه من به طور خصوصي تذكر دادم. بعد ايشان خداحافظي كرد و رفت. وقتي مرحوم مطهري برگشت، به ديدن ايشان رفتم؛ آن هم در وقتي كه كسي نبود. تقريباً اول شب بود. موضوعاتي را كه گفته بودم، ايشان به امام گفته بودند و جواب هم گرفته بودند.
ديدم آقاي مطهري مي‌گويد: «آقا! من مبهوت هستم. » گفتم: « چرا؟» گفت: «با [وجود] اين همه نظامي‌هاي تا ٌبن دندانْ مسلح، با آن همه حمايت‌هاي آمريكا و انگلستان و فرانسه، نتيجه چه خواهد شد؟ به امام گفتم: « آقا، خطر مهمي است. خودتان چه طور مي‌بينيد؟» امام در جواب فرمود: «علي التحقيق پيروزيم» يك روحاني، غير از يك كاسب است كه اين حرف را بزند. ديدم از يك طرف، امام خميني است و عظمت دارد و من نمي‌توانم از ايشان بپرسم چرا پيروزيم؟ ولي پرسيدم كه آيا به محضر امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف شرفياب شديد و ايشان اين خبر را داده است؟ امام نفي و اثبات نكرد و فقط گفت: «قطعاً پيروزيم. » گفتم: «الهامي به شما شده است؟» گفت: «قطعاً پيروزيم». از هر دري كه من وارد شدم، ايشان نگفت كه واقعيت چيست؛ ولي هم‌چنان با قاطعيت مي‌گفت: «پيروزيم و اعتنا به اين همه تانك و توپ و نظامي و غيره نكنيد. علي التحقيق پيروزي با ما است».
شهيد مطهري با حالت بهت، اين سخنان را به من گفت و خود، متحير بود. مي‌گفت: «من نفهميدم امام از چه منشأ و منبعي به اين حقيقت رسيده است»[1].
البته مدت‌ها قبل از وقوع انقلاب نيز، اين تأييدات مطرح بوده است. مرحوم حجت الاسلام و المسلمين طيار- از فضلاي برجسته و صاحبدل – به نقل از مرحوم حاج شيخ عباس قوچاني-كه از اصحاب خاص ميرزا علي آقاي قاضي و وصي ايشان بود- مي‌گويد:
«مرحوم قاضي، عصرها در منزل خويش جلسه‌اي داشت و براي 10-15 نفر مباحث اخلاقي و توحيدي مطرح مي­‌كرد و من (مرحوم قوچاني) در آن جلسه شركت مي‌كردم. آشنايي ما با آيت‌الله خميني نيز در همين حد بود كه شنيده بوديم يك «حاج آقا روح الله» در قم هست كه درس اخلاق مي‌گويد؛ ولي چهرة وي را نمي‌شناختيم و تطبيق نمي‌كرديم.
يك روز عصر كه ما در خدمت مرحوم قاضي بوديم و آن بزرگوار، طبق معمول افاضه مي‌فرمود، سيد جواني را ديديم كه وارد شد و سلام كرد و به حالت ادب و سكوت، سر را پايين انداخت و كنار در اتاق نشست. مرحوم قاضي، پس از ورود سيد مزبور، صحبتش را قطع كرد و ساكت شد و سرش را به زير انداخت. يك ربع ساعت، همين‌گونه ساكت و خاموش، طي شد. سپس مرحوم قاضي سربرداشت و به من گفت: «آقا شيخ عباس، آن كتاب را از فلان قفسه كتابخانه بردار و بياور و بخوان». كتاب را آوردم و پرسيدم: «از كجاي آن بخوانم؟» مرحوم قاضي فرمود: «كتاب را باز كن؛ هر جايش آمد، همان‌جا را بخوان».
كتاب را گشودم و شروع به خواندن كردم. محتواي مطلب، شرح ماجراي ظلم و جنايت يك سلطان سفاك و ستمگر بود كه در ميان بني‌اسرائيل مي‌زيست و مردم از مظالم او به شدت، معذّب و در تنگنا بودند. تا آن‌كه شخص عالمي پيدا شد و گفت: «من اين سلطان جائر را از كشور بيرون مي‌كنم و مردم را از دست وي، رهايي مي‌بخشم». زماني كه داستان مزبور را از روي كتاب مي‌خواندم، مرحوم قاضي سر به زير انداخته بود و فقط گوش مي‌داد. هنگامي كه داستان، به جايي رسيد كه عالِم، مردم را بر ضد سلطان سفاك شورانيد و وي را از مملكت بيرون راند، مرحوم قاضي سربرداشت و گفت: «ديگر بس است. كتاب را سرجايش بگذار» و باز سر به زير انداخت. پس از 4- 5 دقيقه، سيد مزبور، آهسته خداحافظي كرد و رفت و ما ديگر او را در درس مرحوم قاضي نديديم. فرمان مرحوم قاضي به آوردن كتاب و گشودن آن و طرح آن داستان شگفت، با مباحث معمول وي و سخنان ابتداي همان مجلس، تناسبي نداشت و كاملاً غير عادي و عجيب مي‌نمود و سرّ آن تا سال‌ها بر من معلوم نبود.
سال‌ها پس از آن تاريخ، نهضت 15 خرداد به رهبري آيت‌الله خميني رحمه الله عليه آغاز شد و آوازه ی وي، آفاق را در نورديد. اعلاميه‌هاي وي به نجف مي‌‌رسيد و ما مي‌خوانديم. سال بعد، وي به نجف تبعيد شد و ما همراه جمعي از طلاب و فضلا به حضور او رسيديم. آن‌جا، به طور غيرمنتظره و با كمال تعجب ديديم كه ايشان، همان سيد جواني است كه آن روز به درس مرحوم قاضي آمد… و فهميديم كه اين، كرامتي از مرحوم قاضي بوده و قصة آن عالم بني­اسرائيل با سلطان سفاك، قصة آيت‌الله خميني رحمه الله عليه با شاه ايران بوده است… [2]»

