سیمای حوزه

ميلاد حضرت زينب عليهاالسلام


غنچه گل ياس
بوستان عصمت نبوي چشم به راه شکفتن غنچه ديگري است بر شاخه گل ياس؛ همان ياسي که بر دامانش کوثر عصمت جاري است و بر شاخسارش گل‏هاي امامت هويدا. اگرچه پيامبر در مدينه حضور ندارند، امّا براي آمدن اين ميهمان لحظه‏شماري مي‏کنند. چشم‏ها در انتظارند و ملايک جاي جاي خانه به خدمت ايستاده‏اند. بوي عطري بهشتي در فضاي خانه زهرا مي‏پيچد و زينب دختر علي بن ابي‏طالب، عليه السّلام، بانويي از جنس نور و زاده فاطمه زهرا عليهاالسلام ، چشم به دنيا مي‏گشايد و عالم را به حضورش نوري تازه مي‏بخشد. ميلاد اين نور تابان، گل خوشبويِ خاندان عصمت بر شيعيان و شيفتگان آن بانوي بزرگ مبارک باد.

بشارت ولادت
جناب سلمان خبر ولادت نورسيده مولا علي بن ابي‏طالب عليه‏السلام ، را به پيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم ، مي‏رساند و در انتظار مي‏ماند تا شادي و شعف اين بشارت را در چهره ايشان ببيند. امّا اشک مجال شادي به چشمان پيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم نمي‏دهد و در پاسخ حيرت سلمان، پيامبر به مصيبت‏هايي اشاره مي‏کند که آن کودک شيرين و نو رسيده بايد در آينده تحمّل کند. ميلاد مبارک و خجسته او آغاز راه صبوري بود و زينب عليهاالسلام ، اسوه صبر الهي و بانوي بردباري و رضا، آمده بود تا از همان کودکي دشواري را تحمّل کند و دلش را از صبر و تحمل لبريز سازد.

صفحات: 1· 2

شـــــب میــــلاد دختـــــر زهــــــراست

هر کـــــــجا بنگــری شعــــــف برپاست

خانـــــــه مصطفــــــــی شده گلشـــن

دیــــــــــده مرتضــــــــی شده روشــن

مونـــــــس و یار مجتبـــــــی آمــــــد

حامــــــــی شاه کربـــــــلا آمـــــــــــد …

تبلور عزت مداري عاشورا در سيره زينبي (سلام الله علیها)

نويسنده : دكتر سيد ابراهيم ميرشاه جعفري/ راضيه بديعيان

وجود آدمي همواره همنشين سختيها و مصائب است. «لقد خلقنا النسان في كبد : هر آدينه آدمي را در سختي و رنج آفريده ام »(بلد90/4). «آري انسان از آغاز زندگي ، حتي از آن لحظه اي كه نطفه او در قرارگاه رحم واقع مي شود، مراحل زيادي از مشكلات و درد و رنجها را طي مي كند ت متولد شود و بعد از تولد در دوران طفوليت و سپس جواني و از همه مشكل تر دوران پيري ، مواجه به انواع مشقتها و رنجهاست و اين است طبيعي زندگي دنيا.مكارم شيرازي ، 1379 ج 27 ص 10 گوهر وجودي آدمي بدون مواجه با سختيها و رنجها به كمال غايي خويش دست نخواهد يافت زيرا مصائب و سختيها صيقل دهنده روح و جان آدمي است باوجود اين ، بدون سلامت روان ، اين مصائب نه تنها عامل تعالي انسان نخواهد بود ، بلكه به عنوان عاملي مخرب ، تعادل روح و جان انسان را بر هم مي زند واو را با تنشهاي فراواني مواجه مي سازد به گونه اي كه اين تنشها گاه زندگي انسان را تهديد مي كند. يكي از مهمترين عوامل مؤثر در سلامت روان عزت نفس است خودباوري و عزت نفس بالا همواركننده مسير زندگي آدمي در سختيها و مصائب است يكي از پيامدهاي مهم عزت نفس آرامش روان است اين آرامش روان خود كنترلي را در انسان افزايش مي دهد و نتيجه افزايش خود كنترلي مواجه عاقلانه و كارامد با شرايط موجود است انساني كه از عزت نفس بالايي برخوردار است نه تنها تسليم شرايط سخت و ناگوار نمي شود بلكه از شرايط موجود بيشترين بهره برداري را مي كند بارزترين تجلي عزت نفس در مصائب و سختيها در واقعهعاشورا تبلور يافته است واقعه اي كه بنا به فرمايش امام صادق سوگناك ترين روزهاست با وجود اين تبلور عزت نفس در سپاه به ظاهر مفلوب امام حسين و بازماندگان ايشان آنها را به فاتحان هميشه تاريخ مبدل نمود بدون شك عقيله بني هاشم حضرت زينب كبري (سلام الله علیها) از جمله تأثير گذارترين شخصيتهاي اين واقعه است كه با عزت و اقتدار رسالت شهداي كربلا رابه سر منزل مقصود رساند.

