سیمای حوزه

خاطره ای از شهید سرلشکر خلبان عباس دوران از زبان مادرش

زمانی که پدرش بیمار بود و عباس از بوشهر و از همدان به شیراز می آمد و در کوتاهترین وقت هم که شده از پدرش عیادت می کرد و بر می گشت. او بی اندازه به پدرش و خانواده حتی به اقوام علاقه داشت وقتی پس از ۲۲ سال پیکر عباس را در تهران تشییع می کردند آن لحظه برایم خیلی با ارزش بود.

خواهش کردم تابوت را روی زمین بگذارند ابتدا قبول نکردند. وقتی اشک از چشمانم جاری می شد و متوجه درخواست مکرر من شدند پیکر عباس را به زمن گذاشتند. سرم را روی تابوت گذاشتم بوی عباس و حضور او را احساس کردم. گفتم عباس سلام خیلی خوش آمدی قدمت روی سرم همه منتظر بودند و برایم بعد از ۲۲ سال آن لحظه به یاد ماندنی بود برای من عباس میوه بی عضو بود و …

(31 تیرماه سالروز شهادت عباس دوران)
تا آن روز سابقه نداشت شخصی زنده باشد و خیابانی را به نامش کنند ، اما “عباس دوران” بزرگمرد نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران این رکورد را هم به نام خود ثبت کرد.

وصيت نامه سردار رشيد اسلام، شهيد محمد سبزي

تهيه و تنظيم : آ.فروس

  بسم الله الرحمن الرحيم
«يا ايتها النفس المطمئنه ارجعي الي ربّک راضيه مرضيه فادخلي في عبادي و ادخلي جنتي»
خدايا، من شمعم، مي سوزم تا راه را روشن کنم. فقط از تو مي خواهم که وجود مرا تباه نکني و اجازه دهي تا آخر بسوزم و خاکستري از وجودم باقي نماند. خدايا به ميدان مبارزه آمده ام تا با دشمناني که دولت هاي بزرگ پشتيبانشان بودند، پنجه در افکنم، در حالي که از ضعفهاي خود آگاهي داشتم، اما به اسلحه ي شهادت مجهز شدم و با قدرت و ايمان و عشق به ميدان آمدم.
خدايا، من دلسوخته ام، از دنيا وارسته ام، از از همه چيز خود دست شسته ام و ديگر از کسي، بيمي ندارم و دليلي ندارم که تسليم ظلم و کفر شوم. من مي سوزم تا راه حق را روشن کنم.
خدايا، خسته و دلشکسته ام، مظلوم از ظلم تاريخ و پژمرده از جهل اجتماع و ناتوان در مقابل طوفان حوادث. اي بزرگ، با اتکا به ايمان به تو و با توکل و رضاي کامل به فرمان تقديرت و به خاطر رسالت شمشير شهادت، سينه ي ظلم و کفر را مي درم.
خدايا، تو را شکر مي کنم که راه شهادت را بر من گشودي، دريچه يي پر افتخار از اين دنياي خالي به سوي آسمان ها باز کردي و اذّت بخش ترين اميد حياتم را در اختيارم گذاشتي. خدايا، همه روزه به درياي مرگ فرو مي روم، در دريايي از خوف و وحشت غوطه مي خورم و چه انتظار بي جايي دارم…
مگر محمد(ص) ظاهراً پيروز شد؟ با آن رسالت خدايي مگر حسين(ع) سرور شهيدان، بهترين ميوه ي باغ رسالت و امامت اينچنين مظلومانه به خاک و خون نغلتيد؟ امّا مي توان انتظار داشت که ما پيروز شويم و هماي پيروزي بر ما سايه افکند و ديو ظلم کفر به زانو در آيد و عدل و عدالت بر الم دامن بگسترد.
هيهات! هيهات! ما پيش مي تازيم تا عروس شهادت را در آغوش بگيريم، نه آنکه پيروز شويم.
اي خداي بزرگ چرا اين قدر عاشق حسين هستم؟ نه تنها من، بلکه تمامي همرزمان راه حق و نور، پاسداراني که خون و جان و مال و عيال و تمامي مسائل مادي برايشان بي اهميت است و بسيجياني که بدون آرم، عاشقانه شهيد مي شوند. اين را بايد همه بدانند، که بهشت را به بها مي دهند، نه به بهانه. ريشه ي درخاتان اين مرز و بوم را بايد با خون آبياري کرد ، بايد جان داد و بايد فداي اين امام و انقلاب شد. بايد عملاً به امر امام لبيک گفت.
«يا ايها الذين امنو لم تقولون ما لا تفعلون»
قرآن در اين آيه مي فرمايد:«چرا آني را مي گويي که عمل نمي کني؟»
اي جوانان سعي کنيد در جواني گناه نکنيد و گر نه در پيري کاري نمي توانيد انجام دهيد. سعي کنيد که جوانيتان مثل آن جواني باشد که در شب عروسي به حضور پيامبر رسيد و در خواست اجازه ي رفتن به ميدان کرد، رفت و شهيد شد. توبه کنيد. گناهان خودتان را پاک کنيد تا بلکه در روز قيامت جوابي براي خدا داشته باشيد و در همه حال به فکر خدا باشيد…
در آخر از دوستان و آشنايان مي خواهم که مرا حلال کنند و از بدي هاي ما بگذرند. آرزو داشتم که قبل از مردن، امام را زيارت مي کردم ولي لياقت آن را نداشتم و آرزو دارم جسدم در بيابان ها آن قدر در زير آفتاب سوزان بماند تا بتوانم راه حسين عزيز را بپيمايم و گناهانم پاک شود.
خداحافظ امام عزيز و روحانيّت مبارز.
خدايا، خدايا، تا انقلاب مهدي، حتي کنار مهدي(عج)
«خميني را نگهدار»
والسلام
منبع: 7روز زندگي شماره -82