پي نوشت ها:

1. خاطرات و مبارزات حجت الاسلام فلسفي، مركز اسناد انقلاب اسلامي، ص، 430.
2. رگ، فصلنامه انتظار شماره 18.

منبع: خبرگزاری فارس - به نقل از مجله امان، شماره 9

پيام‌ آور محبت و مجری عدالت

نويسنده : محمود حكيمي
حدود سي ‌سال پيش، انديشمندي از كشور تونس به نام دكتر سيد محمد تيجاني سماوي در كتابي تحت عنوان ثم اهتديت1 پيش‌بيني كرد كه به‌زودي گروههاي عظيمي در سراسر جهان مذهب تشيع را به‌عنوان دين و آرمان خويش خواهند پذيرفت. در سالهاي نخستين انتشار اين كتاب، كمتر پژوهشگري در مراكز دين‌شناسي دانشگاههاي جهان به محتواي اين كتاب توجه نمود و برخي از كساني هم كه آن را مطالعه كردند آن را نوعي مبالغه كه معمولاً پيروان هر آيين هرچندگاه يك بار مطرح مي‌سازند دانستند.
وقايعي كه چند سال بعد در جهان روي داد موجب شد كه كتاب ثم اهتديت توجه پژوهشگران را در مراكز تحقيقي جهان به خود جلب كند. اين كتاب به‌سرعت به چندين زبان زنده ترجمه شد و مؤلف آن چند اثر ديگر در همان زمينه منتشر ساخت.
سيد ‌محمد تيجاني سماوي كه خود روزي از سلفيان متعصب و پرتلاش كشور تونس بود با صراحت اعلام كرده بود كه پس از پژوهش و تحقيق بسيار مذهب شيعه اثني‌عشري را پذيرفته است. وي يكي از دلايل خود را براي پذيرفتن مذهب شيعه، اعتقاد شيعيان به مهدويت بيان كرده است.
چند سالي گذشت. ناگهان در سراسر جهان گرايشي غير منتظره به دين و مذهب آغاز شد. گرايشي كه جامعه‌شناسان و پژوهشگران اديان را، در سراسر جهان، دچار حيرت ساخت و در اين ميان تحقيق دربارة مذهب تشيع علوي در رأس پژوهش مراكز تحقيقي قرار گرفت. زيرا اين مذهب بيش از هر دين و آرماني توجه جهانيان را به خود جلب كرده بود. در سالهاي بعد افراد و گروههايي از مسلمانان اهل تسنن در آفريقا، اروپا و آمريكا اعلام كردند كه تشيع را اسلام راستين مي‌دانند و به آن گرويده‌اند. از پنج سال قبل تبليغات وسيعي در جهان بر ضد مباني اعتقادي تشيع و مخصوصاً انديشه و اعتقاد به مهدويت از دو گروه «مسيحي ـ صهيونيستي» و «سلفيان» آغاز گرديد. اين دو گروه كه در ظاهر باهم دشمني دارند با استفاده از چند حديث شبهه‌ناك و مجعول در رسانه‌ها و سايتهاي تبليغاتي خود اين‌طور تبليغ مي‌كنند كه مهدي يا امام‌ زماني كه شيعيان منتظر او هستند عنصري خشونت‌طلب، نژاد‌پرست، خونريز، انتقامجو و ضد عرب است.