مفهوم شناسي عزت

صفحات: 1· 2

مروري بر زندگي حضرت زينب(سلام الله علیها)

اشارات آشنا

حضرت زينب(سلام الله علیها) در سال ششم هجري در خانه ي بزرگ مرد تاريخ، حضرت علي(علیه السلام) و برترين و شريف ترين زنان جهان فاطمه ي زهرا(سلام الله علیها) ديده به جهان گشود. وي شخصيتي است ويژه که در خاندان شريف نبوي رشد يافت و جامع صفات نيک و پسنديده و افتخار تاريخ گرديد. بعد از ولادتش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از فاطمه(سلام الله علیها) درخواست نمود فرزندش را نزد وي بياورد. پيامبر(صلی الله علیه و آله) نوزاد را به سينه چسبانيد و با صداي بلند گريست، طوري که اشک از گونه هاي مبارکش سرازير گشت. حضرت فاطمه(سلام الله علیها) فرمود:«پدرجان، خدا هيچ گاه چشمان تان را گريان نکند اين گريه براي چيست؟» پيامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود:«دخترم، او به بلاهايي گرفتار آيد و با مصيبت ها و دشواري هاي جان کاهي مواجه مي شود. اي پاره ي تنم هر کس بر او و مصيبتش بگريد، پاداشش همانند کسي خواهد بود که بر دو برادر او گريه کند.»(1)

صفحات: 1· 2

خردمند بانوى بنى هاشم

صفحات: 1· 2

مبارک باد میلاد زینب کبری علیها السلام بر همه زنانی که در آستان عشق به دختر فاطمه زهرا علیها السلام ، زینب وار، ایمان و عفت و عشق به ولایت را فریاد می زنند.

القاب زینب(سلام الله علیها)

حضرت زینب را «عقیله بنی هاشم» نام نهاده‏اند و عقیله، به زنی بزرگ منش گویند که در بین بستگان، عزیز و محترم و در خاندانِ خود، ارجمند باشد. دیگر لقب ایشان صدیقه صغری است. به زن بسیار راستگو، صدیقه گویند، و چون فاطمه زهرا را صدیقه کبری می‏خواندند و علی(ع) را صدیق اکبر، زینب را صدیقه صغری نامیده‏اند.
لقب دیگر آن بانوی بزرگوار، «عصمت صغری» است، چرا که ملکه پاک‏دامنی و دوری از گناه را خداوند به او عطا فرموده بود. این بانوی امین و بزرگوار القاب دیگری نیز داشته‏اند که از آن جمله است: «ولیّةُ الله» و «اَمینةُ‏الله».

کمالات حضرت زینب (سلام الله علیها)

زینب کبری را کمالاتِ بسیار بود: در جمال و سکینه و وقار، همانند خدیجه کبری بود و در عصمت و حیا، به فاطمه زهرا می‏مانست. در فصاحت و بلاغت، هم چون علی مرتضی بود و در حلم و بردباری، هم سانِ امام مجتبی و در شجاعت و قوت قلب، بسانِ حضرت سید الشهدا.

صفحات: 1· 2

غنچه گل یاس

بوستان عصمت نبوی چشم به راه شکفتن غنچه دیگری است بر شاخه گل یاس؛ همان یاسی که بر دامانش کوثر عصمت جاری است و بر شاخسارش گل‏های امامت هویدا. اگرچه پیامبر در مدینه حضور ندارند، امّا برای آمدن این میهمان لحظه‏ شماری می‏کنند. چشم‏ها در انتظارند و ملایک جای جای خانه به خدمت ایستاده ‏اند. بوی عطری بهشتی در فضای خانه زهرا می‏پیچد و زینب دختر علی بن ابی‏طالب، علیه السّلام، بانویی از جنس نور و زاده فاطمه زهرا علیهاالسلام ، چشم به دنیا می‏گشاید و عالم را به حضورش نوری تازه می‏بخشد. میلاد این نور تابان، گل خوشبویِ خاندان عصمت بر شیعیان و شیفتگان آن بانوی بزرگ مبارک باد.