هم حسينى بود هم بهشتى‏
خيلى‏ها فقط پشيمانند و افسوس مى‏خورند. خيلى‏ها هم دوست دارند باز هم برايشان تكرار شود؛ مى‏خواهند باز هم آن چهره آسمانى، با نگاهى كه در آن دوردست‏ها به آسمان گره‏خورده است و كمتر زمينى است و به آنها نگاه كند.
اگر گوش شنوايى باشد، هنوز هم آوايش به گوش مى‏رسد؛ هنوز هم از ما مى‏خواهد تا «عاشق شويم» و دليل مى‏آورد كه: «زندگى به عشق است؛ مسلمان، عاشق است؛ عاشق خداست». صداى محكم و پرصلابت مردى كه راست قامت، جاودانه تاريخ خواهد ماند، چه روح‏نواز است؛ صداى مردى كه از خدمت مى‏گفت؛ مردى كه شيفته خدمت بود؛ نه تشنه قدرت.
هنوز بعضى‏ها دنبال آن اقتدار مى‏گردند و دوست دارند دوباره او بگويد: «به آمريكا بگوييد از ايران عصبانى باش و از اين عصبانيت بمير»؛ اما چه سود كه او بهاى بهشت را پرداخت؛ زيرا او خود بر اين مرام بود كه: بهشت را به بها مى‏دهند و نه به بهانه. او اكنون در آن سوى آسمان‏ها، ما را مى‏نگرد.
محله لنبان اصفهان، زادگاه فرزندى شد كه هم «حسينى» بود و هم «بهشتى». سيدمحمد، چهار بهار از عمرش گذشته بود كه به مكتب‏خانه رفت؛ اما خيلى سريع رشد كرد و فقط 12 سال داشت كه دانش‏آموز دبيرستان سعدى شد. كم كم شوق و اشتياق مدرسه علميه صدر، وجودش را گرفت. سيدمحمد در حالى كه فقط 14 سالش بود، شده بود طلبه علوم دينى. چهار سال كه گذشت، سيد تشنه علم، به درياى حوزه قم پا نهاد؛ اما درس كلاسيكش را هم از ياد نبرد. سال 1327ش. ديپلم ادبى گرفت و در سال 30 هم در رشته فلسفه از دانشگاه تهران، ليسانس گرفت.
خودش را براى اعزام به خارج آماده مى‏كرد؛ يعنى مى‏خواست از بورس اعزام استفاده كند. كه يك حادثه نظرش را عوض كرد. از اين رو، ماند همين جا و رفت سراغ آموزش و پرورش. حالا ديگر سيد، دبير شده بود؛ يك روحانى كه زبان انگليسى تدريس مى‏كرد! مدرسه دين و دانش به سبك جديد، براى دانش‏آموزان قمى و مدرسه علميه حقانى براى طلاب، از طرح‏هايى بودند كه سيد را به هدفش نزديك مى‏كردند. تدريس و تأسيس مدرسه، مانع تحصيلات وى نبود. سال 39، سيد از پايان‏نامه دكتراى خود (خدا در قرآن)، در رشته فلسفه دفاع كرد.
شروع مبارزات براى خيلى از شاگردان امام، فصل جديدى در زندگى بود. سيد هم كه از مهره‏هاى اصلى به حساب مى‏آمد، به فعاليت پرداخت؛ اما از سال 44 تا 49 در ايران نبود. مركز اسلامى هامبورگ، مديريت سيد را در اين سال‏ها تجربه مى‏كرد. بعد از بازگشت، دوباره رفت سراغ آموزش و پرورش؛ اما اين دفعه به تأليف كتاب‏هاى دينى پرداخت، مبارزات كه اوج گرفت و امام به فرانسه رفت، سيد هم به پاريس رفت و فرمان تشكيل شوراى انقلاب را از امام گرفت.
انقلاب كه پيروز شد، مجلس خبرگان قانون اساسى را با چه درايتى اداره كرد؛ دبيركل حزب جمهورى اسلامى بود و به فرمان امام، رئيس ديوان عالى كشور شد. آخرين برگ دفتر زندگانى‏اش، اين بود كه: «بهشتى مظلوم زيست؛ مظلوم مرد و خار چشم دشمنان بود».
***