صفحات: 1· 2

خلیفه خدا، وارث زمين

ذات اقدس اله، انسان را براى خليفه شدن آفريد و قرآن نيز او را به عنوان خليفه معرفى كرده است. كسى كه كج راهه مى‏رود، اصلا توفيق چنين خلافت‏به معناى خاص را ندارد. كسى كه در مسير مستقيم حركت مى‏كند، به نوبه خود از خلافت طرفى مى‏بندد. انسان وارسته سهمى از خلافت الهى دارد تا برسد به آن ولى خدا كه مظهر اسم اعظم است. وجود مبارك امام عصر، ارواحنافداه ، براى آن حقيقتى است كه جهان بشريت در انتظار او به سر مى‏برد و آن حقيقت اين است كه شجره شيرين خلقت ثمر بدهد; زيرا تاكنون اين درخت آفرينش آنطور كه بايد ميوه نداده است.
انسانى كه براى آن آفريده شده تا به لقاى الهى بار يابد، حداقلش آن است كه به لحاظ اجتماعى جامعه او جامعه‏اى باشد كه تمدن او عين تدين اوست.و به لحاظ فردى عالم عادل باشد. اين كه در سوره مباركه حديد هدف انبياء را گسترش عدل دانست هدف متوسط است نه هدف نهايى. آدم خوب شدن، ظالم نبودن، چيز فهميدن، عادل بودن، بين راه است، نه پايان راه. پايان راه وقتى است كه انسان به لقاى الهى بار يابد; بگويد من آن نيستم كه نديده بپرستم. پايان راه آن است كه انسان، همچون على بن ابيطالب، عليه‏السلام، بگويد، من آن نيستم كه فقط به فهميدن اكتفا كنم، من آنم كه به يافتن علاقه‏مند است.
خدا را نه با فكر متكلم مى‏توان شناخت و نه با فكر حكيم، آنچه كه در اذهان ماست مفهومى بيش نيست و خدا مصداق است و مفهوم نيست.
انبياء آمده‏اند تا آنچه را خودشان مى‏بينند به ما نشان بدهند. و اگر كسى، گوشه‏اى از آن جمال و جلال را ديد، از دنيا به همان بيانى تعبير مى‏كند كه وجود مبارك اميرالمؤمنين تعبير كرد.
حضرت فرمود: اين حكومت و خلافت‏با همه زرق و برق نزد من، همان آب بينى بز «عفطة عنز» است. (1) حشرات تمام تلاش و كوشششان آن است كه در كنار اين آب بينى «عفطة‏» گرد بيايند; چون نه از زشتى آن باخبرند و نه مى‏دانند آن «عفطة‏» چه آثار سوئى دارد و نه از زيبايى رياحين مستحضرند.
حضرت، مقامى را ديده بود و مارا هم به ديدن آن فرا مى‏خواند، براى ديدن آن مقام حداقلش آن است كه ما آدم عالم عادل باشيم تا بتوانيم راه را طى كرده و آن مقام را ببينيم.