بشارت ولادت

جناب سلمان خبر ولادت نورسیده مولا علی بن ابی‏طالب علیه‏ السلام ، را به پیامبر صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله ‏و سلم ، می‏رساند و در انتظار می‏ماند تا شادی و شعف این بشارت را در چهره ایشان ببیند. امّا اشک مجال شادی به چشمان پیامبر صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله ‏و سلم نمی‏دهد و در پاسخ حیرت سلمان، پیامبر به مصیبت‏هایی اشاره می‏کند که آن کودک شیرین و نو رسیده باید در آینده تحمّل کند. میلاد مبارک و خجسته او آغاز راه صبوری بود و زینب علیهاالسلام ، اسوه صبر الهی و بانوی بردباری و رضا، آمده بود تا از همان کودکی دشواری را تحمّل کند و دلش را از صبر و تحمل لبریز سازد.

نامی از آسمان

در خانه نورانی و آسمانی مولا علی علیه‏السلام شادیِ آمدنِ نورسیده‏ای برپاست. حضرت فاطمه علیهاالسلام ، نوزاد را در آغوش مولا نهاده، از او می‏خواهد اکنون که پیامبر صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله‏ وسلم در مدینه حضور ندارند، ایشان نامی برای کودک برگزیند. امام علی علیه ‏السلام ، می‏فرمایند: «من بر رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله ‏وسلم ، در نام‏گذاری او پیشی نمی‏گیرم». چند روزی از تولد نوزاد می‏گذرد تا آن‏که پیامبر خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم ، به مدینه بازگشته و چون همیشه، ابتدا به خانه دردانه‏اش فاطمه زهرا علیهاالسلام ، وارد شدند. اندکی بعد نوزاد در آغوش جدّش آرام خفته است و چشمان پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم بر آسمان است. فرشته مقرب خدا، جبرئیلِ امین، نازل می‏شود. سلام و تهنیت خدا را می‏رساند و می‏فرماید: «نام این مولود را زینب بنه که این نام را خدا در لوح محفوظ نوشته است». وصیت فراموش شده
چند روزی از تولد خجسته‏ ات می‏گذرد. اینک تو در آغوش گرم پر مهر پیامبر آرام خفته ‏ای. جبرئیل امین نام زینب را برایت از سوی خدا تحفه آورده است. در آمدنت خدا نیز تهنیت می‏گوید. چقدر پیامبر تو را دوست می‏دارد و به تو مهر می‏ورزد: تو را به سینه می‏چسباند؛ چشمانت را می‏بوسد؛ تو را می‏بوید و سفارش می‏کند به همه امّت که حرمت این دختر را پاس بدارند. علاقه پیامبر صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم به تو وصف‏ناشدنی است. تو زینب دردانه و عزیز دل رسول خدایی؛ هرچند جاهلان و کوردلان و کوته فکران امّت حرمت تو را پاس نداشتند و سفارش پیامبر خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم را به فراموشی سپردند.

صفحات: 1· 2

حضرت معصومه ؛ زينب ثانى

تاريخ گوياى اين حقيقت تلخ است كه حكومت بنى اميه و بنى عباس،هر دو از دشمنان قسم خورده نبوت و ولايت بودند و اين كينه توزى با اسلام ناب را با جنايات مختلفى نشان مى دادند;با اين تفاوت كه اين نظام جبار بنى اميه به شكلى علنى،شمشير برهنه اى شده بود و قلوب خاندان ولايت را مى شكافت و در نشان دادن اين جنايات آن چنان اصرار مىورزيد كه ديگر حتى پدر،جرأت نداشت به فرزند خود بگويد كه از نسل اولاد على(علیه السلام) است.
اما شيوه حكومت بنى عباس،ظاهرى آرام و باطنى كينه توز وخصمانه داشت و بعضى اوقات مردم نيز تحت تأثير اين گونه رفتارهاى منافقانه قرار مى گرفتند.
مردم ايران درآن روزگار علاقه وافرى به خاندان ولايت و اهل بيت داشتند و حتى با وجود حاكميت استبداد عباسى در قلمرو اسلامى، از ابراز علاقه خود به آنان خوددارى نمى كردند. در اين ميان عده اى بر اين باورند كه اين علاقه به دليل ازدواج امام حسين(علیه السلام) با دختر يزدگرد سوم است، اما شواهد تاريخى نشان مى دهند كه اين علاقه ريشه الهى دارد.
نقل شده است زمانى كه آيه:
«ان يشاء يذهبكم ايها الناس و يات باخرين و كان الله على ذالك قديرأ»
اى مردم اگر خداوند بخواهد مى تواند شما را از اين دنيا ببرد و قومى ديگر را جانشين شما سازد و خداوند بر اين كار قادر است»
بر پيامبر نازل شد،آن حضرت دست بر شانه سلمان فارسى گذاشت و فرمود:
«آنان هموطنان سلمان هستند.»
در حقيقت پيامبر اسلام با اين سخن،آينده ملت ايران را پيش بينى نمود و وظيفه خطير آنان را گوشزد كرد.
دليل ديگر علاقه ايرانيان به اهل بيت،عدالت خواهى فطرى ايرانى ها و بى عدالتى پادشاهان فاسد و خودسراين كشور بوده است; همان حكام جبارى كه قرآن از آنان به نام مترف و مستكبر ياد مى كند. به طور كلى علت اصلى علاقه ايرانيان به خاندان امامت،فطرت عدالت خواهى آنان و عادل بودن ائمه اطهار بوده است.
البته علاقه اى كه ريشه هزار ساله دارد،به دور از عوامل سطحى و زودگذر است. حكومت بنى عباس نيز از وجود اين علاقه با خبر بود و مى دانست كه خبر اسارت امام موسى بن جعفر(علیه السلام) خشم مردم ايران را عليه حاكمان جبار بنى اميه و بنى عباس بر انگيخته و امكان دارد كه ايرانيان دست به قيامى همه جانبه بزنند و حكومت بنى عباس را سرنگون كنند. از اين رو،در پى چاره جويى برآمدند و از آن جا كه با رشادت هاى ملت ايران آشنا بودند،شمشير را چاره كار ندانستند و نقشه ولايتعهدى(اجبارى) امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) را مطرح كردند.
با اين ترفند موذيانه , هم خطر قيام مردم ايران را از ميان بردند و هم امام هشتم را تحت نظر گرفته و رابطه مردم با ايشان را قطع نمودند.به اين ترتيب دسترسى به امام هشتم(علیه السلام) بسيار مشكل و حتى غير ممكن شد و مردم مجبور بودنداز طريق عوامل حكومتى خبرهاى مربوط به ائمه را دريافت نمايند.