صفحات: 1· 2

مجاهد عارف
  نگاهي به سير تاريخي حيات بشر، برهه هاي زماني اي را پيش رو مي گذارد که ناگزير بايد اين اصل را پذيرفت که تکرار هر پديده و مصداق مورد جست و جو در طول تاريخ، با فاصله هاي زماني خاص بروز و ظهور مي يابد.
گويي پيدايش انديشه هاي مؤثر در بروز تغييرات اساسي در جوامع مختلف، از اعتقادي، فرهنگي، اجتماعي، سياسي، و حتي علمي و تکنولوژيک گرفته تا دگرگوني هاي فيزيکي در جغرافياي حيات اين کره خاکي همگي از قانون خاصي تبعيت مي کنند که حاصل آن به چنين تقسيمات زماني و مکاني مي انجامد. در اين ميان، ظاهراً هر چه ويژگي هاي شخص يا پديده مورد نظر و پيچيدگي هاي آن بيشتر باشد، فاصله زماني تکرار آن در طول تاريخ نيز طولاني تر خواهد بود. ظهور انسان هاي بزرگ و سرنوشت ساز که خود الگوي نسل ها مي شوند و در دوره هاي طولاني تري بر عمق ذهن و قلب انسان ها نفوذ مي کنند نيز بيرون از اين قاعده نيست.
شهيد گرانقدر، دکتر مصطفي چمران که ابعاد متنوع و متکثر وجودي او، همگان را به تعظيم و تکريم وا مي دارد، يکي از نمونه هايي است که براي يافتن بديلي از او در دوران هاي پيشين، کتاب تکوين را بسيار بايد کاويد.
روح بلند اين بزرگمرد تاريخ تشيع، در عين لطافت، از چنان صلابتي برخوردار بود که در مواجهه با هر انسان آزاده اي، در اعماق وجود او نفوذ مي کرد.
او که عارفي دلسوخته و دلداده حق بود، زماني که گذراندن دوره هاي علمي و تخصصي و حتي آموزش هاي نظامي و چريکي را بر پايه عشق و اعتقادش در خدمت به اسلام و مستضعفان و ايستادگي در برابر ظلم، بر خود فريضه اي الهي ديد، در استمرار اين دلدادگي، چنان پايمردي از خود نشان داد که تا عزت، شرف، آزادي و آزادگي انسان بر صفحات تاريخ رقم مي خورد، نام و ياد او به عنوان عارف دلسوخته و سردار پرافتخار اسلام، پيوسته بر تارک اين صحيفه رنگين جاودانه خواهد ماند.
شهيد دکتر مصطفي چمران، راه هجرت، مقاومت، جهاد و شهادت را مسيري سبز مي دانست که به شکوه پيوستن انسان عاشق به پروردگارش منتهي مي شود و با باور عميقي که به صدق وعده الهي داشت، اين مسير را چنان عاشقانه پيمود که پس از او، خيل رهروانش در سرزمين هاي اسلامي، سرود حياتبخش آزادي محرومان و مظلومان جهان و سرزمين هايشان از چنگال دژخيمان ظلم و سلطه را تا رفع فتنه و ستم، هر روز رساتر و طنين اندازتر از گذشته مي سرايند.
پيام امام خميني(رحمت الله عليه) به مناسبت شهادت دکتر مصطفي چمران