صفحات: 1· 2

ليلة القدر اهل بيت (ع)
 
ليله القدر الفرقاني
علامه حسن زاده آملي در «هزارويک نکته »خود ،به نقل از «فتوحات مکّيه »در باب اينکه ليلة القدر ،نيمه شعبان است يا در ماه رمضان واقع شده است ،اين گونه نوشته است :«در باب 35فتوحات مکيّه رواياتي را که در اختلاف ليلة القدر مروي است ـ که در نيمه شعبان است ،يا در شهر رمضان ـ بدين وجه جمع کرده است که :«نيمه شعبان ،ليلة القدر فرقاني است و ليلة القدر رمضان ،ليلة القدر قرآني است »و اين کلامي سخت،استوار است ».(1)حضرت آيت الله ناصري دولت آبادي بر اين باورند که:« شب نيمه شعبان ،بدون ترديد شب قدراست يا دست کم ،در فضيلت هم چند شب هاي قدر معروف است . روايات متعدّدي از حضرت صادق (ع)و حضرت باقر(ع)نيز بر اين مطلب گواهي مي دهد. از اين روست که فضايل ونيز اعمال ويژه اين شب ،بيشتر از فضايل واعمال ديگر شب هاي مبارک سال ،همچون شب ولادت پيامبر اکرم (ص)،شب ولادت امير مؤمنان (ع)و نيز شب ولادت حضرت فاطمه زهرا (س)مي باشد».(2)
آيت الله جوادي آملي نيز نيمه شعبان را، ليلة القدر اهل بيت (ع)دانسته ،درکتاب «امام مهدي (ع)؛موجود موعود »آوده اند :«باتولد وليّ خدا ،بهترين برکات ،بهره مردم مي گردد، زيرا او «خير أهل الأرض ؛بهترين موجود روي زمين »است و روشن است که اثر وجودي بهترين انسان زمين ،تمام زمين و ساکنانش را بهره مند مي سازد. وليّ عصر (ع)و آخرين حجّت الهي که «خير أهل الأرض »زمان ماست ،در سحرگاه نيمه شعبان (سال255ق.)چشم به جهان گشودند و اين شب مبارک که ميلاد موفور السّرور آن حضرت است ،احتمال دارد شب قدر نيز باشد ،همان گونه که به برخي از اعمال ليالي قدر در اين شب نيز سفارش گرديده است». ايشان در ادامه مي نويسد:«نيمه شعبان ،شب مبارکي است که در فضايل ،شباهت هاي بسياري به ليالي قدر دارد . همانگونه که در برتري شب هاي قدر فرموده اند :«آن ،شبي است که خداوند بر خود سوگند خورده که سائلي را ردّ نکند مگر آنکه در خواهش او معصيتي باشد »در فضيلت شب نيمه شعبان نيز نبيّ مکرم اسلام (ص)فرمود :که «خداوند در شب نيمه شعبان ،به اندازه موي گوسفندان قبيله بني کلب بندگانش را مي آمرزد»واين سخن ،کنايه از فراواني آمرزيده شدگان در آن شب مبارک است.
کلام نوراني ديگري از امام صادق (ع)نشان مي دهد که ،نيمه شعبان نيز در حدّ خويش ،واجد يکي از درجات تقدير امور است . ايشان در برابري اين سنّت با ليالي مبارکه قدر فرمودند :«انّها الليلة الّتي جعلها الله لنا أهل البيت(ع)بإزاء ما جعل اللّيلة القدر لنبيّنا »يعني همان طور که خداوند به پيامبر اکرم (ص)شب قدر مرحمت فرمود ،به ما اهل بيت (ع)نيز نيمه شعبان را عطا کرد . همچنين امام باقر (ع)در پاسخ پرسشي درباره فضيلت شب نيمه شعبان فرمود که :«بافضيلت ترين شب ،پس از ليلة القدر ،شب نيمه شعبان است که خداوند در اين شب ،فضلش را بر بندگان خويش ارزاني مي دارد و با منّ و کرم خود ،آنان را مي آمرزد. پس براي نزديکي به خدا در اين شب بکوشيد».پيامبر گرامي اسلام (ص)نيز در شب نيمه شعبان به عايشه فرمودند که :«در اين شب ،اجل ها نوشته و روزي ها تقسيم مي گردد و خداي عزّ و جلّ ، بيش از موهاي گوسفندان قبيله بني کلب ،بندگانش را مي آمرزد و فرشتگان را به آسمان دنيا و از آن جا به زمين نازل مي کندو در اين نزول ،ابتدا در مکّه فرود مي آيند».