ادامه »

سر در زير عطر چادر پرترانه ات

رحلت غریبانه برترین بانوی زمان خود، کریمه اهل بیت، حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام ، بر تمامی مدافعین و خادمین مکتب اهل بیت علهم السلام تسلیت باد!

بي خبر نيامده بودم که بهانه بياوري؛ قول و قرار هر روزمان بود.
ديگرتمام خشت هاي نمناک بيت النور نيز صداي پاي مرا مي شناختند .
آن شب نيز آمدم؛ آمدم تا همان کاشي لب پريده آبي
تا همان کاشي باران خورده شب آشنايي.
اما جز پرهاي فرو ريخته ام بر بام خلوت و عطر غريبي از چادر پرترانه تو، چيزي نبود.
آمدم، در زدم .
بوي خرماي نارس و سوره الرحمن مي آمد.
تو نبودي و تمام همسايگانت، پشت پنجره هاي خيس، نگاه پر سکوت خود را بر پهناي تنهايي کوچه مي ريختند.
ديگر از آن همه کاشي
از آن همه آيه، کبوتر و بوي ياس
هيچ نشانه اميدي نبود.
کسي از کوچه نمي گذشت
تنها سيدي آمده از محرم ترين لحظه تو
آوازه گريه هاي پنهاني اش را
در خلوت پر از سؤال چشم هايت ريخت.
ادامه عطر ياس گمشده
گونه هايت، به ارغوان اندوه نشسته بود،
دلت از فراق برادر پرپر شده بود،
خواهر غمگين ترين خاطرات آفتاب هشتم بودي،
رنج سفر غربت، همدم شب هاي تنهايي ات بود،
عمر کوتاهت مجال ديدار نداد،
اما قول و قرار هر روزه مان چه شد؟
مي دانم قولمان پابرجاست.
کوچه، همان کوچه قديمي و کاشي، همان کاشي باران خورده شب آشنايي است.
خانه، همان بيت النور است و بغض من که سراسيمه از راه مي رسد،
و سجاده ات، خالي است.
حالا مي دانم تو نيز ادامه عطر ياس گمشده و دنباله آن معجز نيم سوخته اي.
ديگر نه بي خوابي به پاي کبوتران پر بسته ات و نه ترانه خواني براي گلدان هاي شکسته ات.
سر قرارمان نشسته ايم
من و تو، وابسته دير سال اندوه و علاقه ايم.
گلايه نمي کنم که بي خبر، از بام نگاهم پر کشيدي.
لابد من هم اگر جاي تو بودم، در آن برگ ريزان پر اندوه جدايي، پاره هاي دل را در شولاي مرگ، پنهان مي کردم.
تو اي زلال تر از ستاره، نازک تر از نسيم، معصوم تر از فرشته، بي بي جان!
هنوز رو به آن پنجره هاي طلايي، در زير گلدسته هاي بلندتر از دل من، نزديک به همان ميل پر از ملاقات، بر سر قرارمان نشسته ام؛ اين چشم هاي خيس از غروب غربتت را درياب!