بسم الله الرّحمن الرّحيم
انا لله و انّا اليه راجعون
شهادت انسان ساز سردار پرافتخار اسلام، و مجاهد بيدار و متعهد راه تعالي و پيوستن به «ملاء اعلي»، دکتر مصطفي چمران را به پيشگاه ولي عصر ارواحنا فداه تسليت و تبريک عرض مي کنم. تسليت از آن رو، که ملت شهيدپرور ما سربازي را از دست داد، که در جبهه هاي نبرد با باطل، چه در لبنان و چه در ايران، حماسه مي آفريد و سرلوحه مرام او اسلام عزيز و پيروزي حق بر باطل بود. او جنگجويي پرهيزگار و معلمي متعهد بود، که کشور اسلامي ما به او و امثال او احتياج مبرم داشت و تبريک از آن رو که اسلام بزرگ چنين فرزنداني تقديم ملت ها و توده هاي مستضعف مي کند و سرداراني همچون او در دامن تربيت خود پرورش مي دهد. مگر چنين نيست که زندگي عقيده و جهاد در راه آن است؟
چمران عزيز با عقيده پاک خالص غيروابسته به دستجات و گروه هاي سياسي، و عقيده به هدف بزرگ الهي، جهاد را در راه آن آغاز زندگي شروع و به آن ختم کرد. او در حيات، با نور معرفت و پيوستگي به خدا قدم نهاد و در راه آن به جهاد برخاست و جان خود را نثار کرد. او با سرافرازي زيست، و با سرافرازي شهيد شد و به حق رسيد.
هنر آن است که بي هياهوهاي سياسي، و «خودنمايي» هاي شيطاني، براي خدا به جهاد برخيزد و خود را فداي هدف کند نه هوا، و اين هنر مردان خداست. او در پيشگاه خداي بزرگ با آبرو رفت. روانش شاد و يادش بخير.
و اما ما مي توانيم چنين هنري داشته باشيم، با خداست که دستمان را بگيرد و از ظلمات جهالت و نفسانيت برهاند.
من اين ضايعه را به ملت شريف ايران و لبنان، بلکه به ملت هاي مسلمان و قواي مسلح و رزمندگان در راه حق، و به خاندان و برادر محترم اين مجاهد عزيز، تسليت عرض مي کنم. و از خداوند تعالي رحمت براي او، و صبر و اجر براي بازماندگان محترمش خواهانم.
1 تيرماه 1360
روح الله الموسوي الخميني
منبع: ماهنامه شاهد یاران، شماره 37