صفحات: 1· 2

یک شب بیا به خانه ما هم سری بزن
در آرزوی وصل شما عمر ما گذشت

زنان منتظر در جهان معاصر

صفحات: 1· 2

یوسف شود، آن کس که خریدار تو باشد
عیسی شود، آن خسته که بیمار تو باشد

انتظار حضرت مهدى (عج) در قرآن

  در پـرتـو قـرآن به انتظار مهدى عجل الله تعالـى فـرجه الشـريف
بيش از 120 آيه قرآن براساس روايات معتبر به وجود نازنيـن حضرت امـام مهدى(عجل الله تعالـى) و ويژگيهاى آن شخصـى(ع)بــاعظمت و همچنيـن قيام و انقلاب جهانـى آن حضرت, اشاره كرده است; و ما در ايـن مختصر برآنيـم تا نمـونه اى از آن آيات نورانى را همراه با ديدگاههاى معصوميـن(عليهم السلام) به عاشقان حضرتش تقديم داريـم:
2حكـومت مهدى, خواسته الهى 2 در قرآن مى خـوانيـم: اراده و مشيت ما بر اين قرار گرفته كه بر مستضعفان زميـن ـ كه بـر اثـر ستـم ستمكاران به ضعف كشيده شـده اند ـ منت نهيـم (و ايشان را مشمـول مواهب خويـش نماييـم.) و آنها را پيشوايان و وارثان زميـن قرار داده و نيرومنـد و صاحب قـدرت و حكـومت گردانيـم… (و نريد ان نمـن علـى الذيـن استضعفـوا فى الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثين و نمكـن لهم فى الارض…) آيات فوق بشارتى است در مورد پيـروزى حق بـر باطل و بـرچيـده شـدن بسـاط ظلـم و تبـاهـى. كه نمونه هاى آن را مى تـوان در پيروزى حضرت مـوسـى(ع) و بنى اسرائيل بر فرعونيان و همچنيـن پيروزى و حكومت حضرت محمد(ص) جستجـو كرد اما نمـونه كامل آن با ظهور حضـرت امام مهدى(ع) تحقق مـى يابـد.
حضـرت اميرالمومنين(ع) در ايـن زمينه فرمـوده انـد: دنيا پـس از سركشـى, به ما (اهل بيت(عليهم السلام)) روى مىآورد.ـ همچـون شترى كه از دادن شير به دوشنده اش خوددارى مـى كند و براى بچه خـود آن را نگه مـى دارد.ـ سپـس آيه ونريـد ان نمـن … را تلاوت فرمـود.
در روايت ديگرى نيز درباره همين آيه مـى فـرمايـد: ايـن گروه آل محمـد(ص) هستنـد, خـداونـد مهدى آنها را بعد از زحمتهايـــى كه بـرايشان تحميل مى گردد, مبعوث مى كنـد و به ايشان عزت مـى دهـد و دشمنان آنها را ذليل مـى گرداند. از امام سجاد(ع) نيز اين چنيـن نقل شده كه:
سـوگند به كسـى كه محمد(ص) را به حق, بشارت دهنده و بيـم دهنده قرار داد, نيكان از ما اهل بيت و پيروان آنها به منزله مـوسى(ع) و پيـروان او مـى بـاشنـد و دشمنان مـا و پيـروان آنها به منزله فـرعون و پيـروان او هستنـد. (سـرانجام, پيـروزى از آن ماست. ) امام مهدى(ع) نيز هنگام تـولـد, لب به سخـن مـى گشايـد و پـس از شهادت به وحـدانيت الهى و نثار درود و سلام بـر پيامبـر اكـرم و پـدران پـاك و معصـوم خـويـش چنيـن مـى فـرمـايد:
(بسـم الله الرحمن الرحيم و نريد ان نمـن على الذيـن استضعفوا فـى الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الـوارثين و…)