چريک عاشق مبارزه

صفحات: 1· 2

شناختي از شهيد چمران
نویسنده : مهندس مهدی چمران
بِسْمِ ‏الله الرََّّحْمنِ الرََّّحيمِ
…. فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبَّه فَلْيَعْمَلَ عَمَلاً صالِحاَ وَلا يُشْرِك بِعِبادَه رَبِّه اَحَداً (آيه 110- سوره كهف)
پس كسي كه به ملاقات پروردگارش اميد بسته است، عمل صالح انجام مي‏دهد و در عبادت پروردگارش احدي را شريك او نمي‏گيرد.
كساني كه با شهيد دكتر مصطفي چمران آشنايي داشتند مي‏دانند كه او به ملاقات پروردگارش دل‏بسته بود، و به همين علت هميشه در تلاش بود تا با انجام اعمال صالح خود را به جوار قرب او نزديك‏تر سازد؛ و در اين راه جز معبودش احدي را در عبادت و خدمت مورد توجه قرار نمي‏داد.
شهيد دكتر چمران از استعدادهايي كه پروردگارش نزد او به امانت سپرده بود وقوف كامل داشت، و مي‏دانست چگونه آنها را تنها در راه رسيدن به معشوقش شكوفا سازد. در همين راه بود كه از رفاه زندگي مادي، از زن و فرزند، و از مقام و منصب چشم پوشيد و آنچه داشت در طبق اخلاص،‌ تقديم پروردگار خويش كرد.
در دوران تحصيل شاگردي سخت‏كوش بود، و در ميدان اجتماع مردي فداكار. مبارزات سياسي او قبل از مسافرت به امريكا در راه استيفاي حقوق مستضعفان شكل گرفته بود. در امريكا تا آنجا كه شرايط زماني و مكاني اجازه مي‏داد، ‌براي تشكل نيروهاي انقلابي كوشيد، و زماني كه آن ديار را اشباع شده يافت، به مصر و سپس به لبنان مهاجرت كرد تا با فراهم ساختن فعاليت‏هاي چريكي و تربيت اين نيروها در جنگ مستقيم با اشغالگران سرزمين قدس، استطاعت رزمندگان لبناني و ايراني براي مقابله با دشمنان اسلام طبق دستور قرآن مجيد بالا ببرد:
وَاَعِدّوالَهُمْ مَااسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّهٍ وَمِنْ رِباطِ ‏الْخَيْلِ (آيه 60- سوره انفال)
در همين دوران بود كه امام موسي‏صدر توانست با برخورداري از خلوص و فداكاري دانشمند و سرداري چون چمران عارف و مجاهد، حركت شيعيان محروم لبنان را متشكل كند، و به جوانان مستضعف آن ديار هويت بخشيده، به خدايشان متكي سازد. همين تلاش‏هاي خداجويانه در لبنان بود كه شيعيان آن ديار را بصورت متحد محكم انقلاب اسلامي ايران درآورد.
در ايران پس از پيروزي انقلاب، سراپاي وجود خود را در خدمت حكومت جمهوري اسلامي و رهبري آن قرار داد. در اين مختصر شرح خدمات آن شهيد ميسر نيست، ولي آنچه مسلم است با اشرافي كه بر سياست منطقه و بينشي كه از اوضاع جهان داشت همواره مسير انقلاب اسلامي ايران را پيش‏بيني مي‏كرد و چاره‏جويي‏هاي لازم را براي حراست و به ثمر رساندن آن معمول مي‏داشت، بدون آنكه اين اقدامات را به رخ ديگران بكشد. در نتيجه بسياري از نزديكان آن شهيد هنوز هم از وسعت و عمق خدمات او مطلع نيستند. چمران عزيز مرد خدا بود و براي خدا كار مي‏كرد و اين بر عهده تاريخ است كه روشنگر تلاش‏هاي او در انسجام حكومت جمهوري اسلامي ايران، ايجاد سپاه پاسداران و جهادسازندگي، فعال كردن ارتش، حفظ كردستان و دفاع از خطه خوزستان باشد. مسلماً پيوستن داوطلبانه آن شهيد به پاسداران محاصره شده در پاوه يا حمله حماسه‏آفرين او به حلقه محاصره شهر سوسنگرد، همراه با مجروح شدن و از مهلكه بيرون جستن او، از وقايع شورانگيز و عبرت‏بار ايمان به خدا و آمادگي پذيرش فيض شهادت در راه پيروزي حق بر باطل است.
شهيد دكتر مصطفي چمران با همه امكانات مادي كه مي‏توانست در اختيار داشته باشد، زندگي ساده و بي‏تكلف خود را كه از خانواده بي‏بضاعتش به ارث برده بود ادامه مي‏داد. يك زمان مقام معاونت نخست‏وزيري را پشت سرگذاشته و برخلاف تمام سنت‏هاي دولت‏مداري، اسلحه به دست،‌ در دل صخره‏هاي سرد و صعب‏العبور كردستان به مقابله توطئه‏گران از خدا بي‏خبر مي‏شتافت، و زماني ديگر، در آن روزهاي يأس و نااميدي كه ارتش متجاوز صدام به سركردگي امپرياليسم جهاني، مي‏رفت تا سرزمين پهناور خوزستان را از پيكر متشنج ايران جدا سازد، صندلي نرم وكالت مجلس شوراي اسلامي را ترك گفته، همراه معدودي از تربيت‏شدگان مكتب حسيني به قلب صفوف تانك‏ها و سپاهيان وسيع دشمن مي‏زند، تا آرايش نظامي متجاوزين را درهم بشكند و براي نيروهاي دفاعي ازهم پاشيده ايران زمان بخرد، تا لااقل فرصت شركت در يك مصاف نابرابر را بدست آورند و پيروزي نيروي ايمان و شهادت را بار ديگر در كربلاي خوزستان در برابر ديدگان نسل حاضر به نمايش بگذارند.