ديو چو بيرون رود فرشته در آيد
در قرآن كريم مى خوانيم:
(و قل جـاء الحق و زهق البـاطل ان البـاطل كـان زهـوقا)
((بگـو: حق فرا رسيـد و باطل نابود گشت, (چـرا كه) باطل نابـود شدنى است.))
آرزوى بشر از ديرباز اجـراى عدالت و بـرچيـده شـدن بساط ظلـم و بى عدالتى بـوده است, قرآن كريـم نيز نويد بخـش تحقق ايـن آرزوى ديريـن بـوده و فرا رسيـدن روزى را مژده داده است كه در سرتاسر جهان حق حكـومت كنـد و بـاطل نـابـود گردد.
بر اساس روايات معتبر و فراوان, ايـن پيروزى نهايـى و حكمفرماى عدالت در سرتاسر گيتى مربـوط به قيام حضرت امام مهدى(ع) مى شود. حضـرت امـام بـاقـر(ع) در تـوضيح و تفسيـر ((جـــاء الحق و زهق الباطل)) فرمودند:
ايـن سخـن الهى مربوط به قيام قائم (آل محمد(ص)) مى شود كه دولت باطل برچيده خـواهـد شـد. و بـى جهت نيست كه هنگام تـولـد حضرت مهدى(ع) بر بازوى نازنينش ايـن آيه نقـش بسته بود كه (جاء الحق و زهق الباطل ان البـاطل كان زهـوقا) ايـن وعده الهى كه پيـروزى نهايـى حق در زمان حضرت مهدى(ع) به طـور كامل محقق خـواهد شـد, بـدان معنا نيست كه در زمـانهاى قبل از حضـرت مهدى(ع) هيچ نـوع پيروزى نصيب حق نمى گردد; به عنوان نمـونه حضرت رسـول خدا(ص) در هنگام فتح مكه پـس از ورود به مسجـدالحـرام در حالـى كه بتها را يكـى پـس از ديگرى سرنگـون مى ساخت, آيه (جاء الحق و زهق الباطل ان البـاطل كـان زهـوقـا) را تلاوت مـى فـرمود.
آرى ايـن يك سنت الهى است كه اگر اهل حق بر خدا تـوكل كنند و در برابر باطل و ظلـم ايستادگـى نمايند خـداوند آنها را پشتيبانـى مى كند و به پيـروزى و رستگارى نايل مـى گـردانـد. همچنان كه ملت شهيد پرور ايران تـوانستند با رهبرى حضرت امام خمينى(ره) حكومت ستمشـاهـى را سـرنگـون و حكـومت الله را بـرپـا نمـايند.
ذخيره خدا
در قران كريم مى خوانيم:
(بقيه الله خيرلكـم ان كنتـم مـومنيـن…) ذخيره الهى بـراى شما بهتر است اگر مومن باشيد…
چـون آيه فوق اطلاق دارد, چنيـن معنايى از آن بدون اشكال است كه بگوييم:
بقيه الله از همه چيزهايـى كه شما حساب كنيـد, برايتان بهتر است و هيچ نعمتـى به پاى آن نمـى رسـد. هرچند كه ايـن آيه مربـوط به داستان حضرت شعيب نبـى(ع) مـى باشـد, اما بر اساس روايات معتبـر, اين آيه با وجود نازنيـن حضرت ولى عصر(ع) تطبيق گشته است. امام باقر(ع) فرمـودند: ((قائم (آل محمد(ص)) نخستيـن سخنى كه پـس از قيـام خـويـش بـر زبـان مـىآورنـد همين آيه است.
(بقيه الله خيـرلكـم ان كنتـم مـومنيـن) سپـس مـى فـرمـايـد: مـن ((بقيه الله)) هستـم و حجت خدا و خليفه او بر شما مى باشم. آنگاه هيچ كـس بر او سلام نمى كند مگر اينكه مـى گـويد: ((السلام عليك يا بقيه الله فـى ارضه.)) درباره تعبير ((بقيه الله)) (ذخيـره خـدا) بايد گفت: ايـن عنـوان به شخصـى اطلاق مـى گردد كه خـدا به منظور خاصى او را نگهدارى كرده است.