با تمام اخلاصي كه از سراپاي وجود آن مجاهد بيدار فرومي‏ريخت، با تمام عشقي كه به امام مي‏ورزيد و با تمام دلبستگي كه به انقلاب ايران داشت، دوست و دشمن مانع و مزاحم فعاليت‏هاي تاريخ‏ساز او مي‏شدند. دوستان مي‏ترسيدند وجود حاضر به شهادت او را از دست بدهند و دشمنان مي‏خواستند او را از صحنه فعاليت دور كنند. با آنكه نماينده امام در شورايعالي دفاع بود و مي‏توانست از نفوذ معنوي رهبر در رفع مشكلات خود و عمليات جنگ‏هاي نامنظم در مقابله با صداميان كافر استفاده كند، هيچ‏گاه خاطر امام را با ذكر مشكلات آزرده نمي‏ساخت. در ملاقا‏ت‏هاي خود با رهبر هميشه مي‏خواست با بيان موفقيت‏هاي سپاه اسلام امام را شاد كند.
چمران پرشور، هيچ‏گاه مجال آن نيافت كه تمامي توان و استعدادهاي خود را كه سخت مورد احتياج انقلاب اسلامي بود به خدمت درآورد و هيچ‏گاه نتوانست برنامه‏ هاي دراز مدت خود را جامه ‏عمل بپوشاند. بدين جهت هميشه ناراحت بود. رنج مي‏كشيد و زيركوهي از درد بسر مي‏برد و مصائبي كه گاه دوستان و زماني دشمنان بر او تحميل مي‏كردند، ‌همه را تحمل مي‏كرد. از اين رو در جمع اجتماع غريب بود. غربت شكننده‏اي كه مغز استخوان آدمي را مي‏سوزاند و زبان مرد توانايي را چون علي عليه‏السلام به شكايت وامي‏دارد.
چمران دردمند، همچون يك شيعه راستين،‌ سراپا شيفته امام زمان(عج) بود و مشكلات اجتماعي را با آرزوي ظهور حضرت مهدي و ديدار او تحمل مي‏نمود.
چمران متعهد، عالمي بود كه توان علمي خود را در راه كمك به مستضعفان به كار مي‏گرفت، بدون آنكه ادعايي داشته باشد. به همين جهت تربيت يتيمان لبنان را، جايگزين تدريس و تحقيقات پيشرفته در مؤسسات با اسم و رسم امريكا نمود. شهيد مصطفي، عارفي بود كه روح بلند پروازش لبريز از ايمان و توكل بود. ايمان و توكلي كه قلب شيفتگان او را قوت و آرامش مي‏بخشيد.
دكتر مصطفي كمتر حرف مي‏زد، ولي همان سكوت و نگاه عميقش بهترين آموزنده بود. با آنكه مي‏توانست معلم خوبي باشد، ولي ترجيح مي‏داد به عنوان يك مربي ‌مكتب تربيتي خود را درست اداره كند. مكتب يتيمان شيعه در لبنان، و كانون گرم ستاد عمليات جنگ‏هاي نامنظم در خوزستان، نمونه‏هايي از اين تربيت را پيش چشم ما قرار مي‏دهند. تا جايي كه تربيت‏شدگان اين مكتب، به تأسي از مربي خود به راحتي شربت شهادت مي‏نوشند. تربيت‏شدگاني نه تنها از ايران، بلكه از شيعيان لبنان، كه همه تعلقات خود را در آن سرزمين جنگ‏زده رها مي‏كنند و به عشق پيروزي انقلاب اسلامي ايران همراه برادران ايراني خود، در كربلاي خوزستان شهيد مقابله با مطالع شيطاني استكبار جهاني مي‏شوند.
باتوجه به اخلاص و ايماني كه در چمران پرهيزگار موج مي‏زد، همه خداپرستان و مردان و زنان آزاده، او را از خود مي‏دانستند و به او عشق مي‏ورزيدند. همين عشق صادقانه بود كه انبوه كم‏نظيري از مردم تهران و شهرستان‏هاي ايران و حتي لبنان در روز تشيع جنازه آن شهيد به خيابان‏ها روانه ساخت تا احساسات پاك خود را بدرقه مسافرت ملكوتي آن سردار پرافتخار اسلام كنند و البته تعجب نبود كه انبوه جمعيت، حتي سه‏بار پس از تلاش براي به خاك سپردن او در بهشت‏زهراي شهيدان، با هجوم به محل دفن او مانع از دست دادن پيكر پاكش مي‏شدند. دنباله اين جاذبه هنوز نيز ادامه دارد،‌ تا آنجا كه هر كسي كه با چمران متواضع مراوده‏اي داشته است، دوست دارد آن را به رشته تحرير درآورد و ديگران را در لذت و مسرت آشنايي با آن شهيد شريك سازد.
خدايا! روح پاك مصطفاي شهيد را غرق در رحمت خود كن، و به ما توفيق ده تا مكتب تربيتي او را كه كانوني گرم و فعال نگاه داريم، همانطور كه او در حيات خود نمونه‏اي زنده از ميزان حق و باطل عصر خويش را فرا روي ما قرار داد.
برگرفته از کتاب بینش و نیایش

ياد ياران

وصيت نامه منتشر نشده شهيد ميثمي
شهيد حجت الاسلام «عبدالله ميثمي» 12خرداد سال1344 در اصفهان چشم به جهان گشود.در نوجواني وارد حوزه علميه اصفهان و از آنجا راهي قم شد. به دليل مبارزه با رژيم پهلوي سر از زندان قصر تهران درآورد. براي آن كه اذيتش كنند، با يك كمونيست هم سلولي اش كردند. بعد از آزادي براي مبارزه و تبليغ راهي شهركرد شد. جنگ شد. ازدواج كرده بود اما به قول خودش زندگي او جبهه بود. در جبهه نمازش را كامل مي خواند. مي گفت؛ اينجا وطنم است. نماينده حضرت امام در قرارگاه خاتم الانبياء شده بود. كربلاي پنج بود كه تركش خورد. چند روز بعد 12بهمن 65، شهيد شد. آن روز، روز شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) بود.
متن زير آخرين وصيت نامه اين شهيد بزرگوار است كه به تازگي توسط مؤسسه «ميقات» كشف شده و براي اولين بار منتشر مي شود. لازم به توضيح است كه تنها چند جمله كه در مورد مسائل شخصي بوده، درج نشده و به جز اين مورد، متن كامل و بدون دخل و تصرف است.
«اعوذ بالله من الشيطان الرجيم»
«بسم الله الرحمن الرحيم»
الحمدلله رب العالمين و الصلوه والسلام علي اشرف الانبياء والمرسلين ابي القاسم محمد صلي الله عليه و علي اهل بيته الطيبين الطاهرين
و اما بعد از حمد خداي تبارك و تعالي و درود به پيغمبر و اهل بيتشان عليهم السلام خداوند توفيق عنايت فرمود كه در شب شانزدهم اسفندماه سال هزارو چهارصد و شصت شمسي مطابق با جمادي الاول در ايام وفات فاطمه زهرا سلام الله عليها وصيتنامه اي بنويسم. و خدايا تو گواهي در اين لحظه كه در خدمت مقام وحدانيت، اين كلمات را مي نويسم بسي شرمنده و شرمسارم، چرا كه بندگان تو را مي بينم كه در جبهه هاي حق بر عليه باطل مي جنگند و در سنگرهاي خود وصيتنامه هاي شهيد وارانه مي نويسند. خدايا دلم مي سوزد كه چرا به زمين چسبيدم. خدايا اگر من بيچاره در اين لحظه بميرم فردا در مقابل اين جواناني كه از لذت و عيش و نوش دنيا بريدند و رو به تو آوردند سرافكنده خواهم بود.

صفحات: 1· 2