احمد بـن اسحاق قمى (كه از اصحاب و ياران امام عسكرى(ع) بـود.) به حضـور حضرت امام عسكرى(ع) مى رسد, حضرت امام مهدى(ع) كه حدود يكسـال دارد, وارد مـى شـود و بـا زبـان عربـى فصيح مـى گـويد:
((انا بقيه الله فى ارضه و المنتقم من اعدائه.)) مـن ذخيره الهى در سـرزميـن او و انتقـام گيـرنـده از دشمنـان اويم.
پيروزى نهايى
در قرآن كريم مى خوانيم: آنها (مخالفان اسلام) مى خواهند نـور خدا را با دهان خـود خامـوش نماينـد اما خـداونـد اراده كـرده كه ايـن نـور الهى را همچنان برگستره و كمالـش بيفزايد (تا تمامى جهان را در برگيرد.) هرچند كافران را خوش نيايد.
و سپـس چنيـن ادامه مى دهد: خدا كسـى است كه رسـول خـويـش را با هدايت و ديـن حق فرستاد تا وى را بر تمامى اديان پيروز گرداند, هرچنـد مشركان را خـوش نيايـد. آيا ايـن پيروزى اسلام كه در آيه فـوق بـدان اشـاره شـده منطقه اى و محـدود است يـاخيـر؟
از آن جايـى كه هيچ قيدى در آيه وجـود ندارد تا دليل برمحدوديت اين پيروزى باشد پـس بدون شك روزى فرا خواهد رسيد كه ايـن وعده الهى محقق گردد و در روى زمين دين اسلام, تنها ديـن پيروز باشد.
بـراساس روايات متعدد با ظهور حضرت امام مهدى(ع) اسلام فراگير و جهانى خواهد شد, در تفسير مجمع البيان از پيامبر اسلام(ص) چنيـن نقل شده است كه:
(در زمان ظهور حضـرت امـام مهدى(ع)) بـر روى زميـن هيچ خـانه اى باقـى نمـى ماند ـ نه خانه هايـى كه از سنگ و گل ساخته شـده و نه خيمه هايـى كه از كرك و مـو بافته شـده ـ مگر آنكه خـداونـد نام اسلام را در آن وارد مى كند.
در ((كمـال الـديـن)), تـاءليف شيخ صـدوق نيز روايتـى از امـام صادق(ع) در مورد تفسير آيه فـوق, مى خـوانيـم كه ايشان فرمودند: به خـدا سـوگنـد ايـن آيه تحقق نيافته است و تنها زمـانـى محقق مـى گردد كه ((قائم)) خروج كند و در آن هنگام است كه كافرى پيدا نخواهد شد.
در تفسير مجمع البيان, همچنين از امام باقر(ع) چنيـن آورده است كه:
وعده اى كه در ايـن آيه است به هنگـــام ظهور مهدى (ع) محقق مى گردد, پـس در آن روز هيچ كـس روى زميـن باقى نخواهد ماند مگر آنكه به (حقانيت) محمـد(ص) اقرار مـى كنـد. استاد شهيـد آيه الله مطهرى مى نويسد:
((از مجمـوع آيـات و روايـات استنبـاط مـى شـود كه قيـــام مهدى موعود(ع) آخريـن حلقه از مجموع حلقات مبارزات حق و باطل است كه از آغاز جهان بر پا بوده است. مهدى موعود تحقق بخـش ايدهآل همه انبيـا و اوليـا و مـردان مبارز راه حق است.))
سلام بـر او از فجـر تـاريخ تـا فجـر قيامت.
منبع:تبيان زنجان

هر راه بجز راه تو کج خواهد شد
بی لطف تو آسمان فلج خواهد شد
ما منتظران اگر بخواهیم همه
امسال همان سال فرج خواهد شد